Ský - 01.04.2007, Blaðsíða 15

sk‡ 15
Kristján Jóhannsson
syngja ákveðin hlutverk í stórum óperuhúsum, við gerð og útgáfu
geisladiska og þannig má lengi telja.
En ég get á hinn bóginn ekki kvartað vegna skorts á mórölskum
stuðningi frá minni þjóð því ég held að fáir listamenn hafi fundið og
fengið jafnmikinn stuðning frá samlöndum sínum eins og ég.
Þegar ég þreytti frumraun mína á Scala og svo seinna í Met-
ropolitan-óperunni, þá komu fullar vélar frá Íslandi til að hylla mig.
Einhver sagði mér að þegar ég söng í fyrsta sinn á Metropolitan árið
1991 hefðu hátt í þúsund Íslendingar flogið til New York til að styðja
mig. Miðað við höfðatölu myndi það þýða að 180 þúsund manns
hefðu komið að hylla Pavarotti! Geri aðrar þjóðir betur og miðað við
það er ég hamingjusamasti maður í heimi.
Starfsmenn Stöðvar 2 festu bæði þessi debút mín á filmu og eftir
Metropolitan-debútið héldu þeir mér glæsilega veislu í Central Park.
Hjarta mitt slær fyrir Íslendinga og ég finn að hjörtu stórs hluta þjóð-
arinnar slá fyrir mig.
Mikið er undir heilsunni komið, þegar menn hafa gert
milljónasamninga og eru búnir að leggja út í kostnað
vegna þjálfunar, ferðalaga og uppihalds. Er þá ekki mikil
pressa á að syngja hvernig svo sem menn eru upplagðir?
Eru veikindi ekki algengt tekjutap?
- Auðvitað. Heiðarlegur listamaður með eðlilega sjálfsvirðingu
syngur helst ekki veikur. Ef söngvari er með mikilvæga samninga
framundan, þá hagar hann sér í samræmi við það og fer ekki að synda
berrassaður í vatninu, eða fara á skíði eða til Íslands að veiða og ná sér
í kvef. Ef söngvari syngur illa fyrirkallaður oftar en einu sinni, þá er
baráttan það hörð að viðkomandi á það á hættu að verða þurrkaður
út af „sakramentinu“.
Ég hef einu sinni lent í að syngja veikur en annars er ég heilsu-
hraustur og hef sjaldan þurft að fresta sýningum eða tónleikum. Í
þetta eina skipti sem ég söng veikur þá var ég að syngja Aidu heima á
Íslandi, á Listahátíð í Laugardalshöll fyrir um fimm þúsund manns. Ég
varð að syngja því það var enginn annar tenór til vara og það var löngu
búið að koma þessu á koppinn, þannig að ég hamraði mig í gegnum
þetta. Þetta var mjög erfitt en ég vona að ég hafi komist skammlaust
frá þessu. Það er ákveðið máltæki til meðal söngvara sem segir eitthvað
á þá leið að maður ætti alltaf að syngja veikur því einbeitingin er aldrei
meiri en þá. Svo verður maður að nota þá tækni sem maður á til fulls
og fyrir vikið þá syngur maður sennilega aldrei betur. Með einbeitingu,
reynslu og kunnáttu eru manni flestir vegir færir.
Notar þú ákveðnar upphitunaræfingar, æfir þú þig dag-
lega, hver er rútínan fyrir sýningar, hvernig metur þú hvort
þú ert í góðu dagsformi?
- Eftir að ég byrjaði í kennslunni syng ég í rauninni alla daga og ef
eitthvað er kannski stundum fullmikið eða upp í fimm tíma á dag.
Söngur er ástríða og eftir fimm tíma líður mér stundum eins og
nýfæddum. Kennslan verður til þess að æfingarnar verða ekki leið-
inlegar og ég er í staðinn í toppformi alla daga.
Fyrir sýningar reyni ég að sofa vel svo ég sé vel úthvíldur lík-
amlega og andlega. Ég borða alltaf léttan og kjarngóðan mat tveimur
til þremur tímum fyrir sýningu þannig að krafturinn sé góður þegar
ég er kominn upp á svið. Þá mæli ég með góðum diski af pasta því
það er svo fljótmelt.
Gætir þú hugsað þér að verða óperustjóri á Íslandi á eftir
Bjarna Daníelssyni sem nú verður sveitarstjóri Skaftár-
hrepps?
- Þú segir nokkuð, maður veit aldrei, það er enginn öfundsverður af
því embætti.
Gætir þú séð þig gegna hlutverki á vegum íslenska ríkis-
ins til þess að efla óperu á Íslandi eða til að ráðleggja
óperusöngvurum og nýta þau góðu tengsl sem þú hefur
ungum söngvurum til framdráttar?
- Ætli ég yrði ekki bara bæði glaður og stoltur ef sú staða kæmi upp,
að ég væri beðinn um að miðla af þekkingu minni og nota þau tengsl
sem ég hef eignast á áratugalöngum ferli mínum. Ég hef reynt í öll
þessi ár að vera Íslandi til sóma og bera hróður þjóðar minnar hvert
sem ég hef farið. Þekkingu á ég mikla eftir 30 ár og tengsl á ég góð,
þannig að eflaust á ég mjög veglegan og stóran sarp. sky
,