Reykjalundur - 01.06.1947, Blaðsíða 27

Reykjalundur - 01.06.1947, Blaðsíða 27
urvörum úr berklaveikum kúm og — að litlu leyti — kjöti af sjúkum svínum og nautpeningi, og er þessi smithætta mjög al- varleg í sumum löndum. Hennar gætir þó ekki hér á landi, þar eð engin berklaveiki er á meðal nautpenings hér, a. m. k. ekki þannig, að hættulegt geti talizt mönnum. Mun ég því ekki gera nautpeningsberklana að sérstöku umtalsefni hér. Frá þeim tíma, er menn urðu þess vísari, að berklaveiki er næmur sjúkdómur, hefur þeim verið það ljóst, að mikil smithætta getur stafað af uppgangi berklasjúklinga, einkum þegar hann er þornaður. Færri hafa vitað, að sjúklingar með smitandi berkla geta einnig á annan hátt verið hættulegir þeim, sem í nánd við þá eru. Þegar maður talar, hnerrar eða hóstar, hrýtur út úr honum fjöldinn allur af dropum, mjög mis- munandi stórum. Við venjulegt tal eru drop- arnir alltaf stórir, koma frá munni og koki, og það er hreinasta undantekning, ef berkla- sýklar eru í þeim. Við hnerra og hósta eru langflestir droparnir einnig stórir, en auk þess geta — einkum við hósta — verið ein- staka litlir dropar, sem koma neðan úr lung- unum, og geta sumir þeirra borið berkla- sýkla með sér. Því stærri sem droparnir eru, því fleiri sýkla bera þeir með sér, og öfugt. Það er þó mjög mismunandi, hve mörgum sýklum og „sýkladropum“, sjúkl- ingarnir hósta upp, og þetta er einnig breyti- legt hjá hverjum einstökum sjúklingi. Nær allir droparnir, sem hóstað er upp, geta svifið aðeins skamma stund í loftinu, og ef enginn hefur andað þeim að sér áður, falla þeir niður á gólf, húsgögn, föt, rúmföt o. s. frv. og þorna þar. Berklasýklar, sem kunna að hafa verið í dropunum, geta síð- an við sérstakar aðstæður þyrlazt upp, venjulega með ryki, enda eru berklasýklar mjög oft í ryki, þar sem sjúklingar eru með smitandi berklaveiki. Rykkornin geta verið afar lítil, eru talsvert minni en hóstadrop- arnir og geta svifið mjög lengi í loftinu, en jafnvel minnstu rykkornin geta borið 1—3 berklasýkla með sér. Berklasýklar geta lifað mjög mismunandi Reykjalundur lengi, eftir aðstæðunum: í stórum, þornuðum hrákum í nokkra mánuði; í hóstadropum í 3—18 daga; á fötum sjúklinga í nokkra daga eða jafnvel vikur; í vasaklútum í 10 daga; í ryki innanhúss í 8 daga og utanhúss í 3 daga; í bókum og tímaritum í V2—3% mán- uð, þó sjaldan meira en 1 mánuð. A vetrum eru berklasýklarnir lífseigari (vegna kuld- ans og saggans) en á sumrum. Fyrr á tímum deildu vísindamenn mjög um, hvora leiðina, meltingarveginn eða önd- unarfærin, berklasýkillinn væri vanur að nota þegar hann kveikir berklaveikina hjá manninum. Otal rannsóknir voru gerðar víðs vegar um heim, en niðurstöðurnar voru mjög misjafnar á hinum ýmsu stöðum, vafa- laust vegna mismunar á hlutfallinu á milli útbreiðslu berkla á meðal manna og berkla á meðal nautpenings og eins vegna mismun- ar á neyzlu ógerilsneyddrar mjólkur á hin- um ýmsu stöðum. Rannsóknirnar leiddu í ljós, að smitunin getur borizt í gegnum slímhimnur í munni, nefi og koki, í gegnum skemmdar tennur og ekki sjaldan í gegnum eitla í hálsi og slím- himnur í maga og þörmum. Er þá venjuleg- ast um smitun með fæðunni að ræða, og kemur hún að sjálfsögðu oftast fyrir þar, sem kúaberklar eru útbreiddir og mikið er um berklasýkla í mjólk. Berklasmitun í gegnum meltingarfærin er þó ekki nærri eins tíð og innöndunar- smitunin. Lungun eru miklu mótstöðuminni gegn berklasýklunum en nokkurt annað líffæri, sem berklasýkillinn nær til við venjulegar aðstæður. Við innöndun þarf aðeins fáeina sýkla til þess að mynda lungnaberkla, en í meltingarfærunum þarf milljónir sýkla til þess að orsaka berklaveiki. Innöndunarsmitunin er því langhættuleg- asta smitunarleiðin. Nákvæmar rannsóknir hafa sýnt, að að- eins mjög lítill hluti rykkorna, en nær allir hóstadropar, eru of stórir og þungir til þess að geta borizt með andardrættinum niður í lungun, en setjast við innöndunina á slím- himnurnar í nefi, munni og koki. Þar geta sýklar í þeim e. t. v. orsakað smitun, sem 9
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Reykjalundur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Reykjalundur
https://timarit.is/publication/1120

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.