Bæjarins besta - 18.12.2008, Page 17

FIMMTUDAGUR 18. DESEMBER 2008 17
umræðna okkar. En til að gera
langa sögu stutta, þá hrökkl-
uðust þeir í burt frá okkur eftir
að við notuðum þorskastríðs-
rökin á þá og sögðum þeim
hvernig Íslendingar gjörsigr-
uðu Breta. Blessunarlega átti
þetta rifrildi sér stað á undan
bankahruninu á Íslandi.“
– Þær eru ekki alltaf menn-
ingarlegar þessar heimsreisur?
„Nei, ætli það. En ef við
tölum áfram um fagrar borgir,
þá heimsóttum við næst í ferð
okkar Feneyjar, sem ég verð
að telja einn af mögnuðustu
stöðum sem ég hef heimsótt.
Það er hreint út sagt ótrúlegt
hvernig borgin er uppbyggð
og mjög ólík öllu því sem ég
hafði séð áður.
Eftir þessa mögnuðu dvöl á
Ítalíu héldum við því miður
til Grikklands.“
Aþena skítug borg
– Því miður?
„Já, því miður. Við ferðuð-
umst með ungverska flugfé-
laginu Malev til Grikklands
og ætluðum að dvelja þar í
tvær vikur. Við vorum í
Aþenu í janúar og það er ekki
góður tími til að dveljast þar.
Fyrir utan hversu kalt var þótti
okkur Aþena skítug borg og
algjörlega óheillandi. Grikk-
irnir voru auk þess einstaklega
dónalegir og leiðinlegir, okkur
var ítrekað sagt að snáfa heim
til okkar. Við ákváðum því að
stytta dvölina í Grikklandi um
eina viku en gáfum okkur
nægan tíma til þess að skoða
Akropolis og nokkur mann-
virki frá Ólympíuleikunum
árið 2004.“
– Hvert var svo förinni heit-
ið frá Grikklandi?
„Við fórum til Kaíró í
Egyptalandi, sem er mjög sér-
stakt land. Egyptar gera allt
til að hafa fé af ferðamönnum.
Maður þarf að hafa augun opin
á ferðalagi um landið því ef
þú lokar þeim eitt andartak
muntu opna þau klæðlaus.
Mitt álit á Egyptum er því
litað af þeim sem voru nálægt
ferðamannastöðum og bók-
staflega unnu við það að hafa
peninga af fólki. Ef þú spyrð
Egypta um leiðsögn að ein-
hverjum ákveðnum stað, þá
getur þú snúið öllu við sem
hann sagði þér og komist á
leiðarenda.
Það er samt sem áður ástæða
fyrir því að ferðamenn heim-
sækja Egyptaland. Pýramíd-
arnir eru ótrúlegir. Ég gerði
mér enga grein fyrir því hver-
su stórir þeir eru þegar ég sá
þá á myndum. En að standa
við rætur þeirra fyllti mig lotn-
ingu fyrir öllum þeim mann-
fórnum sem fóru í byggingu
þeirra.
Frá Kaíró lá leiðin með rútu
að bænum Taba við landa-
mæri Egyptalands og Ísraels.
Að fara gegnum landamærin
hjá Egyptunum var lítið mál
en Ísraelsmegin var eftirlitið
mun strangara. Fólkið sem
starfaði þar voru krakkar sem
voru að sinna herskyldu. Það
var mjög skrýtið að sjá tvítuga
stelpu halda á M16 riffli. Vor-
um spurðir vel og lengi út í
það af hverju við værum að
fara inn í landið og hversu
lengi við yrðum. Við tókum
rútu til Jerúsalem og eyddum
þar þrem dögum. Ég hafði
ekki hugmynd um hvernig
Ísrael væri en landið er mjög
vestrænt og þá sérstaklega
borgin Tel Aviv, sem við
heimsóttum eftir Jerúsalem.“
– Hver var ferðinni síðan
heitið?
„Við fórum til fyrirheitna
landsins, eins og ég kýs að
kalla það, Tælands. Þetta er
ævintýraland og þá sérstak-
lega borgin Bangkok. Ef þú
átt þér einhvern draum, þá get-
urðu látið hann rætast í Bang-
kok. Við dvöldum þar nokkra
daga á hóteli. Það fyrsta sem
við tókum eftir á hótelinu voru
miðaldra hvítir menn með tæ-
lenska stelpustráka. Við sáum
þessi pör á hverjum degi en
aðeins í matartímanum. Við
höfðum grun að restinni af
deginum væri eytt uppi á hót-
elherbergi.
Frá Bangkok ferðuðumst
við í 15 tíma með rútu og bát
til eyjarinnar Koh Phangan,
þar sem haldið er í hverjum
mánuði risastórt strandpartí á
fullu tungli. Tíu þúsund manns
eru þar samankomnir á lítilli
strönd að skemmta sér. Þetta
er eitt af því magnaðasta sem
ég hef séð og má líkja við
paradís. En eftir nokkurra
daga dvöl á eyjunni fór ég að
finna til í maganum og klósett-
ferðum fór að fjölga.“
Farinn að
sjá ofsjónir
– Var þetta upphafið á veik-
indunum lífshættulegu sem þú
barðist við í Bangkok?
