Tímarit Máls og menningar - 01.11.1985, Síða 50

Tímarit Máls og menningar
og aftur fló
í yndi nóg,
þar kátur bjó
í kyrrum skóg.
Nú var Eggert genginn frá ráðinu, og vissi ekki neitt af sér. Hann
gat ekki komið því fyrir sig, hvurt sig væri nú að dreyma, eða sig
hefði dreymt áður um einhvurja Bertu. Undarlegustu og daglegustu
hlutir blönduðust saman; veröldin í kringum hann var eins og töfra-
veröld, og ekki gat hann neitt hugsað né munað.
Lotin kelling með hækju stumraði hóstandi uppá hólinn og kallaði
til hans: kemurðu með fuglinn minn? og gimsteinana? og hundinn
minn? Sjáðu til! óréttindin eru vön að hefna sín. Enginn nema ég var
Valtari vinur þinn, Högni þinn —
Guð miskunni mér! sagði Eggert í hljóði við sjálfan sig,— hvaða
skelfilegri einveru hef ég þá alið aldur minn í!
Og Berta var systir þín.
Eggert féll til jarðar.
Hvursvegna fór hún að svíkjast burtu frá mér? annars hefði allt
farið vel. Reynslutími hennar var þegar á enda liðinn. Hún var dóttir
riddara nokkurs, sem kom henni í fóstur hjá sauða-hirði; en riddar-
inn var faðir þinn.
Hvursvegna hefir mig ævinlega grunað þessi ósköp? sagði Eggert.
Afþví þú heyrðir hann föður þinn einusinni segja frá því, þegar þú
varst barn; hann þorði ekki vegna konu sinnar að láta hana alast upp
heima, því hann hafði átt hana við öðrum kvenmanni.
Eggert lá rænulaus í andar-slitrunum og heyrði gegnum svefninn
og dauða-dáið kellinguna tala, hundinn gelta, og fuglinn vera að
stagast á ljóðinu.
Lagt út úr þýsku af Jónasi Hallgrímssyni og Konráði Gíslasyni
og birt í 1. hefti Fjölnis 1835. Stafsetning er hér löguð að
nútímasniði en orðmyndum haldið.
448