Húnavaka - 01.05.1962, Síða 37

HÚNAVAKA
35
„Nei, drengir, gefið mér hljóð.“
Helga, dóttir hreppstjórans, hafði verið í Reykjavík og var sú falleg-
asta stelpa þar um slóðir, hún hlaut hnossið. Þau hittust á kvöldin,
sunnlenzki pilturinn og hún, gengu upp í heiði og inn með sjó. Sólbjört
kvöldin urðu þeim aldrei nógu löng. Fjaran, sem angaði af þangi og
sandurinn upp við klettana hefðu getað sagt margar sögur, ef þau hefðu
mátt mæla. Sumir sögðu að farið væri að hitna nokkuð mikið er líða tók
á sumarið, hjá þeim hjúunum. Frúin virtist ekkert vita. Frændinn hafði
herbergi uppi á lofti, en allt hans hafurtask var geymt í læstu herbergi
niðri og frúin geymdi alla lykla vegna Brands. Hann reif allt og sleit.
Ungi maðurinn hafði aðeins hjá sér hversdagsfötin á herberginu. Brand-
ur dáði frænda sinn mikið og apaði allt eftir honum, hann reyndi að
ganga eins og bera sig til sem líkast honum. Þetta var allt plága fyrir
heimilisfólkið, þessi heimskulæti.
Brandur varð trylltur, er Helga sást í búðinni, fetti sig allan og skældi.
Henni stóð stuggur af honum. Fólk fór að tala um að senda hann á
Klepp. Þeir, sem eru ríkir, mega leyfa sér margt og frúin, móðir hans,
vildi, að hann væri heima, henni fannst hann alltaf litla barnið hennar.
Seinni part sumars fréttist að Helga ætlaði suður í skóla. I litlu þorpi er
ekkert leyndarmál til og sagan um skilnað Helgu og unga búðarmanns-
ins varð allra eign. Jói sjóari sagði mér hana í vor, þegar hann kom
að norðan eins og ég segi ykkur hana nú.
Helga ætlaði að fara snemma morguns og þau vildu kveðjast vel,
elskendurnir. Fjaran var talin mjög heppilegur staður, þar skyldu síð-
ustu ástarorðin hvísluð, meðan síðsumargolan lék sér um heiðina og
gældi við sporin þeirra frá því í sumar. Helga læddist niður að sjónum,
klukkan fimm um morguninn til þess að hitta elskhuga sinn við klettinn
og þar sat hann í ljósu sumarfötunum sínum, með fallega gráa hattinn
og beið. Hún læddist hægt og ætlaði að koma honum að óvörum. Fall-
ega sumarkápan hennar lá yfir axlir hennar og slóst til í golunni. Helga
nam snögglega staðar og stóð sem lömuð.
Hvað var þetta? í því skeði það ægilegasta, sem yfir gat dunið.
Brandur stóð upp, fetti sig og bretti og ætlaði að hrifsa hana til sín.
Hún hljóp og æddi yfir stokka og steina með másandi mannskepnuna
á hælum sér. Hann náði í kápuna hennar og hún lét hana renna aftur
af herðunum og herti á hlaupunum.
Heim komst hún um síðir, rifin og skrámuð, viti sínu fjær af hræðslu.