Þjóðlíf - 01.09.1986, Side 14

Athyglisverð myndlistarkona
Guðrún
Guðrún Kristjánsdóttir hefur á
undanförnum misserum hlotið lof
gagnrýnenda á sviði myndlistarinnar
fyrir þau fáu verk, sem hún hefur
hingað til sýnt opinberlega. Hún telst
til mjög efnilegra myndlistarkvenna
og margir munu fylgjast með þróun-
arferli hennar af athygli. Hún mun
halda einkasýningu um mánaðar-
mótin sept./okt. þar sem gefst kostur
á að sjá klippimyndir, collage, eftir
hana, aðallega unnar úr pappír sem
hún vinnur að mestu sjálf. Hún
hyggst snúa sér að olíunni aftur þegar
sýningunni lýkur.
Guðrún hefur tekið þátt í þremur
samsýningum. Hin fyrsta var FÍM-
sýning 1983; önnur var kvennasýn-
ingin „Hér og nú“ á Kjarvalsstöðum
1985 og sú þriðja var Reykjavíkur-
sýningin sem nú er nýlokið.
Guðrún er fædd árið 1950 í
Reykjavík, hjúkrunarkona að mennt
en fór í Myndlistaskóla Reykjavíkur
14 ÞJÓÐLÍF
1973. Aðspurð um hvers vegna
hjúkrunarkonan fór allt í einu í
myndlistarnám segist hún alltaf hafa
litið á hjúkrunina sem tímabundið
starf — starf sem veitti visst sjálfstæði
og sveigjanleika til að sinna öðru
samhliða. „Mér hefur alltaf líkað vel
að vinna við hjúkrun og sé ekki eftir
þeim tíma sem í það hefur farið,“
segir hún. „En ég ætlaði alltaf að læra
einhverja listgrein."
Árið 1977 hélt Guðrún til Frakk-
lands í myndlistarnám. Hún bjó í
Aix-en-Provence til ársins 1979 og
stundaði námið við listaskólann þar
af kappi. Það var svo ekki fyrr en
1984 að hún hafði aðstæður til að
stunda myndlist eingöngu.
Um starf myndlistarmannsins segir
hún: „Myndlistin er fyrst og síðast
eins manns starf. Hún snýst um að
koma skynjunum sínum, þeim áhrif-
um sem maður verður fyrir, yfir í
línur, liti og form. Hvernig aðrir
skynja útkomuna er annað mál, en
myndlistarmaðurinn gerir ekki ann-
að, og getur ekki annað, en leitað inn
á við - og reynt að koma þessu til
skila. Mér finnst ég þurfa mikla kyrrð
og mikinn tíma til að geta einbeitt
mér og unnið vel. Það tók tíma að
venja bæði mig og aðra á að láta
myndlistina hafa forgang. En ef mað-
ur ber sjálfur virðingu fyrir því sem
maður er að gera, og fyrir tíma sín-
um, stendur ekki á öðrum að gera
það líka.“
Um myndefni sitt segir Guðrún:
„íslenskt landslag hefur alltaf haft
mikil áhrif á mig. Það er sterkt og
mér finnst það freistandi myndefni.
íslensk náttúra er stórbrotin, heill-
andi. Veðrið sömuleiðis. Ég reyni að
koma þessu yfir í abstrakt form - út
á það ganga mín myndverk.“
Ljósmynd: Sigurður
Bragason