Morgunblaðið - 28.01.2015, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. JANÚAR 2015
✝ Ingólfur Jóns-son var fæddur
25. júní 1920 í Vest-
mannaeyjum. Hann
lést 13. janúar
2015.
Foreldrar hans:
Ragnhildur Run-
ólfsdóttir, f. 26.10.
1888, húsfreyja, og
Jón Árnason, f. 7.3.
1885, bóndi í
Hólmi, Landeyjum.
Systkin: Ásta Guðlaug, f. 1927,
yngst. Hún lifir bræður sína.
Þeir voru: Ragnar Hólm, f. 1914,
Guðmundur, f. 1916, Ólafur
Tryggvi, f. 1922 og Árni f. 1926.
Eiginkona Ingólfs er Ingi-
björg Björgvinsdóttir, f. 30.9.
1924. Foreldrar hennar: Jar-
þrúður Pétursdóttir, húsfreyja,
f. 28.3. 1897 og Björgvin Filipp-
usson, f. 29.11. 1896, bóndi á
Bólstað í Landeyjum. Börn Ing-
ólfs og Ingibjargar eru: 1) Óli
Baldur, f. 1944, eiginkona hans
er Vigdís Ástríður Jónsdóttir.
Fyrri eiginkona: Rós Bender.
Börn þeirra: a) Hrafnhildur
Björk, f. 1967 og b) Brynja, f.
„HSK í 100 ár“ innleiðir hann,
17 ára gamall, tækni í hástökki
samkvæmt erlendri fyrirmynd
sem þekktist lítt hér, svokallað
grúfustökk.
Ingólfur kvæntist Ingibjörgu
Björgvinsdóttur 25. júní 1944.
Þau fluttu til Reykjavíkur,
bjuggu fyrst í Kleppsholtinu en
lengst af í Álfheimum 19. Síð-
astu þrjátíu árin í Trönuhólum
16.
Ingólfur vann alla starfsævi í
Mjólkursamsölunni, lengst við
bókhald og ýmis störf tengd því.
Þar kom nám hans í Bréfaskóla
SÍS sér vel. Hann var einn af
stofnendum Lífeyrissjóðs Mjólk-
ursamsölunnar og stýrði honum
lengstum. Aukalega tók hann að
sér bókhald fyrir ýmis þekkt
fyritæki. Hann stofnaði ásamt
fleirum og rak Byggingar-
framkvæmdir sf. sem byggði og
seldi íbúðablokkir í Safamýri og
Neðra Breiðholti. Ingólfi var
annt um og vann ötullega að öll-
um framfara- og félagsmálum
Rangæingafélagsins í Reykjavík
og var formaður þess um skeið,
síðar heiðursfélagi.
Útför Ingólfs fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag, 28.
janúar 2015, og hefst athöfnin
kl. 13.
1969. 2) Anna
Ragnhildur, f.
1946, eiginmaður
hennar er Bragi
Halldórsson. Fyrri
eiginmaður: Vil-
hjálmur Rafnsson.
Börn þeirra: a)
Linda, f. 1971, b)
Þrúður, f. 1973 og
c) Ingólfur, f. 1976.
3) Bjargey Þrúður,
f. 1958. Sonur
hennar og Helga Grímssonar er
Grímur, f. 1984. Barnabarna-
barnabörn eru sjö: 1a) Daníel,
Sindri og Snædís Sól. 1b) Silja
Rós og Valdimar Þór. 2a) Þórdís
Anna. 2b) Róbert Vilhjálmur.
Strax í frumbernsku Ingólfs
fluttu foreldrar hans frá Vest-
mannaeyjum til að taka við búi í
Hólmi, Landeyjum þar sem bú-
skapur og næm tengsl við nátt-
úruna og fegurð hennar mótuðu
huga og hönd til frambúðar.
Undir áhrifum ungmennafélags-
andans fór Ingólfur í Íþrótta-
skólann í Haukadal og keppti
síðan í frjálsum íþróttum og
glímu. Samkvæmt heimildum
Undarlegir og gefandi hafa
dagarnir verið síðan pabbi skildi
við. Hann var mér mikill og góð-
ur faðir fram á síðustu stund.
