Straumhvörf - 15.03.1943, Síða 11

STRAUMHVÖRF
41
hættulegt eins og nú er komið að-
stöðunni. í löndum bandamanna er
engin aðdróttun alvarlegri en að vera
kallaður nazisti. Mér virtist það
þrautalendingin í kosningahríðunum,
að tala utan að því, að andstæðing-
urinn væri ekki tryggilegur, hann
hefði áður fyrri verið kunnur fyrir
samúð með Hitler, hann væri m. ö. o.
svikráðamaður við málstaðinn, sem
bandamenn fórna nú öllu fyrir.
Gestirnir svo kölluðu, sem hér
dvelja, hafa ekki fengið glæsilega
mynd af íslenzkri stjórnmálabaráttu.
Við höfum ekki búið þá vel undir
það, að meta þroska okkar til sjálf-
stjórnar. Við höfum ekki lagt þeim í
hendur heppilegar forsendur fyrir
dómi um okkur, hvaða þýðingu sem
það kann að hafa fyrir viðskipti okk-
ar við þá eða afskipti þeirra af okkur
í framtíðinni. Við þyrftum að gera
okkur ljóst, að sú þjóð, sem ekki
virðir sannleikann, getur ekki vænzt
þess að njóta sannmælis. Sú þjóð,
sem ekki ræktar réttlætið með sjálfri
sér, getur ekki krafizt réttlætis af
öðrum. Ef við erum sjálfir sekir við
réttlæti, sanngirni, sannleika og
drengskap, hvert ætlum við þá að
skjóta málum okkar, hvar ætlum við
þá að leita trausts í framtíðinni?
IV.
Við eigum baráttu framundan, ís-
lendingar, sjálfstæðisbaráttu. í þess-
ari fullyrðingu felst ekki nein að-
dróttun að nokkurri annarri þjóð.
Þetta er ályktun, dregin af gjör-
breyttri aðstöðu landsins, —- úr því
að maður býst ekki við, að heimur-
inn verði fullkominn eftir stríð. Við
eigum framundan baráttu fyrir líf-
inu, andlega, ef ekki stjórnmálalega.
Vonandi verður heimurinn ekki svo
vondur, að við þurfum að búast við
neinum fantatökum. En eftir stríð
hefst okkar stríð. Við vildum verða
menn til þess að mega leggja málstað
frelsisins og þjóðabræðralagsins lið.
En við viljum, að sá sannleikur sé
ekki véfengdur að því er okkur snert-
ir, að þjóð skal verja lífsrétt sjálfr-
ar sín, helgi lands síns og verðmæti
menningar sinnar. Það er frujnskylda
hennar við Skapara sinn. Þjóð, sem
þetta gerir, er ekki smá. Hún er
sjálfri sér trú og það er skilyrði þess
að vera settur yfir meira.
6/4 ’43
FURÐULEGAR FRAMAVONIR
Framavonir manna eru oft vænlegar til afreka. En menn eru mis-
glöggir á tækifærin og aðstæðurnar. Margan dreymir glæsta drauma um
hylli fjöldans, en hún er oft torunnin. Stundum virðast óhappaverk ein
geta aflað hennar. En fleira er til. Framsýnum manni varð t. d. að orði:
„Þegar allt hrynur (en svo er mörgum gjarnt að hugsa), fylgir fólkið þeim,
sem getur gefið því mat“. -— Þessi hugsunarháttur hefir jafnan skapazt,
þegar þjóðfélög hafa riðað á barmi glötunarinnar og er löngu kunnur.
Getum við því verið örugg um merkingu hans, ef reynslan á eftir að stað-
festa ofangreind ummæli.