Hrund - 01.09.1967, Page 7

Þessu næst var kvenfólki, sem beðið hafði
heima á staðnum, fylgt í kirkju, og hófst
síðan morgunsöngur. Nokkru síðar var em-
bættað og eftir predikun var lýst með þeim
Eggert og Ingibjörgu í þriðja sinn.
Eftir messu var drukkið velkomandaminni
með forsögnum og söngvum, sem til höfðu
verið valdir þrír eða fjórir hinir beztu söng-
menn. Síðan voru minni send í brúðhús til
kvenfólks, er þar sat að matarborði eitt síns
• liðs, með kveðju frá karlmönnunum, og sagt
fyrir þeim og sungið sem fyrr.
Um kvöldið var sagt upp fagnaðarminni og
við þá skál slegið við algleymingi, áður en
menn fóru til svefnstaðar síns.
HJ ÓNAVÍGSLA Á ÖÐRUM DEGI
Á mánudaginn gengu karlmenn fyrst í brúð-
hús á fund kvenna og heilsuðu þeim virðu-
lega. Síðan gekk brúðgumi fram og fastnaði
sér brúðina að fornum sið. Að þeirri athöfn
lokinni kvöddu karlar og gengu á brott.
Skömmu síðar var haldið til kirkju, og fór
þá hjónavígslan fram með venjulegum hætti.
Síðan var sezt að veizluborði, og voru þá
karlar og konur saman í fyrsta skipti í veizl-
unni. Engin minni voru þar drukkinn, heldur
skáluðu menn, eins og þeim þótti bezt henta,
án forsagna. En eftir aftansöng þennan dag
var kóngsminni drukkið með hátíðlegum
hætti.
BÓNDAMINNI í STURLUNGAREIT
Á þriðjudaginn var hjónaskál drukkin eftir
morgunsöng og árbít og sagt fyrir henni af
öllum boðsmönnum.
Þegar matazt hafði verið, gekk allur flokk-
urinn í kirkju. I útnorðurhorni garðsins er
slétt flöt, sem nefnist sturlungareitur. Þar er
sagt, að margir Sturlungar séu grafnir og
hafa Reykholtsprestar forðazt að láta grafa
þar á seinni öldum.
Nú höfðu bekkir verið settir meðfram garð-
inum og þar var boðsmönnum vísað til sætis.
Hinum helztu þeirra á miðjan bekk. Nokkra
faðma frá bekkjunum var stóll siðamanns, og
að baki honum stóðu aðstoðarmenn hans,
söngvarar og gamall bóndi, er bera skyldi
mönnum minnið. Annað fólk stóð þar út frá.
Tveir menn komu með mjöðdrekku á milli
sín, fulla af miði og mungáti áfengu og krydd-
uðum grösum. Lyftu þeir mjöðdrekkunni og
helltu í minniskerin eins og þurfti.
Siðamaður tók ofan hatt sinn og flutti boðs-
mönnum kveðju, en þeir hlýddu á með hatta
á höfði. Síðan hafði hann þá forsögu, er til
var ætluð og að því búnu bar bóndinn fram
minnin, ávarpaði brúðhjónin, gaf þeim nafn
bónda og húsfreyju og árnaði þeim heilla. I
sama bili hófst minnasöngur, en þeir, sem á
bekkjunum sátu risu á fætur og sneru sér að
brúðhjónunum.
Þegar söngurinn var úti, steig Eggert Ólafs-
son fram, þakkaði minnið fyrir sína hönd og
konu sinnar og kvað sér mikla sæmd gerða,
er hann nefndist nú bóndi. Að svo mæltu
drukku þau brúðhjónin minnin og síðaii
boðsgestirnir hver af öðrum. Þar næst var
skenkt á handa öðrum, sem staddir voru, unz
mjöðinn þraut.
ALÍSLENZKUR KLÆÐNAÐUR
Það þykir frásagnarvert, að búningur Eggerts
við þessa athöfn var að öllu leyti íslenzkur,
jafnt hattur sem parruk, kjóll sem vesti, sokk-
ar sem skór. Hann bar ekkert lín á sér þennan
dag, því að honum hafði ekki unnizt tími til
þess að rækta hör til þeirra nota, og hver
þráður og pjatla var af íslenzkum uppruna,
hver spjör unnin af íslenzkum höndum.