Friður, mýkt og sátt fyllir
sálina á nýjan hátt. Skynjun
hlýju og léttleika. Eins og
manni hafi hlotnast hlutdeild í
leyndardómi og pabba gefist að
skilja þetta veganesti eftir. Í
sjónhendingu var sem allt af
hans hálfu í lífi mínu hefði sinn
skýra tilgang, ekkert verið til-
viljun og allt haft sinn tíma. Í
sjónhendingu raðaðist allt sem
hann snerti að einni einingu og
hvílir nú í undri þakklætisins
sem ekki verður með orðum
lýst.
Guð blessi föður minn og
minningu hans.
Bjargey Þrúður
Ingólfsdóttir.
Tengdafaðir minn, Ingólfur
Jónsson, verður borinn til
hinstu hvílu í dag. Mér er bæði
ljúft og skylt að minnast hans
með nokkrum orðum. Ingólfur
var maður tveggja tíma. Hann
var alinn upp í Landeyjum en
flutti til Reykjavíkur á stríðs-
árunum eins og svo margir af
hans kynslóð. Hann mundi því
tímana tvenna og varð oft tíð-
rætt um allar þær breytingar á
íslensku samfélagi sem urðu um
hans daga. Flestum þeirra fagn-
aði hann því að hann var fram-
farasinnaður þótt ýmislegt á
síðari árum færi fyrir brjóstið á
honum og væri honum ekki að
skapi. Hugur hans leitaði oft til
átthaganna sem hann sýndi ætíð
mikla ræktarsemi.
Ingólfur var einstakur mað-
ur, kappsamur og vinnusamur
alla ævi, greiðvikinn, glaðsinna
og mikill fjölskyldumaður.
Hann var ekki íhlutunarsamur
um hvernig aðrir höguðu lífi
sínu en hafði sjálfur skýra sýn á
hvernig hann vildi haga sínu lífi.
Minnisstæð er ræða sem hann
hélt fyrir fjórum árum á níræð-
isafmæli sínu. Annars var hon-
um ekki gjarnt að setja á langar
tölur. Að þessu tilefni gerði
hann þó undantekningu því að
hann vildi þakka fyrir hversu
þau Ingibjörg kona hans hefðu
verið lánsöm í lífinu og um leið
að óska afkomendum sínum hins
sama. Jafnframt vildi hann
miðla lífsreynslu sinni til þeirra
og brýna fyrir þeim gildi sem
hann mat mikils. Þau voru að
láta gott af sér leiða með vinnu-
semi, orðheldni, heiðarleika og
virðingu gagnvart sjálfum sér
og öðrum, treysta á hið góða í
náunganum og umframt allt að
kunna að fyrirgefa.
Ungur iðkaði Ingólfur íþrótt-
ir af kappi, einkum frjálsar
íþróttir, hlaup, stökk og glímu.
Á efri árum þótti honum gott að
minnast þátttöku sinnar á ýms-
um mótum enda var hann
drenglundaður keppnismaður,
jafnframt hafði hann gaman af
að fylgjast með íþróttum, eink-
um glímu. Íþróttaiðkunin á
yngri árum setti á hann mark
alla ævi. Hann var alla tíð kvik-
ur í hreyfingum og gekk hnar-
reistur og beinn fram á efri ár.
Ég kveð hann með virðingu
og þökk fyrir allt gott. Blessuð
sé minning Ingólfs Jónssonar.
Bragi Halldórsson.
Vorið kemur vonir glæðast,
vaknar hugur manns á ný.
Burtu kuldar leiðir læðast,
loftið fyllir golan hlý.
(Ingólfur Jónsson)
Það er með miklu þakklæti
sem ég minnist afa míns, Ingólfs
Jónssonar. Að kynnast vel jafn
góðum og æðrulausum manni er
sannarlega mikils vert.
Afi kom mér fyrir sjónir sem
maður margra mannkosta. Hlýr
og ungur í lund, léttur og dug-
legur, bjartur yfirlitum, örugg-
ur í fasi og bar sig íþrótta-
mannslega, söng fallega, fylgdi
hugboðum sínum, uppörvandi í
mikilvægum málum, talnaglögg-
ur og heppinn í spilum en þó
ekki síður í ástum – ég er viss
um að það var hans gæfa að
verja ævinni með ömmu, Ingi-
björgu Björgvinsdóttur.
