Reykjalundur - 01.06.1958, Qupperneq 44

Hann kraup á kné og hún rétti honum aðra hönd sina
bar sigur af hólmi, tók John í hönd hans og
óskaði honum hjartanlega til hamingju —
það mátti hann eiga.
Eftir vígsluna fór Helena upp á loft til þess
að láta á sig hatt. Hún var í ferðafötum, því
þau Frank ætluðu strax til Point Comfort
og vera þar um kyrrt í vikutíma. Niðri beið
hávær gestaskari, reiðubúinn að kveðja
ungu hjónin, samkvæmt gömlum og góðum
venjum, er tíðkast við slík tækifæri.
Hún heyrði skrölt í brunastiganum, og áð-
ur en hún veit af, vindur John Delaney sér
inn um gluggann. Hann er eins og óður mað-
ur, úteys hjarta sínu fyrir henni og grátbiður
hana að flýja með sér til suðurlanda, eða
eitthvert þangað, sem himininn er heiður og
blár og dolce far niente, — unaðslegt athafna-
leysi.
Það var svei mér sjón að sjá viðtökurnar
sem hann fékk. Hann varð hreint að gjalti,
þegar hún hvessti á hann augun, logandi af
42
fyrirlitningu og spurði, hvað eiginlega slík
framkoma við heiðvirt fólk ætti að þýða. Það
sýndist líka svo sem henni myndi fljótlega
takast að koma honum út. Karlmennsku-
bragurinn, sem á honum var, þegar hann
kom, var nú gersamlega fokinn út í veður
og vind. Hann var nú orðinn niðurlútur og
muldraði eitthvað um „ómótstæðilega þrá“
og eitthvað um „að bera ávalt í hjarta sér
minninguna um —“ og hún bað hann bless-
aðan að hypja sig nú burt, sömu leið og hann
hefði komið.
„Eg fer bui-t“, sagði John Delaney, „til
fjarlægasta afkima jarðarinnar. „Ég get ekki
hugsað mér að dvelja nálægt þér áfram og
vita þig í annars manns örmum. Ég fer til
Afríku og berst þar á öðrum vettvangi fyr-
ir-----“
„I guðsbænum, út með þig“, sagði Helena,
„það gæti einhver komið“.
Hann kraup á kné og hún rétti honum
Reykjalundur