Listin að lifa - 15.10.2001, Síða 38

Jæja, þá er nú loksins búið að ákveða
að fara í ferðalag. |á, ferðalag eldri
borgara. En hvert? |á, hvert haldið
þið? „Okkur er boðið til Vestmanna-
eyja." En hvernig skal fara? „Panta
flugvél og fljúga beint!" var ein svo
herská að segja. Og allir sögðu í kór:
„Fljúga! |á, það skulum við gera."
Fjöldi: 44. Enginn ágreiningur. Húrra!
En sá sem öllu réð var þögull, en hugs-
aði: Það verður ekkert af þessu, það
veit ég. Það var nú verra því að þá
hætta svo margir við að fara. Mikið
gekk á, síminn rauðglóandi. „Heyrðu,
það er rok í Eyjum og flugi seinkað.“
Þannig gekk þetta þrisvar til fjórum
sinnum. Símafólkið orðið hálfpirrað,
þegar flugi var aflýst. Þráðurinn var
tekinn upp á ný, margir voru ákveðnir í
að fara þessa ferð, en hópurinn þynntist
þar til eftir voru 23-24. Enn einn heltist
úr lestinni, það voru mikil vonbrigði.
Upp rann fagur júnídagur, logn og
sólskin. Við ákváðum að fara með
Baldri til Stykkishólms, þaðan með
rútu til Reykjavíkur og þar ætluðum
við að gista. Þar dreifðist hópurinn, en
áður var ákveðinn mætingartími dag-
inn eftir. Allir mættu á réttum tíma og
af stað var haldið, í sama farartæki, til
Þorlákshafnar, þar sem við fórum um
borð í Herjólf. Einmuna logn. Skipið
leið áfram. Allir voru í besta skapi.
Fóru í könnunarferðir um skipið,
fengu sér kaffi. Sumir spiluðu á spil.
Aðrir ræddu um menn og málefni. Já,
Kiddý og Bjarni fóru til Eyja í rokinu,
þegar ekki gaf fyrir okkur og sögðust
hafa notið ferðarinnar. Við vorum svo-
lítið leið að missa af þeim.
Við erum loksins komin til Eyja.
Vel er tekið á móti okkur og við boðin
velkomin. Rútan er á hafnarbakkanum
og bílstjórinn, glaðvær og mælskur
mjög, bæði á íslensku og færeysku.
Og nú var gaman. Mikið hlegið að
óborganlegu bröndurunum sem ultu út
úr honum. Hann sagði mikið frá
Heimaey og benti okkur m. a. á húsið
hans Áma Johnsen. Það er nú ansi
glæsilegt, að ég tali nú ekki um tóft-
irnar. Ekki meira um það.
Nú kom að því að skipta hópnum.
Það sýndi vel hve glöggur bflstjórinn
var, að hann skyldi velja fjórar konur
og einn karl saman í gistingu. Aum-
ingja karlinn! Hann setti upp fallegt
bros og flýtti sér út úr bílnum, en var
kallaður til baka, því að stundin var
ekki runnin upp. Þetta sagði sitt. Kon-
urnar sátu dularfullar á svipinn og
ekki gott að spá í, hvað þær hugsuðu.
Á svefnstað voru sumar settar í
kjallarann, aðrar á næstu hæð fyrir
ofan. Sumar fengu tvíbreið rúm, en
hvers vegna veit ég ekki. Karlinn var
settur efst uppi og var kallaður skor-
steinskarlinn. Aldrei fréttist um hvort
hann lék jólasvein. Þið vitið að jóla-
sveinninn er ekki í vandræðum að
komast niður eða það var mér sagt
þegar ég var lítil. Karlinn leit alltaf
jafn vel út, broshýr og óþreyttur.
Aumingja tvíhleypurnar fengu að
rogast upp sex stiga með töskurnar
sem allar óskuðu sér að væru léttari.
Alltaf eru það þessi blessuð föt. Næsta
dag vaknaði einn duglegur eiginmað-
ur, hnippti í konu sína og út fóru þau í
góðan göngutúr. Hinir létu sér nægja
að mæta bara í morgunmat.
Svo var tekinn upp þráðurinn sem
frá var horfið deginum áður. Við stig-
um upp í rútuna og af stað var haldið.
Bílstjórinn var jafn skemmtilegur og
áður, með landslagslýsingar og brand-
ara. Við sáum mjög fallegan lund sem
eldri hjón höfðu ræktað upp úr hraun-
inu með smekkvísi, elju og dugnaði.
Hugsið ykkur! Við stoppuðum á
Stórhöfða og þar var logn og sólskin.
Óvenjulegt.
Svo hófst siglingin í kringum eyj-
una, með stoppi í hellinum, þar sem
músíkin hljómaði svo yndislega,
draumi líkust. Þegar við lentum við
bryggjuna að ferðalagi loknu var kall-
að upp að Vestfirðingarnir ættu að
fylgja Rósu. Já, Rósa gekk eins og
hind með hópinn á eftir sér. Og sjá!
Var ekki þarna bfll hlaðinn kaffi,
kleinum og pönnukökum, og okkur
sagt að gera svo vel. Þetta var nú
punkturinn yfir I-ið. Ástarþakkir.
Fyrir þessu stóðu Rósa Sigurjóns-
dóttir, Kristín Haraldsdóttir, ásamt
eiginmanni sínum, og Hildur Magnús-
dóttir. Við fórum á söfnin og skemmt-
um okkur við að skoða allt sem þar
var, ekki síst fiskasafnið. Ekki má
gleyma Jóa á Hólnum og húsinu hans.
Karlinn lék við hvern sinn fingur og
talaði mikið. Gaman var að hlusta á
hann og skoða það sem húsið hans
geymdi, fallega handavinnu og blóm.
Ein gat ekki á sér setið og kleip eitt
blað af skógarkaktusnum sem var
mjög fallegur. Nú er Jói dáinn og er
beðinn að fyrirgefa þeirri syndugu.
Gaman var líka að heimsækja eldri
borgara og sjá aðstöðuna þeirra. Alveg
einstakt hvað þetta fullorðna fólk er
ungt í anda. Um kvöldið var slegið upp
balli og dansað með miklum tilþrifum.
Ekki nóg með það, heldur tóku nokkrir
sig til og fóru á „pöbbinn1'. Daginn eft-
ir höfðu þessi grey ekkert til að hressa
sig á nema nokkra brjóstsykurmola. í
upphafi skal endinn skoða. Fall er far-
arheill, stendur einhvers staðar. Þannig
var það með þessa ferð sem ég held að
sé öllum í fersku minni, enda mjög
ánægjuleg.
Ferðafélagar í Birtu á Patreksfirði
senda kveðju til Vestmannaeyinga,
með kœrri þökk fyrir ánœgjulega
daga.