Vísuna hér að ofan og fleiri
frumortar vísur átti afi til í
skrifborðsskúffunni sinni innan
um stórar möppur sem hann
vann með sem endurskoðandi.
Mjólkursamsalan naut krafta
hans lengst af, en honum hló
hugur í brjósti þegar hann
minntist áranna þegar hann
ásamt öðrum stóð að bygging-
arfyrirtæki í aukavinnu og lagði
þannig sín lóð á vogarskálarnar
í uppbyggingu borgarinnar sem
óx ævintýralega um hans ævi.
En hluti hjarta hans sló þó alltaf
austur í Rangárvallasýslu.
Hann lýsti sveit bernsku sinnar
sem samfélagi þar sem sam-
hjálp var mikilvægur og sjálf-
sagður þáttur daglegs lífs, t.d.
þegar lagst var á eitt við að brúa
Markarfljót. Hann fór meðalveg
í stjórnmálaskoðunum án þess
að ég muni eftir því að hann hafi
verið óvæginn gagnvart öðrum
viðhorfum en sínum eigin.
Gagnvart afkomendum sínum
einkenndi það hann að bera
virðingu fyrir áhugasviðum
hvers og eins.
Áður en ég fæddist átti hann
hesta og hafði þá í haga á hólma
vestan Markarfljóts. Þar reisti
hann lítinn bústað og kallaði
Hólmanes. Það var eftirminni-
legt að dvelja þar með honum
síðar meir. Þar var ekki nútíma-
lúxus – ekki rafmagn og vatn
var sótt í lækinn rétt hjá – en
gæðin fólust í því að vinna með
afa í viðhaldi á þessu fábrotna
húsi: kyrrðin og víðsýnið til
allra átta. Þessi staður er
reyndar vettvangur eftirlætis-
kvæðis afa, Gunnarshólma, og
helstu kennileiti ljóðsins blasa
þar við.
Sjálfur hefði Ingólfur aldrei
dregið fjöður yfir það að enn
annað svið tilverunnar, sem oft
er kallað Sumarlandið, var hon-
um ekki hulið og þó fjölyrti
hann ekki um þau mál nema
hann væri spurður.
Sem ungur maður stundaði
afi íþróttir af kappi á ung-
mennafélagsmótum og segja má
að hann hafi líka keppt af
nokkru listfengi vegna þess að í
þá daga voru enn veitt fegurð-
arverðlaun í glímu sem honum
hlotnuðust jafnan. Hann varð 94
ára gamall og bar aldurinn vel.
Þegar viðureignin við háan ald-
ur tók að gerast knappari dáðist
ég að því hvað hann lét lítið bera
á glímuskjálfta, og hefði þó eng-
inn láð honum það.
Nú er á brautu borinn vigur
skær. Ingólfur afi minn er kært
kvaddur en hans bætandi þel
fyrnist ekki. Guð blessi hann.
Skein yfir landi sól á sumarvegi
og silfurbláan Eyjafjallatind
gullrauðum loga glæsti seint á degi.
Við austur gnæfir sú hin mikla mynd
hátt yfir sveit, og höfði björtu svalar
í himinblámans fagurtæru lind […]
(Úr Gunnarshólma,
Jónas Hallgrímsson)
Grímur Helgason.
Þá er komið að því að kveðja
afa og langafa, Ingólf Jónsson,
sem við höfum borið gæfu til að
fylgja svo lengi sem raun ber
vitni. Eftir lifir minning um góð-
an og vandaðan mann.
Afi Ingólfur var einstakt ljúf-
menni og alltaf léttur í skapi.
