Húnavaka - 01.05.1962, Blaðsíða 74

72
HÚNAVAK A
hneggjaði vinalega, hafði hún ætíð eitthvað gott í vasa sínum til að gæða
vininum sínum á.
Svo var það eitt sumar að Steina fer í kaupavinnu og hefur Faxa með
sér eins og hún var vön. Nokkrum dögum síðar veiktist Steina og það
svo, að læknir var sóttur. Telur læknirinn að hún muni vera með blóð-
eitrun, sem stafi frá smásári, sem óhreint hafi komizt í. Steina liggur í
margar vikur, mikið veik, er hún þá flutt heim til móður sinnar, og
fylgir Faxi henni eftir sem fyrr. Flenni fer nú að smábatna, en batinn
fer hægt, þá voru ekki þau lyf til, sem nú lækna blóðeitrun á stuttum
tíma.
Læknirinn, sem sóttur var til Steinu var mikill hestavinur. Flann hafði
lengi litið Faxa hýru auga og margbeðið Steinu að selja sér hann, og
boðið fyrir hann margfalt verð, miðað við það, sem reiðhestar voru þá
seldir á, en Steinu datt ekki í hug að farga honum. En þegar þessi veik-
indi hennar urðu svona langvinn, fór hún að verða áhyggjufull út
af því, með hverju hún ætti að borga lækninum alla hans miklu og
góðu hjálp, þar sem hún var peningalaus.
Þá dettur henni í hug, rétt sem snöggvast, ef ég sel lækninum Faxa
fæ ég mikla peninga, og get þá borgað allt, sem ég skulda honum.
Daginn eftir kemur læknirinn og sér þá, að Steina er með hressasta
móti og sýnilega á batavegi. Þá segir læknirinn allt í einu:
„A morgun á konan mín afmæli, mig langar til að gefa henni góða
afmælisgjöf, en ég veit aðeins um eitt, sem hana langar mjög til að
eiga. Það er langt síðan hún minntist á það við mig.“
Steina segir ekkert, en horfir á lækninn. Þá segir hann:
„Það er Faxi þinn. Þú lætur mig nú hafa hann. Þú gerir það nú, ég
skal láta honum líða vel, þú þarft ekki að efa það. Svo skaltu fá alla
mína læknishjálp án greiðslu og auk þess fjórfalt reiðhestsverð í pening-
um um leið og ég fæ hestinn.“ (Þá mun reiðhestsverð hafa verið 180-
200 krónur.)
Steina segir, eftir dálitla umhugsun:
„Ég get ekki selt þér Faxa, mér þykir svo vænt um hann. Við erum
svo miklir vinir.“
„Ég kem aftur á morgun, þá verður þú búin að hugsa um þetta betur.
Ég vona, að ég fái hestinn. Ég sá þegar ég kom, að hann er hér í túninu,
og því rétt við.“
Nóttina eftir getur Steina ekki sofið. Hún hugsar alltaf um það sama.
„Ég get ekki selt hann, ef ég geri það, lifi ég ekki glaða stund framar.