Húnavaka - 01.05.1962, Qupperneq 61

Sr. PÉTUR Þ. INGJALDSSON:
Arfur aldanna
Nú á dögum ferðast menn það á fáum timum, er áður voru óra dag-
leiðir. Af því leiðir að menn fá mikla yfirsýn á landi voru með eigin
augum. En fram að því máttu flestir láta sér nægja bóklega frásögn.
Eigi er þvi að leyna, að margur staður, sem á langa sögu, fékk á sig
mikinn dýrðarljóma, samanber: „Fjarlægðin gerir fjöllin blá, og menn-
ina mikla.“
Það mun sumra álit, að hve við eigum mikið af skráðum sögum um
staði vora, umfram nágrannaþjóðir vorar, sé fyrir það, að við vorum
þess eigi umkomnir sem þeir, að gjöra varanlegar byggingar, er má
lesa söguna af.
Því er það oft, þá komið er á hina söguríku staði, að vallgrónar rústir
eru helztu minjar. Stundum eru það kirkjuhús, einkum með gripum
sínum, er tala þá helzt sínu máli um listasmekk og auðlegð fyrri tíðar.
Ég minnist þess að hafa séð 7 klausturkirkjur hér á landi, er eigi
bera með sér mikinn arf af fornri frægð umfram aðrar sveitakirkjur,
þegar frá er talin Þingeyrakirkja, sem óefað má telja fegurstu sveita-
kirkju þessa lands.
Þingeyrakirkja talar enn sínu máli um mikilleik þessa staðar. Húsið
sjálft er þó eigi ýkja gamalt, síðan 1877, en gert af þeirri list og mynd-
arskap að enn stenzt það hinar nýju kirkjur aldar vorrar. Hefur það
lítið látið á sjá, utan hið hellulagða þak hefur mátt endurnýja, með þaki
úr eir nú nýverið. Er kirkjuhúsið óbrotgjarn minnisvarði Ásgeirs Ein-
arssonar, er hana byggði.
Eigi á þetta síður við hina innri gerð þess, er blasir við kirkjugesti,
kór og hvelfing með 1000 stjörnum á himni.
En þó eru gripir hennar óviðjafnanlegri og falla vel inn í bygging-
una. Þeir bera vott um ást hinna lúthersku höfðingja á kirkju sinni.