Síðustu árin hafði afi gaman af
því að segja okkur sögur þegar
við heimsóttum þau ömmu í
Trönuhólana sem oftar en ekki
voru af íþróttaafrekum hans á
árum áður, sögur úr sveitinni og
sögur frá því þegar hann var að
byggja ásamt öðrum í Álfheim-
unum. Meðan amma hellti á
könnuna og snaraði fram veit-
ingum á dekkhlaðið kaffiborð lét
afi gamminn geisa. Mér er sér-
staklega minnistætt þegar afi
sagði að þegar hann var ungur
maður hélt hann að tíminn
myndi líða svo hægt þegar hann
yrði gamall en svo hafði hann
komist að því að það var bara
ekki þannig heldur liði tíminn
sífellt hraðar. Það finnst mér
lýsa afa vel því ég held að hann
hafi hreinlega ekki kunnað að
láta sér leiðast.
Afi hafði alltaf áhuga á að
fylgjast með því hvað við barna-
börnin og barnabarnabörnin
hefðum fyrir stafni í lífinu og
var umhugað um að okkur gengi
vel. Þrátt fyrir háan aldur voru
hann og amma alltaf tilbúin til
að fagna tímamótum með af-
komendum sínum. Alltaf voru
þau aldursforsetarnir í veislun-
um, virðuleg og glæsileg svo eft-
ir var tekið.
Það var sama hvort komið var
í Álfheima og seinna í Trönuhól-
ana, þá var afi aldrei verkefna-
laus. Hér áður fyrr sat hann oft
við að færa bókhald fyrir hina
ýmsu aðila en var að dytta að
húsnæðinu eða slá og hirða
blettinn fram eftir aldri. Á ung-
lingsárum mínum sá afi til þess
að ég fengi sumarstarf hjá
Mjólkursamsölunni í þrjú sum-
ur. Stundum hittumst við afi í
matsalnum í hádeginu og ég
unglingurinn gerði mér grein
fyrir því að afi var mjög vel lið-
inn á vinnustaðnum. Afi átti í
góðum samskiptum við sam-
ferðamenn sína og fólki fannst
gott að umgangast hann.
Það er ekki hægt að minnast
afa án þess að nefna Hólmanes-
ið sem var litla sumarhúsið
þeirra ömmu með útsýni að
Stóra-Dímon. Þær voru ófáar
ferðirnar sem við systurnar
fórum með afa og ömmu í
Hólmanesið á brúnu Cortin-
unni þegar við vorum litlar. Í
Hólmanesi var alltaf gaman að
vera, þar var gripið í spil með
afa og ömmu, dundað sér úti
við í leikjum og oftast nýtti afi
tækifærið til þess að dytta að
bústaðnum eða girðingunni.
Við erum þakklát fyrir að
hafa fengið að vera honum
samferða í gegnum lífið. Minn-
ingin um góðan afa og langafa
mun lifa áfram með okkur.
Brynja Baldursdóttir
og fjölskylda.
Fallegur var hann afi og
langafi bæði að utan sem innan.
Hann bjó yfir hlýju, væntum-
þykju, yfirvegun og var
skemmtilegur. Hann sagði
skemmtilega frá og við gátum
setið lengi hjá honum og hlust-
að á frásagnir úr bernsku hans,
úr vinnulífinu og hvernig hann
horfði á lífið almennt. Okkur
fannst alltaf gaman og áhuga-
vert að hlusta á frásagnirnar
því hann hafði – að okkur
fannst – djúpan skilning á líf-
inu og á efri árum var merki-
legt að fylgjast með hversu vel
hann hélt takti við samtímann
og hafði áhugaverða sýn á lífið
og tilveruna. Hrafnhildur fór
ótal ferðir í Hólmanesið með
afa og ömmu (og Binnu systur)
í gamla daga þar sem afi dytt-
aði endalaust að öllu við húsið
og girðinguna, hestagirðinguna
og veginn, var alltaf að, kvikur
og fimur eins og hann átti að
sér. Afi taldi að dugnaður við
vinnu væri mannkostur mikill.
Hann lagði alltaf áherslu á að
vinna, útvegaði mér starf í
Brauðgerð Mjólkursamsölunn-
ar þegar ég var 16 ára gömul,
kenndi mér að halda á hrífu og
beita henni almennilega við
rakstur á túni (tók smá-tíma að
kenna mér það) og hann hafði
alltaf orð á því þegar ég mætti
með prjónana í heimsókn að
mér félli aldrei verk úr hendi.
Hann sýndi barnabarnabörn-
unum mikinn áhuga og fylgdist
alltaf vel með hvað þau væru að
gera og hvernig þeim vegnaði.
