Tímarit Máls og menningar - 01.11.1985, Blaðsíða 28

Tímarit Máls og menningar
Og örninn lítur ekki
o'n á hið dimma haf
og horfir í himinljómann
hafskipið sökkur í kaf.
í kyrrð sinni og fegurð er þetta tegileg mynd. Hafskip sekkur í kaf
umvafið þoku meðan hvítur örn roðaður af sólinni horfir beint í hana.
Hlutverkum fugls og sólar er hér snúið við: sólin sveimar yfir norðurslóð-
inni líkt og ránfugl að skima eftir bráð, en örninn er það eina í ljóðinu sem
ekki hreyfist; óbifanlegur situr hann rauður sem blóð á meðan sólin
sveimar, þokan sígur og skipið sekkur. Sólin og þokan hreyfa sig hægt og
lævíslega — náttúran er fögur en viðsjál.
Næstu fjögur ljóð mynda heild, þau fjalla öll um eyjar. I Drangey er
brugðið upp mynd af Illuga sem situr hjá dauðvona bróður; í Kolbeinsey
hvítna bein bræðra sem sigldu burt frá ástvinum að sækja björg og eina
lífsmarkið á þeirri eyju er skopleg hliðstæða og andstæða við hinn tignarlega
hvíta örn í Hornbjargi: „Þar er svo dúnað í dúni, / að djankinn liggur þar /
bara bráðendis hlessa / og breiðir út lappirnar.“
Fimmta ljóðið fjallar um Máney og er sú eyja tilbúin — nema ef um væri
að ræða eyna Mön í Danmörku:
Jeg uni mjer ekki út í Máney,
og er hún þó skemmtileg;
brimaldan ber þar og lemur
bjargið á annan veg.
Og hins vegar ungar hrjóta
úr hreiðrum með nef og stjel,
og eggin velta öll o’n í grjótið,
af því hún hristist svo vel.
Jeg uni mjer ekki út í Máney
og á þó að dvelja hjer;
því jeg er bringubrotinn — t
úr bjarginu hrundi að mjer.
Hér er enn fuglalífið og enn dauðinn, en að þessu sinni markast lýsingin
af hrollvekjandi og undarlegu gríni sem á sinn þurrlega hátt vegur upp á
móti sárum tóni í síðasta erindinu. Þetta ljóð kallast einnig á við fyrsta
ljóðið í flokkinum um Olafsvíkurenni: ljóðmælandinn er fastur á einhverj-
426