„Já, eftir nokkra daga þar
sem klósettskálin var orðinn
minn besti vinur var ég alfarið
rúmliggjandi og gat aðeins
drukkið vatn. Ég leitaði ráða
hjá apótekara á eyjunni sem
sagði þetta vera mjög algengt
vandamál meðal túrista þarna,
þar sem hreinlæti er lítið á veit-
ingastöðum og börum. Hann
taldi þetta vera einhvers konar
matareitrun og lét mig hafa
töflur við því. Fimm dögum
síðar voru töflurnar búnar og
ég hafði aldrei verið verri og
komið var að fimmtán tíma
ferðalagi til Bangkok.
Imodium-niðurgangsmeðal
gerði mér kleift að ferðast til
Bangkok en eftir að þangað
var komið hélt ég áfram að
vera rúmliggjandi og hrundi
niður í kílóum talið. Ástandið
batnaði ekki í 40 stiga hita og
með lélega loftkælingu á
hótelherberginu. Ferðafélög-
um mínum var hætt að litast á
blikuna eftir að ég fór að sjá
ofsjónir og það var ekki heil
brú í því sem ég sagði eða
gerði. Ég var næringarlaus og
þá tóku vinir mínir ákvörðun
um að flytja mig á sjúkrahús.
Þeir studdu mig út af hótelinu
og hóuðu í næsta leigubíl. Sem
betur fer skildi leigubílstjórinn
vini mína þegar þeir öskruðu
á hann á ensku að drífa sig
upp á sjúkrahús. Hann leit á
mig og byrjaði að tala svaka-
lega hátt á tælensku. Svo keyr-
ði hann sem óður maður og
taldi sig ekki mega missa úr
eina mínútu við að keyra mig
Ívar við pýramídana í Egyptalandi. „Ég gerði mér enga grein fyrir því hversu stórir þeir eru
þegar ég sá þá á myndum. En að standa við rætur þeirra fyllti mig lotningu fyrir öllum
þeim mannfórnum sem fóru í byggingu þeirra,“ segir Ívar.
upp á sjúkrahús.“
Heppnir að
komast lifandi
– Varstu hræddur um líf
þitt í leigubílnum?
„Ég hefði átt að vera hrædd-
ur en ég var það ekki. Ég hafði
varla rænu en miðað við akst-
urslag leigubílstjórans var það
bara tímaspursmál hvenær við
ættum eftir að lenda í bílslysi.
Hann gerði sér reyndar lítið
fyrir og ók á bíl. Við sluppum
nær ómeiddir frá þeim árekstri
en þá var ég farinn að hugsa
að ég ætti ekki eftir að komast
á sjúkrahúsið. Bílstjórinn lét
sér ekki segjast og kom okkur
í annan leigubíl sem ók okkur
á sjúkrahúsið. Þegar þangað
kom tók við bið eftir lækni,
sem mér fannst líða eins og
örskotstund en vinir mínir
sögðu mér að við hefðum þurft
að bíða í klukkutíma.
Loksins kom læknirinn.
Hann hét dr. Nick Walters og
er einn sá indælasti maður sem
ég hef kynnst, fyrir utan það
að hann bjargaði lífi mínu.
Mig langaði oft að spyrja hann
af hverju hann væri læknir í
Tælandi en það varð aldrei
neitt úr því. Þegar hann leit á
mig sá hann strax hversu illa
ég var haldinn og spurði vini
mína af hverju þeir hefðu ekki
drifið mig fyrir löngu á sjúkra-
húsið. Vinir mínir sýndu hon-
um töfluspjaldið sem ég hafði
fengið frá apótekaranum og
sögðu það hafa átta að lækna
mig. Dr. Nick var sammála
því og var mjög hissa á svip-
inn. Ekki laust við að hann
hafi panikkað um stund. Ég
var lagður inn um leið. En
áður ætluðu Tælendingarnir
aldeilis ekki að láta hanka sig
á formsatriðunum. Þeir skip-
uðu mér að fara til eins konar
gjaldkera eða tryggingamanns.
Ég lá rænulaus á skrifborðinu
hans en sjúkrahúsið þurfti að
tryggja sér að ég hefði efni á
þessari dvöl.“
– Nú spyr ég mig: Hvað
hefðir þú gert ef vinir þínir
hefðu ekki verið þarna til að
hjálpa þér?
„Ég gjörsamlega veit það
ekki. Ég á þeim mikið að
þakka. Þeir afgreiddu þetta
mál fyrir mig og það kom í
ljós að ég hafði efni á vera á
tveggja manna herbergi með
loftkælingu, en án sjónvarps,
sem var eðlilega ekki þörf á
að svo stöddu. Dr. Nick tjáði
vinum mínum að ástand mitt
væri ekki svo gott. Þetta væri
alvarleg veirusýking en hann
væri ekki kominn með grein-
ingu á hana. Eina sem hægt
var að gera var að halda mér á
sjúkrahúsinu með næringu og
sýklalyf í æð.
