Húnavaka - 01.05.1962, Blaðsíða 26

24
HÚNAVAKA
— Nauðsynlegt má teljast að í hverri sveit sé einhver samkomustað-
ur, eða afdrep sem fólkið getur haft til sinnar félagslegu starfsemi. En
stærri fólagsheimili mega ekki verða of mörg. Þau jrurfa að vera á
góðum stað, þar sem þau geta orðið menningarmiðstöðvar stærri svæða.
Þetta þurfa jafnframt að geta verið tómstundaheimili, þar sem fólk
byggðarinnar hefur möguleika til margs konar félagslegrar starfsemi.
Þar þarf fólk úr stóru héraði, eða víða að, að hafa tækifæri til að
hittast og blanda geði, skapa samhug og samstarfsvilja, útrýma tor-
tryggni og undirhyggju, sem oft skapast af vanþekkingu og skorti á
kynningu.
Við höfum nú þegar dvalið að Saurbæ mun lengur en almenn kurt-
eisi vegfaranda í okkar erindum leyfir, og jx> við gjarna gætum dvalið
hér og rabbað við Grím bónda þar til dagur risi við austurbrún
Vatnsdals, þá látum við hér staðar numið. Við höfum glatt okkur við
skemmtilegt spjall og jjegið góðar veitingar. Ég sagði reyndar í upphafi
að okkur mundi dvölin hér ekki óljúf og það hefur reynst svo. Og nú
verðum við þeirrar ánægju aðnjótandi að ein heimasætan verður okk-
ur samferða til Blönduóss.
Fölvi hefur fallið á jörð meðan við höfðum hér viðdvöl. Eftir að
hafa kvatt þetta ágæta fólk, hoppa þau Stefán og Katrín yfir glæruna.
— Ég — það hefur nú aldrei verið mín sterka hlið að hlaupa.
Björt Ijós brenna á bæjunum hér og þar í dalnum. — Olíutýran
hefur þokað fyrir rafmagninu.
Undir ísnum blundar tær bergvatnsáin, sem svo mörgum er nú
keppikefli að fá að nytja. Og þess er ég fullviss eftir samtalið við Grím
bónda, að honum mun hugstæðara að æska héraðsins eigi þar hlut,
og glími við sprettharða laxa, sem stikla á strengjum, og fráneygir
gæðingar veiðimannsins gæði sér á grængresinu á bökkum árinnar.
— heldur en vita hana í framtíðinni standa í hlaðvarpanum og horfa
á gljáfægða „kádiljálka" — framandi manna — og annarlegar tung-
ur mæla máli veiðimannsins.
„Fjármunir einir skapa ekki lífshamingju.“ Þau voru orð Saurbæj-
arbóndans.