Húnavaka - 01.05.1962, Qupperneq 46

44
HÚNAVAKA
hana betur. Bíðum við, ég get greint orðaskil. Út úr þögninni heyri ég
sagt ofurlágt: „Einar! Einar! Einar, elsku vinur minn. Heyrirðu til
mín, elsku Einar minn?“ Ég get víst ekki gefið henni til kynna, að ég
heyri til hennar. Ég get reynt að bæra varirnar. Það er Jóhanna, sem
er að bíða eftir því, að ég gefi henni til kynna, að ég heyri til hennar.
Jú, hún hefir líklega orðið vör við það, þegar ég reyndi að bæra var-
irnar, því að hún segir:
„Já, ég sé að þú bærir varimar, svo að þú heyrir til mín. Þú ert
veikur, mikið veikur. Þú ert á sjúkrahúsi. Vertu bara rólegur, þá er
engin hætta. Þú ert á batavegi. Vertu bara nógu rólegur og stilltur, vin-
ur minn, þá batnar þetta bráðum. Þú bjargaðir Sigrúnu úr brennandi
húsinu. Henni líður vel.“
Svo varð þögn. Jæja, já, þetta var allt eðlilegt. Guði sé lof! Við báðum
til hans, Sigrún og ég. Hann heyrði til okkar og bænheyrði okkur. —
Já, bráðum gæti ég orðið heilbrigður — bráðum einn af þúsundunum
á götunni — olnbogað mig áfram.
Hér gæti frásögn minni verið lokið. Ég gæti jafnvel látið lesandann
um að ljúka henni. Nei, ég ætla sjálfur að segja meira.
Ég lá á sjúkrahúsinu meðan brunasár mín voru að gróa. Sigrún var
á sama sjúkrahúsinu. Hún fór þaðan nokkrum dögum á undan mér.
Loks fékk ég að fara heim. En hvað ég fann það innilega, að nú var ég
aftur einstaklingur — vaxinn upp úr mannþrönginni.
Ég hafði verið umræðuefni blaðanna. Það var líka tilefni til þess,
þar sem ég hafði unnið hetjudáð, lagt mitt eigið líf við hennar líf. Við
höfðum bæði verið eins og brennandi blys, þegar slökkviliðsmennirnir
mættu okkur í dyrunum. Þeim tókst fljótlega að slökkva í okkur, en þá
vorum við þó orðin skaðbrennd. Og við vorum óðara flutt á sjúkrahús-
ið, þar sem mjúkar og liprar læknishendur gerðu að sárum okkar og
báru smyrsl í þau. Bæði lifðum við. Skrifstofumaðurinn og skrifstofu-
stúlkan voru ekki lengur niðri í mannhafinu — þeim hafði skolað upp
á öldufald um stund. Jafnvel konan, sem leit ekki við manninum, sem
ætlaði að hugga telpuna hennar, veit nú, að til er maður, Einar Jónas-
son að nafni. Ef til vill hefir hún náð upplýsingum um það, hver sá
maður sé, sem ber þetta nafn. Svona er nú lífið — heimurinn, eins og
við köllum það stundum. Þeir sem fóma miklu, fá af því frægð og virð-
ingu, ef fómin er færð í þágu kærleikans.