Tímarit Máls og menningar - 01.11.1985, Síða 35

Ludwig Tieck
Ævintýr af Eggerti Glóa
Á einum stað suðrí Harsi bjó riddari nokkur, sem skjaldan var
kallaður annað en Eggert Glói. Hann var hérumbil fertugur, varla
meðalmaður, stutthærður og ljóshærður og lá hárið niðrá vanga hans
bæði bleika og magra. Hann lifði sér í mestu kyrrð og átti aldrei hlut í
ófriði granna sinna, og sást skjaldan fyrir utan hringmúra kastala
síns. Kona hans var ekki minna gefin fyrir einveru, og unntust þau
hugástum að því er mönnum virtist, nema hvað þau kvörtuðu oftlega
yfir að drottinn vildi ekki gefa þeim börn.
Skjaldan komu gestir í kastalann, og þó svo bæri við, þá var
næstum öngvu breytt þeirra vegna frá því sem venja var; hófsemin
átti þar heima, og það var einsog sparsemin réði þar öllu. Eggert var
þá glaður og kátur; en þegar enginn var kominn, fundu menn á
honum nokkurskonar dulleik, þögn og þunglyndi.
Enginn kom eins oft í kastalann, og Filippus nokkur Valtari, sem
Eggert hafði mikillega stundað að vingast við, af því hann fann þeir
áttu svo vel geð saman. Hann átti reyndar heima fyrir handan fjöllin,
en dvaldist oft lengur en missiri í nánd við kastalann, safnaði grösum
og steinum, og hafði sér til skemmtunar að raða því niður; hann átti
dáltið sjálfur og þurfti ekki annarra við. Þeir Eggert voru oft einir
saman á þessu göngulagi, og þróaðist ár frá ári vinátta þeirra.
Svo er varið á stundum, að maðurinn kann ekki við að dylja neitt
fyrir vini sínum, þó hann hafi áður gert það vandlega; þá getur sálin
ekki stillt sig um að gefa sig alla í ljós og opna sín innstu fylgsni, svo
hann verði því meiri vinur vor. I þessum kringumstæðum blíðkast
sálirnar og kynnast hvur við aðra, og stundum ber það líka við, að
annar fælist fyrir hins viðkynningu.
Það var snemma hausts að þoka var á einu kvöldi og Eggert sat við
eldinn ásamt vini sínum og Bertu konu sinni. Loginn kastaði um
stofuna björtu skini og lék geislinn upp’ undir loftinu, nóttin horfði
heim á gluggana dimmum augum, og eikurnar úti nötruðu af kulda-
433