Ský - 01.04.2007, Blaðsíða 36

36 sk‡
terka gróðuranganina af nýsprottinni blástör og
hringabroki leggur fyrir vit manns og ekki vantar
litadýrðina í mýrina: hvítir sinuflókar skreyttir
grænkandi bláberjalyngi, ljósgular mýrasóleyjar,
blátt lyfjagras, allskonar maríulyklar og himnarík-
islyklar í ótal hvítum og bláum litum. Á mýrarrauð-
anum er regnbogalit járnlá og lútuð dýjasortan bullar
upp úr hverju spori.
Þessi óviðjafnanlegi þokki mýralandsins blátt áfram seytlar um
mann, einkum ef maður er berfættur.
Og hann getur seytlað um fleira en fæturna ef maður hittir á ein-
hverja Lómabotnakelduna eða ævintýralega botnlaust dý. „Vaddútí!
Vaddútí!“ segir jaðrakinn og maður hlýðir því. Þegar maður kemst
upp úr þurrkar maður það mesta á flosmjúkum
dýjamosa eða skolpar af sér í bláslikjaðri járnlá
milli blaktandi stararvanda. Feimnisleg mýrasó-
ley hallar undir flatt en náttblár himnaríkislykill
horfir á óskammfeilinn og lyfjagrasið kinkar kolli
á heiðgulum stjörnukraganum. Svo er haldið
áfram. Hver þúfa sem er ofurlítið hærri en
hinar er kærkomin tilbreyting og stór einstakur
steinn virkar á mann eins og pýramídi á lífsleiðan
kana.“
Úr grein sem Ásta Sigurðardóttir birti í ritinu
Ísland í máli og myndum árið 1961. Skáldið lítur
aftur til bernskunnar á Snæfellsnesi og lýsir nátt-
úrunni, nánar tiltekið mýrinni:
Síðar í greininni lýsir Ásta hrauninu og þar segir
hún:
„Hraun er til í mörgu líki. Þar eru svartir og rauð-
leitir brunagarðar með nálhvössu grjóti þar sem ekki sést stingandi
strá, ekki einu sinni fluga eða fugl á sveimi. Þar eru uppgrónar
berjalautir þaktar angandi lyngi og birkikjarri, þar eru endalausir
kimar sem liðast um hraunið í ótal bugðum, sums staðar breiðir eins
og dalir með margra mannhæða háum reyniskógi. Skógargrunnurinn
er þakinn háu röku grasi í svölum skugganum, og þar vaxa villijarð-
arber, hrútaber, blágresi, geysistórir sveppir eldrauðir, okkurgulir
og dröfnóttir. Sums staðar er alþakið svörtum og bládöggvuðum
aðalbláberjum. Undir háum kletti glittir í hyldjúpa hrauntjörn og
risavaxið hvannstóð speglar sig í bláum fletinum.“
Á strigaskóm og pels
Ásta Sigurðardóttir fæddist 1. apríl 1930 að Litla-Hrauni í Kolbeins-
staðahreppi í Hnappadalssýslu á Snæfellsnesi. Foreldrar hennar voru
Sigurður Jónsson bóndi þar og kona hans Þóranna Guðmunds-
dóttir.
Ásta ólst upp við hefðbundin sveitastörf en flutti
ung til Reykjavíkur, nánar tiltekið um fermingu,
sem hefur þá verið í lok seinni heimsstyrjaldarinnar.
Íslendingar voru að stíga inn í nútímann en segja
má að stríðsárin hafi fært íslensku þjóðina í einu
vetfangi úr torfbænum þar sem lífið hafði verið
óbreytt um aldir og inn í hraða og tæknivædda
tuttugustu öldina.
Ásta fékkst við ýmis störf á unglingsárum
sínum í Reykjavík en hún var bráðgreind og næm
og átti auðvelt með nám. Hugur hennar hneigð-
ist mjög til listrænnar sköpunar, bæði skrifta og
myndlistar. Hún gekk þó ekki menntaveg í þeim
efnum heldur stundaði nám við Kennaraskólann
og lauk prófi þaðan árið 1950.
Ásta sótti nokkuð í félagsskap skálda og lista-
manna í Reykjavík en listin var að fóta sig í breyttu
umhverfi nútímans eins og samfélagið. Mikil gerjun, róttæk end-
urskoðun fornra gilda og leit að nýjum formum einkenndu listasam-
félagið í Reykjavík á þessum árum. Atómskáldin reyndu að hrista af
„Maður er langa
ævi að hrapa“
Um lífshlaup Ástu Sigurðardóttur skáldkonu
Ásta Sigurðardóttir
Texti: Páll Ásgeir Ásgeirsson • Ljósmyndir af Ástu: Jón Kaldal
S