Hann fylgdist sérstaklega vel
með íþróttaiðkun Daníels og
Sindra og lagði þeim ýmis heil-
ræði hvað lífið varðar. Afa var
alltaf umhugað um velferð af-
komenda sinna, mjög umhugað
um hana. Þegar Daníel, elsta
barnabarnið, var á leikskóla-
aldri og sat við hlið langafa í
aftursætinu á leið austur fyrir
fjall og hafði hlustað á frásagn-
ir hans um liðna tíma sagði
barnið fullt einlægni: „Var afi
þinn api?“ (Drengurinn greini-
lega nýbúinn að læra eitthvað
um þróunarkenninguna og hef-
ur þótt sögur fortíðarinnar afar
framandi.) Afi trúði því að það
væri líf handan þess lífs sem
við þekkjum og bað fólk að
handan um aðstoð þegar hann
taldi að fólkið hans þarfnaðist
sérstakrar aðstoðar í lífinu. Afi
var fallegur, iðjusamur,
skemmtilegur og góð fyrir-
mynd. Hann faðmaði mig
(Hrafnhildi) sérstaklega vel að
sér um næstsíðustu jól þegar
hann gat verið með okkur í
jólaboðinu og ég er viss um að
þá hafi hann næstum verið að
kveðja mig. Við elskuðum afa
og langafa og hann elskaði okk-
ur, sá mikli meistari. Takk svo
mikið fyrir samferðina og
stuðninginn í lífinu, elsku afi og
langafi.
Hrafnhildur Björk, Daníel,
Sindri og Snædís Sól.
Ég berst á fáki fráum
fram um veg.
Mót fjallahlíðum háum
hleypi ég.
Og golan kyssir kinn.
Og á harða, harða spretti
hendist áfram klárinn minn.
Þessar ljóðlínur komu í huga
mér þegar ég frétti andlát Ing-
ólfs Jónssonar sem var mágur
hans pabba míns. Ég á margar
góðar og skemmtilegar minn-
ingar um Ingólf og fjölskyldu.
Samskipti fjölskyldna okkar
voru mikil hér á árum áður. Ég
man allar afmælisveislur og
takk fyrir öll jólaboðin á jóla-
dag, mér finnst eins og það sé
ekkert svo langt síðan, þetta er
svo skýrt í minningunni.
Takk fyrir alla reiðtúrana um
Reykjavík og nágrenni, sleppit-
úrana austur fyrir fjall á vorin.
Man þó sérstaklega eftir einni
ferðinni okkar, riðum í gegnum
Selfoss eftir miðnætti og það
glumdi svo í malbikinu að ég var
alveg viss um að við myndum
vekja alla íbúana. Reiðtúrana
um Landeyjarnar, oftast farið
að Svanavatni þar sem Alla
systir pabba og Marmundur
bjuggu. Víða þekktuð þið pabbi
til á bæjunum og auðvitað varð
nú að heilsa uppá bændur og
búalið.
Svo var farið í Landsveitina
og þar þurfti líka að koma við á
nokkrum bæjum, enduðum ferð-
ina yfirleitt að Hellum hjá Fil-
ippusi bónda þar á bæ áður en
farið var til baka. Við fórum ríð-
andi á hestamannamótin á Hellu
og þá þurfti að stoppa hjá Óla
bróður þínum í Hemlu, á Hvols-
velli hjá Margréti og Bjarna. Já,
víða voru ættingjar og vinir. Og
svo voru það ferðirnar í Þórs-
mörk á hverju sumri. Þar nutu
allir sín svo frjálsir úti í nátt-
úrunni, við yngra fólkið fórum
stundum í indíánaleik á leiðinni
inneftir, eldra fólkið hafði gam-
an af og hlóguð að þessum uppá-
tækjum okkar, en tókuð þátt.