Við tók vikudvöl á sjúkra-
húsinu, þar sem dagurinn fór í
að reyna að ná á klósettið í
tíma. Ég dvaldi á stofu með
fertugum tælenskum fjölskyldu-
föður, sem fékk alla ættina í
heimsókn klukkan sjö á kvöld-
in. Þau komu ýmist með
núðlusúpu eða einhverja ofn-
rétti og borðuðu það í góðu
yfirlæti. Síðan þegar matnum
var lokið var mjög vinsælt að
kíkja á útlendinginn í rúminu
við hliðina og benda á hann
og hlæja. Að öllu eðlilegu
hefði ég látið í mér heyra og
lesið yfir mannskapnum en
ég var svo máttfarinn að ég
gat það ekki, þannig að maður
lokaði bara augunum og beið
þangað til þau fengju leið á
þessu. Nokkrum mínútum
seinna þegar ég opnaði augun
voru þau enn að glápa og þá
hafði amman slegist í hópinn.
Á tímabili hélt ég að ég
myndi frekar deyja úr leiðind-
um og einsemd þar sem ekkert
sjónvarp var í herberginu og
enginn til að tala við. Síðan
var ég með mikinn hita og
það þurfti að auka gjöfina á
sýklalyfjunum því ég hafði
lítið sem ekkert breyst. Mér
leið annars hrikalega illa. Ég
var í órafjarlægð frá fjölskyldu
og vinum, á sjúkrahúsi með
sjúkdóm sem læknar vissu
ekki hver var. Ég hafði lést
rosalega mikið og þurfti að-
stoð við að komast á klósettið.
Ég velti oft fyrir mér hvort ég
ætti eftir að sjá mömmu og
pabba aftur og ekki laust við
að ég hafi tárast við þá hugs-
un.“
Mun seint
gleyma 15. mars
„Deginum 15. mars mun ég
seint gleyma. Dr. Nick vakti
mig með sinni róandi rödd og
sagði mér að þau hefðu greint
þessa veirusýkingu og ég
myndi halda lífi. Ég átti að fá
rétt magn af sýklalyfjum og
taka ákveðnar töflur í nokkra
daga og þá myndi mér batna.
Ég varð óneitanlega mjög
glaður og ákvað að reyna að
skella mér í sturtu í tilefni af
þessum tíðindum. Ég staulað-
ist á baðherbergið með hjálp
yndislegra tælenskra hjúkrun-
arkvenna og rétt náði að draga
næringuna með mér. En þegar
ég steig inn í sturtuna og
kveiki á vatninu, þá stökk
stærsti kakkalakki sem ég hef
séð upp úr ræsinu. Við tók
atburðarás þar sem ég öskraði
eins og smástelpa og rann í
vatninu og út úr sturtunni en
náði að hanga einhvern veginn
í sturtuhenginu og grípa í
handrið áður og munaði minn-
stu að ég hefði hengt mig á
næringunni og sýklalyfjun-
um.“
Ívar gerir hlé á máli sínu og
lítur alvarlegum augum að
blaðamanni og segir:
„Ég er ekki að ýkja þegar
ég segi að kakkalakkinn hafi
sennilega verið með kennitölu
og vegabréf, því þvílíka og
aðra eins stærð á skordýri hef
ég ekki séð. Eftir árás kakka-
lakkans komst ég upp í rúm
og um klukkutíma síðar komu
félagar mínir í heimsókn og
við tók klukkutíma rifrildi um
það hver ætti að fara inn og
farga dýrinu.“
Mun aldrei
gleyma dr. Nick
„Nokkrum dögum síðar var
ég orðin sæmilega góður og
dr. Nick vildi útskrifa mig.
Það var erfitt að kveðja Nick
því þessi maður bjargaði lífi
mínu. Ég hef engar upplýsing-
ar um hann en ætli ég hafi
ekki upp á honum einn daginn
og kasti á hann kveðju.
Sjúkrahúsdvölin kostaði 25
þúsund baht sem gera að ég
held 50 þúsund íslenskar mið-
að við mars á þessu ári.
Eftir að hafa sigrast á dauð-
anum beið mín ekkert annað
en að skoða það sem hin
magnaða borg Bangkok hefur
upp á að bjóða. Ef menn hafa
einhverja drauma um að gera
eitthvað ákveðið, þá er pott-
þétt hægt að gera það í Bang-
kok. Ég mæli hiklaust með
því að allir fari til Tælands
allavega einu sinni á ævinni.
Eftir þetta héldu félagar
mínir áfram til Ástralíu en ég
stefndi heim eftir veikindin.
Ég gat hreinlega ekki hugsað
mér að ferðast meira eftir
þetta. Vildi sem allra fyrst
komast heim í faðm fjölskyldu
minnar. Maður áttar sig á
hversu stutt lífið er eftir að
hafa sloppið með naumindum
frá dauðanum. Maður for-
gangsraðar lífinu allt öðruvísi
og þakkar fyrir hvern dag“,
segir Ívar Pétursson.
– birgir@bb.is