Læknablaðið - 15.09.2003, Page 71

UMRÆÐA & FRÉTTIR / BROSHORNIÐ 40
Sálfræði og hlátur
Að hlusta
Tveir landskunnir sálfræðingar voru með stofur í
sama húsi. Annar var fertugur, hinn um sjötugt. Þeir
voru samferða í lyftunni í lok vinnudags þegar mjög
heitt var úti og báðir höfðu haft fullbókaða stofu frá
því snemma um morguninn. Yngri sálfræðingurinn
virtist býsna lúinn og það fór ekki framhjá honum að
eldri kollegi hans var hress eins og hann væri að mæta
í vinnuna eftir fjögurra vikna sumarfrí.
„Eg skil þetta ekki. Hvernig geturðu hlustað á
sjúklinga frá morgni til kvölds á degi eins og þessum
og verið svona ótrúlega ferskur í lok dagsins eins og
sjá má?“
Gamli sálfræðingurinn leit á hinn og spurði:
„Hver hlustar?"
Að strjúka
Þrír geðsjúklingar sem vistaðir voru á lokaðri deild
ákváðu að strjúka. Sá fyrsti komst framhjá vakt-
manninum, mjálmaði og hélt svo áfram. Annar sjúk-
lingurinn gerði nákvæmlega það sama, mjálmaði og
komst einnig undan. Sá þriðji var á leið framhjá vakt-
manninum þegar hann öskraði: „Ég er köttur líka.“
Að dreyma
„Mig dreymdi ótrúlegan draum í nótt,“ sagði hjúkk-
an við lækninn sem hún vann með. „Ég horfði á
hnakkann á móður minni, en þegar hún sneri sér við
til að horfa á mig var hún með andlitið þitt. Ég vakn-
aði alveg í sjokki og gat með engu móti sofnað aftur.
Ég velti mér og bylti það sem eftir lifði nætur, fór
síðan á fætur, fékk mér kók og mætti svo í vinnuna.
Finnst þér þetta ekki alveg furðulegt?"
Læknirinn leit hálfönugur á hjúkkuna og sagði:
„Kók. Kallarðu það morgunmat?“
Ekki hlæja
Maður kom til læknis og var hinn vandræðalegasti.
„Ég er með vandamál og ef þú ætlar að hjálpa mér
verður þú að lofa mér því að hlæja ekki að mér.“
„Að sjálfsögðu mun ég ekki hlæja að þér. Ég hef
verið læknir í meira en aldarfjórðung og hef aldrei
hlegið að sjúklingi. Þú getur treyst mér fullkomlega."
„ Allt í lagi,“ sagði maðurinn og tók að leysa niður um
sig buxurnar. Þá kom í ljós minnsta tippi sem lækn-
irinn hafði nokkru sinni séð. Læknirinn fann hvernig
hann missti tökin á alvörunni, skellti upp úr og hló
síðan hömlulaust í nokkrar mínútur. Loks linnti
hlátrasköllunum og læknirinn sagði afsakandi: „Ég
biðst innilega forláts á hegðun minni og ég get ekki
með nokkru móti skýrt hvað kom yfir mig. Ég lofa
því að þetta mun ekki gerast aftur. Og hvert er svo
vandamálið?" spurði læknirinn.
„Tippið er bólgið.“
Úr hverju dó’ann?
Guðbrandur læknir var að taka sjúkrasögu hjá gam-
alli konu. „Úr hverju dó faðir þinn sálugi?“ spurði
læknirinn.
„Æ, ég man það ekki. Það getur ekki hafa verið
neitt alvarlegt.“
Eftir aðgerö
Aslákur skurðlæknir var að skoða sjúkling sem hann
hafði skorið upp vegna kviðslits þremur dögum áður.
Læknirinn spurði sjúklinginn hvað hann hefði verið
mikið á fótum eftir aðgerðina.
„A fótum? Mig hefur verkjað svo rosalega í nár-
ann þar sem þú skarst mig að ég hef verið rúmfastur
síðan og varla komist á klósett. Ef þú bara vissir
hvernig mér líður,“ sagði sjúklingurinn.
„Ég veit allt um það,“ sagði Áslákur, „því ég fór í
alveg samskonar aðgerð í síðasta mánuði og var
kominn aftur í vinnu tveimur dögum seinna.“
„Jæja, er það svo? Ætli þú hafir ekki verið eitt-
hvað heppnari með skurðlækni en ég?“ sagði sjúk-
lingurinn og gerði sig líklegan til að kveðja.
Skorin hvar?
Eldri kona var flutt á slysadeildina í Fossvogi eftir að
hafa lærbrotnað. Ljóst var að konan þurfti að fara í
aðgerð og deildarlæknirinn gaf sig því á tal við þá
gömlu. „Hefur þú einhvern tíma verið skorin upp?“
spurði læknirinn ungi. „Já,“ sagði konan. „Hvers
vegna varstu skorin upp?“
„Æ, ég er ekki viss,“ sagði konan, „það er svo
fjarska langt síðan.“
Læknirinn sá ör hægra megin á kviði konunnar.
Hann benti á örið og spurði: „Varstu skorin hérna?“
„Nei, ég var skorin norður á Akureyri."
Bjarni Jónasson
bjarni.jonasson@gb.hgst.is
Læknablaðið 2003/89 715