Ein af þessum ferðum er sér-
staklega minnisstæð, fórum í
Þórsmörk í mikilli sól og blíðu
og nutum við ferðarinnar alveg í
botn. Daginn eftir kom svo
slæmt veður, úrhellisrigning og
rok. Þið pabbi láguð inni í tjaldi
og okkur hinum sem sátum og
spjölluðum í öðru tjaldi fannst
bara gaman hjá ykkur. Allt í
einu heyrðist kallað á hjálp en
þar sem okkur fannst svo gam-
ansamur tónn í rödd ykkar lét-
umst við ekkert heyra. Þá var
kallað „hjálp, tjaldið er fokið of-
an af okkur“ og viti menn, þarna
lágu nafnarnir á jörðinni, tjaldið
fokið út í veður og vind, og þið
skellihlóguð, þá varð Hibba
frænda að orði: „O, látum þá
bjarga sér sjálfir“. En vegna
veðurs urðum við að koma okk-
ur fyrir í Austurleiðaskálanum í
Húsadal.
Ingólfur, ég vona að þú sért
búin að hitta hann pabba, þið
voruð svo góðir vinir og félagar,
búnir að beisla uppáhalds hest-
ana ykkar og taka góðan sprett.
Ég sé ykkur allavega fyrir mér
skellihlæjandi og glottandi yfir
allri vitleysunni í okkur.
Þetta er bara smá-brot af
minningum sem munu ylja um
ókomin ár.
Elsku Bagga frænka mín og
fjölskylda, sendi ykkur mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Ingólfs
Jónssonar.
Það er sem fjöllin fljúgi
móti mér,
sem kólfur loftið kljúfi
klárinn fer,
og lund mín er svo létt,
eins og gæti gjörvallt lífið
geisað fram í einum sprett.
(Hannes Hafstein)
Þóranna Ingólfsdóttir.
Ingólfur Jónsson
Elsku Oddný
amma, litla konan
með fallega hárið,
með mittissvuntu
og í pilsi, sem
geymdi smjörið ofan í skúffu.
Nú er nýtt ferðalag hafið, um
heima sem okkur er ókunnugur.
En ofboðslega er tilfinningin
óraunveruleg að þú sért ekki
lengur hjá okkur. Þú bjóst til
bestu kleinur í heimi og man ég
svo vel þegar þú beiðst úti á
tröppum þegar sást til okkar
systkinanna og baðst okkur að
smakka nýbökuðu kleinurnar
þínar. Í kjölfarið bauðstu okkur
í kleinukaffi með ískaldri mjólk
til að dýfa kleinunni út í og aldr-
ei klikkaði ömmukakan þín enda
höfðum við sjaldnast lyst á
kvöldmatnum. Ég mun heiðra
minningu þína með því að búa til
ömmuköku sem seint mun
klikka. Á meðan fórstu með vís-
ur sem ég reyndi eins og ég gat
að skilja og halda einbeitingu að
hlusta á þar sem ég skildi ekki
alltaf samhengið. Í seinni tíð
Oddný Egilsdóttir
✝ Oddný Egils-dóttir fæddist
8. apríl 1916. Hún
lést 4. janúar 2015.
Útför Oddnýjar fór
fram 17. janúar
2015.
náði ég loksins að
skilja vísurnar þín-
ar og reyndi ég að
læra þær en ég
fékk ekki þá náðar-
gáfu í vöggugjöf
eins og þú. Ein
skemmtileg vísa er
mér minnisstæð
um unga stúlku
sem var vinnukona
á sveitabæ ásamt
þér sem endar á
orðunum: „… á skítkökkla-
fund“. Annað festist ekki í minni
mínu hvað sem ég reyndi. Eins
bað ég þig oft að fara með vísu
um ungar dömur og pilta í þá
daga.
Aldrei mun ég gleyma góðu
stundunum þegar við systurnar
komum til þín til þess eins að
fara í keilu á ganginum hjá þér.
Þá röðuðum við öllum keilunum
sem voru undan garninu þínu og
rúlluðum gamla boltanum og
feldum flestar keilurnar. Nýja
fiskinum sem ég gat aldrei borð-
að því hann var svo saltur nema
með rúgbrauði og hellingi af
smjöri til að kæfa bragðið.
„Amma, er þetta saltfiskur?“
Það er yndislegt að fá að bera
nafnið ykkar afa. Ég mun ávallt
sakna þín og elska. Bið að
heilsa. Ástarkveðjur,
Oddný Ragna Pálmadóttir.