Reykjalundur - 01.06.1958, Síða 43

O. HENRY:
A leiksviði lífsins
(O. Henry (William Sidney Porter) 1862—1910.
Ameriskur smdsagnahöfundur, sem skrifaði geysi-
legan fjölda smdsagna. Asamt Maupassant og
Chekov einn kunnasti smásagnahöfundur, sem uppi
hefur verið. Sögur hans fjalla flestar um daglegt
lif aljiýðufólks, og eru ritaðar i knöppum stil, er oft
pykir minna d simskeytamdl. Fjölmargir yngri höf•
undar, einkum ameriskir liafa tckið O. Henry
sér til fyrirmyndar).
Kunningi minn, blaðamaður, sem hafði
fengið tvo ókeypis aðgöngumiða, bauð mér
nýlega á skemmtun í vinsælu fjölleikahúsi.
Meðal annars skemmti maður nokkur, sér-
kennilegur, með fiðluleik. Hann var á að
gizka rúmlega fertugur, og hafði þykkt hár,
sem mikið var tekið að grána. Þar sem tón-
list hefur aldrei verið mín sterka hlið, skeytti
ég lítið um spilverkið ,en athugaði manninn
með því meiri athygli.
„Það var allmikið spjallað um þennan
snáða fyrir einum eða tveimur mánuðum“,
sagði fréttaritarinn. „Þeir voru að stinga
þessu að mér, og átti það að vera afskaplega
fyndið og skemmtilegt efni í grein. Gamli
maðurinn virðist kunna að meta hinar skop-
legu lýsingar mínar á hversdagslegum at-
burðum. Ójá, ég er einmitt núna að vinna að
gamanleik. Jæja, ég labbaði einn góðan veð-
urdag að húsinu og gróf upp öll smáatriði, en
svo gafst ég alveg upp á því öllu saman. Eg
venti mínu kvæði í kross og skrifaði í stað-
inn létta lýsingu á jarðarför í austurbænum.
Hvernig á því stóð? Ja, ég gat einhvernveg-
inn ekki fundið neitt skemmtilegt við þetta.
Kannske þú getir hnoðað úr því sorgarleik í
einum þætti. Ég skal segja þér alla söguna.1'
Eftir skemmtunina leysti kunningi minn
frá skjóðunni, meðan við sátum að bjór-
drykkju.
ReykjalunDUR
„Ég get ekki séð annað“, sagði ég, þegar
hann hafði lokið máli sínu, „en að þetta ætti
að geta orðið bezta gamansaga. Þessar þrjár
persónur hefðu ekki getað hagað sér hlægi-
legar og fjær öllum sanni, þótt þær hefðu
verið leikarar á reglulegu leiksviði. Manni
fer að þykja erfitt að greina á milli, hvað er
leikur, og hvað er raunveruleiki, hvað eru
leikarar á sviði og venjulegt fólk í daglegu
lífi. En það er eins og Shakespeare sagði:
„Aðferðin er það, sem máli skiptir“.
„Reyndu þá að gera eitthvað úr þessu“,
sagði fréttaritarinn.
„Já, það skal ég gera“, sagði ég, og ég gerði
það, til þess að sýna honum, hvernig hann
hefði getað skrifað skemmtilegan dálk í blað-
ið sitt.
— Við Abingdon-torgið stendur hús eitt.
A neðstu hæð þess hefur síðustu tuttugu og
fimm árin verið lítil sölubúð og eru þar seld
leikföng, smávarningur og ritföng.
Kvöld nokkurt fyrir tuttugu árum var
brúðkaupsveizla haldin í íbúðinni uppi yfir
búðinni. Ekkjan Mayo átti húsið og verzlun-
ina .Þetta kvöld voru þau gefin saman í
heilagt hjónaband, Helena dóttir hennar og
Frank Barry. John Delaney var svaramaður.
Helena var átján ára og það hafði komið
mynd af henni í Morgunblaðinu þennan dag
við hliðina á „Wholesade morðkvendinu,“
sögu frá Butte. En eftir að augu þín og skyn-
semi höfðu hafnað öllu sambandi milli mynd-
ar og sögu, tókstu stækkunarglerið þitt og
last undir myndinni þá skýringu, að hún væri
ein í flokki mynda af afburða fegurðardísum
í vesturbænum.
Frank Barry og John Delaney voru glæsi-
legir ungir menn úr sama borgarhluta og
perluvinir. En báðir höfðu lagt sig í líma til
þess að ná ástum Helenu. Þegar svo Frank
41