Læknablaðið - 15.09.2005, Blaðsíða 58

UMRÆÐA & FRÉTTIR / HUGÐAREFNI
Golf er...?
Sigurður Þ.
Guðmundsson
Höfundur er sérfræðingur
í lyflækningum og
efnaskiptasjúkdómum.
Skilgreining þessa fyrirbæris er óleyst, en vafa-
lítið ekkert að flækjast fyrir iðkendum sínum,
beggja kynja og allra aldursflokka. Það er hreint
ekki ótímabært að ungir foreldrar gefi tveggja ára
afmælisbarni sínu golfsett, hannað fyrir þennan
aldursflokk.
Golf var tæplega sýnilegt þegar ég óx úr grasi
á stríðsárunum og fram undir 1950. Þá bar svo við
að í fjögurra félaga hópi okkar var einn sem átti
föður og hafði sá keypt sér golfsett, sjálfsagt frá
Skotlandi og væntanlega pokabuxur og stefnt að
því að leika golf með jafnaldra broddborgurum
á velli Golfklúbbs Reykjavíkur í austanverðri
Öskjuhlíð, og langleiðina að Hvassaleiti. Þangað
var farið með strætó vestan úr bæ upp í Hlíðar,
labbaður drjúgur spölur yfir Hamrahlíðarurðina
upp í Golfskála. Aflað var leyfis til leiks og fengin
leiðsögn til 1. teigs. Handhafi golfsettsins skýrði
okkur hinum frá mismunandi hlutverki þriggja
trékylfa með sköft úr mahóní eða hickorý, en
járnin fjögur númer 3, 5, 7 og 9 skeft með stáli.
Golfsveiflan var síðan kennd á 2-3 mínútum.
Þóttist hver okkar mundu valda því að hitta hvíta
boltann. En þrír þeir fyrstu „götuðu“ loftið ofan
og til hliðar við boltann í mismörgum tilraunum.
Aðeins einum tókst að slá boltann 50-60 metra
og meira að segja í rétta átt. Ég sló síðastur, enda
aftastur í stafrófinu. Áætlunin var að slá lengra og
beinna en nokkur hinna. Hugaði að gripinu, dá-
lítil vandræði að krækja litla fingri hægri handar á
réttan stað. Það tókst og hófst sveiflan með hraði.
Yfirnáttúruleg heppni varð til þess að kylfuhaus-
inn hitti ekki einn félagann sem stóð mér óvitandi
of nærri beint í hausinn, heldur urðu það samskeyti
hauss og skafts sem hittu vininn án þess að „ben“
af hlytist. Kylfuhausinn flaug nokkra metra horn-
rétt á ætlaða stefnu og golfkúlan haggaðist ekki.
Með mögrum móði hélt æfingin áfram.
Árin 1950-’64 liðu fljótt við að ná því að verða
cand.med. í júní ’57 og afla sérfræðingsviðurkenn-
ingar. Golf kom hvergi við sögu, þó man ég eftir
nöfnum Jack Niclaus og Arnolds Palmer á íþrótta-
síðum NYT. Tómstundir voru fáar eftir heimkom-
una. Um sumarið 65 fjárfestum við Ragnheiður
eiginkona mín í tjaldi og tilheyrandi búnaði og
fórum í fyrstu útileguna til Þingvalla og tjölduðum
í Bolabás. Þar kom hún mér á óvart með því að
gefa mér hálft golfsett, en það innihélt tré I og III
auk járna 3, 5, 7 og 9, og vitanlega pútter.
Þarna í sumarblíðunni fann ég grasblett á miðri
mosaþembu og hóf að reyna tækin. Eftir nokkrar
tilraunir tókst mér að hilta boltann með 7-járni og
flaug sá í fallegum boga, og viti menn í stefnuna
sem ég ætlaði. Hvflíkt undur! Tilfinningin sem
ríslaði um mig var mér óþekkt með öllu. Hamingja
mín er sú að einstaka golfhögg hafa endurvakið
þessa kennd öðru hverju. Golfið hefur síðan haldið
mér óleysanlegum tökum.
Golfvellir hérlendis hafa það umfram öll erlend
golfsvæði sem ég hef komið á að bjóða upp á nær
takmarkalaust víðerni og allt það fallegasta úr
flóru og fánu hvers staðar. Nær allir kyfingar bera
tæki sín á bakinu eða draga þau á eftir sér í kerru
svo að heilsusamleg hreyfing er góð búbót fyrir
alla þá sem heilir heita og ekki síður fyrir þá sem á
endurhæfingu þurfa.
Ég hef verið félagi í GN á Seltjarnarnesi síðan
1966 og uni mér hvergi betur. Það var því auðsótt
að taka að mér að spila hring með amerískum
ferðalangi sem væri í hnattferð, en staldrið hér
aðeins einn dagur miðsumars 1970. Þetta var geðs-
legur náungi, verkfræðingur sextugur að aldri, en
hafði hætt störfum 55 ára. Honum hraus þá hugur
við að iðjuleysi myndi gera út af við sig. En hann
var kylfingur frá táningsaldri og hafði haldið dag-
bækur um hvar hann lék og hvernig skorið hefði
verið. Samkvæmt dagbókunum hafði hann spilað
í 17 ríkjum USA, en bara í Mexíkó og Englandi
utan USA. Það tók hann aðeins tvö ár að spila
bandarísku ríkin 33 sem eftir voru og nú væri hann
á heimsreisu með Pan-Am til að koma nýjum
þjóðlöndum á golfkortið sitt. Hann bauð mér að
giska á hvað þjóðríkin væru mörg sem hann hefði
spilað í fram að þessu. í huganum taldi ég Kanada,
Mið-Ameríku-ríkin og eyríkin karabísku + 8-10
Evrópuríki og slumpaði síðan á að þau gætu verið
80-90. Hann upplýsti þá hróðugur að ríkin væru
142, og í ferðinni myndi hann hala inn obbann af
þeim 40 sem eftir væru.
Ég hef haft viðlíka áætlun síðan, en aðeins
náð 23 þjóðlöndum. Um sl. hvítasunnu hugðist
ég koma Færeyjum á golfkortið sem ekki tókst.
Völlurinn var upptekinn af sauðburðinum!
Þjóðaríþróttinni, ferskeyllunni, hefur verið
694 Læknablaðið 2005/91