Reykjalundur - 01.06.1958, Síða 12

Vntnsberinn.
Saga frá Noregi
Taki maður hús á leigu uppi í sveit, er
vissara að kynna sér fyrst, hvað djúpt er
niður á vatnsleiðsluna. Maður getur vitan-
lega spurt eigandann, hvort vatnið frjósi
venjulega — og hann svarar að sjálfsögðu
með því að neita hátíðlega.
Nú, svo kemur veturinn og konan þín út-
nefnir þig sem vatnsbera. Það verður skiln-
ingi þínum ofvaxið, til hvers hún notar alla
þessa hektólítra. Þú berð inn ótrúlegt magn
af vatni kvölds og morgna og miðjan dag.
Þrisvar á dag fyllir þú óteljandi koppa og
kymur, bala og byttur og keröld, sem raðað
er upp fyrir dyrum úti. Skjálfandi fetar þú
flughála stíga á frostköldum morgnum með
lífið (og tvær skjólur) í lúkunum. Allt geng-
ur þolanlega, þangað til þú ert kominn á
heimleið með tvær fleytifullar fötur. — Þá
dettur þú kylliflatur með aðra fötuna undir
þér og hina ofan á. Og meðan þú veltur nið-
ur flughála brekku og virðir fyrir þér urmul
af nýjum stjömum, krossbölvar þú öllum
frosnum vatnsleiðslum og húseigendum í
landinu — röltir af stað eftir nýju vatni í
föturnar og dettur eða dettur ekki. —
Það er ekki sjón að sjá þig á daginn —
einkum og sérílagi ef langt er að brunninum
og stórþvottur á ferðum. A hverri nóttu
dreymir þig, að þú sért vatnsberi í Egypta-
landi hinu foma — og vaknar svo upp til
þess að vera vatnsberi í Noregi vorra daga.
Þú steinhættir að geta séð vatn — og það í
þeim mæli, að undir vorið ertu orðinn æði
langdrukkinn. í maíbyrjun birtist svo lög-
reglan til þess að flytja þig á drykkjumanna-
hæli....
Þú getur losnað við allan þennan óhugnað
með því að taka þér skóflu í hönd og grafa
10
niður á leiðslurnar á eigin spýtur, áður en
þú tekur húsið á leigu. Þetta er ósköp lítil
fyrirhöfn, því að ekki er dýpra niður á píp-
urnar en svo sem átta sentimetrar. Síðan
réttir þú úr þér og horfir þungbrýnn á eig-
andann. Hann setur upp mesta sakleysissvip
og er alveg undrandi. „Það gerir frostið í
jörðinni“, segir hann.
„Frostið!“ hrópar þú. „Já, en góði maður,
þér virðist hafa gleymt því, að enn er há-
sumar.“
..Það er nú frostið samt“, segir hann. „Það
hefur lyft pípunum upp. En þær dýpka vafa-
laust á sér aftur, því að við höfum alltaf nóg
vatn á vetrin. Frostið í jörðinni þrýstir leiðsl-
unum niður á haustin, en lyftir þeim svo upp
á vorin. Já, það er margt merkilegt í náttúr-
unnar ríki.“
„Já, tvímælalaust“, segir þú, „en þó að ég
elski náttúruna, getur hún samt orðið skrýt-
in um of. Sú náttúra, sem hér leikur lausum
hala, virðist a. m. k. ekki henta mér.“
Eftir ýmsar vangaveltur og samninga eru
svo pípurnar grafnar hæfilega djúpt niður —
þú tekur húsið á leigu, og hefði þetta gerst
þannig, þá væri saga þessi óskrifuð enn.
Eg var ekki svo einfaldur, að ég tryði þess-
ari tröllasögu um pípurnar. En samt sem áð-
ur —! Þegar fólk setur upp sárheiðarlegt
andlit, eins og eigandinn gerði og engin
skófla fyrirfinnst nálægt — í stuttu máli, ég
hélt og vonaði, að allt yrði í lagi með þessar
vatnsleiðslur. Nú, og svo stokkfraus allt
fyrstu frostnóttina, og ég bar allt syndaflóðið
inn í tveimur fötum.
Eftirfarandi frásögn á rót sína að rekja til
þessarar sorglegu staðreyndar. Þegar líða
Reykjalundur