Reykjalundur - 01.06.1958, Qupperneq 49

Helena, manstu ekki eftir mér? —
Abingdon Square), „mér þykir ákaflega fyi'-
ir því, en ég verð að segja yður, að ég er gift
kona.“
Og svo sagði hún honum sorgarsögu sína,
eins og hugprúð kona verður fyrr eða síðar
að gei'a, hvað sem það kostar.
Ramonti greip hönd hennar, kyssti á hana,
hneigði sig djúpt og hélt síðan upp í herbergi
sitt.
Helena settist niður og leit sorgbitin á
hönd sína. Jæja, hún varð að segja sem var:
Þrír biðlar höfðu kysst á þessa hönd, axlað
sín skinn og haldið á brott.
Áður en klukkustund væri liðin birtist
dularfulli leigjandinn, sá með starandi augna-
ráðið. Helena sat í pílviðarruggustólnum og
prjónaði einhvern hégóma úr baðmullargarni.
Hann kom niður stigann og stanzaði til þess
að spjalla við frúna. Hann settist gegnt henni
við boi'ðið, og ekki var löng stund liðin, er
harm tók að tjá henni ást sína. Að ástarjátn-
ingunni lokinni, sagði hann með mikilli á-
kefð:
„Helena, manstu ekki eftir mér? Ég hélt
mig hafa séð það í augum þínum. Geturðu
fyrirgefið hið liðna og minnst ástar minnar,
sem lifað hefur í tuttugu ár? — Ég gerði þér
mikið á móti — ég þorði ekki til þín aftur,
fyrr en nú, að ástin varð öllu öðru yfii'-
sterkari.
Helena reis á fætur. Hinn dulai'fulli ó-
kunni maður hélt skjálfandi höndum um
aðra hönd hennar. Hún stóð þarna í upp-
námi, hjarta hermar og sál á valdi tvenns-
konar tilfinninga. Annarsvegar var minn-
ingin um meyjarást hennar, um brúðgum-
ann og ástina til hans, dýrmæt, helg minn-
ing, sem var henni tákn um ti-yggð og heið-
ur og eldheita æskuástina. En hún gat ekki
lokað sál sinni fyrir annari'i minningu —
síðari, næi’stæðari áhi'ifum. Og þetta tvennt
barðist um völdin í sál hennar.
Reykjalundur
47