Reykjalundur - 01.06.1947, Qupperneq 20

SIGURGEIR SIGURÐSSON, biskup:
REYKJALUNDUR
Mánudagurinn 19. maí í vor er í endur-
minningu minni merkilegur dagur og minn-
isstæður. Þann dag átt ég' þess kost, að sjá
ánægjulega hluti á framkvæmdasviðinu í
landi voru. Mér hafði verið boðið að koma
og kynna mér vinnuheimili S. I. B. S. að
Reykjum í Mosfellssveit. Við fórum saman,
ég og kona mín, séra Sveinn Víkingur og
frú hans, séra Kristinn Stefánsson og frú
og herra Þórður Benediktsson.
Veðrið var ekki gott. Hvassviðri og regn-
skúrir. Yfirlæknirinn og yfirhjúkrunarkon-
an tóku á móti okkur með mikilli alúð. Og
nú var tekið að skoða vinnuheimihð.
Veðrið gleymdist. Hér var margt, sem al-
gjörlega tók hugann og fyllti hann aðdáun
og undrun. Að vísu hafði ég heyrt um þessar
framkvæmdir, en það sannaðist hér, að
„sjón er sögu ríkari“. Eg játa, að mér var
ekki kunnugt um hversu mikið afrek hér
er um að ræða. Heilt bæjarhverfi var hér
að rísa upp. „Ibúðarhúsin eru 13“, sagði
Oddur læknir, og þegar inn var komið, kom
það á daginn, að í hverju þessara húsa eru
4 herbergi. Þar eru flest þægindi nútímans:
Sími, heitt og kalt vatn, baðherbergi, og
húsin auðvitað öll hituð með hveravatni.
Vistmenn þeir, sem ég hitti voru glaðlegir
hressir í huga og auðfundin ánægja þeirra
að hafa fundið þessi björtu og hlýju
þar sem þeir gátu safnað kröft-
þess að taka upp lífsbaráttuna að
nýju, eftir erfiðan og þrálátan sjúkdóm.
Þarna voru og merkilegar vinnustöðvar við
hæfi vistmanna: Trésmíðastofa, saumastofa,
húsgagnastofa og bifreiðaverkstæði. Þar er
bókasafn með allgóðum bókaforða. Sam-
komusalur, þar sem fram geta farið hljóm-
leikar, fyrirlestrar, kvikmyndasýningar og
stundum kemur séra Hálfdán prófastur og
flytur guðsþjónustur í þessum samkomusal.
Stundum hef ég heyrt talað um að berkla-
sjúklingar misstu kjarkinn til stórræða eftir
að sjúkdómurinn sækti þá heim. Vinnu-
heimilið ber vott um annað. því brautryðj-
Reykjalundur