Húnavaka - 01.05.1962, Blaðsíða 75

HÚNAVAKA
73
En með hverju á ég að borga lækninum. Fái hann ekki Faxa, verð ég
að borga honum strax alla hans læknishjálp.“ Hún hugsar um þetta
allt í næturkyrrðinni.
Allt í einu dettur henni í hug. „Ég verð að reyna að fá peninga að
láni. Vininn minn get ég ekki látið frá mér. Ég get unnið þegar ég er
orðin frísk og borgað lánið.“
Um morguninn kemur mamma Steinu inn til hennar og segir:
„Þú ert döpur, Steina mín, líklega litið sofið í nótt. Ekki skaltu samt
láta Faxa þinn, þér leggst eitthvað til.“
Nokkru síðar er drepið á dyr. Þar er kominn eldri maður úr þorpinu,
góðkunningi Steinu. Hann heilsar og segir svo:
„Þú ert búin að vera mikið veik, Steina mín, og liggja lengi, en er þér
nú ekki að batna?“
„Jú, ég er mikið betri,“ segir Steina.
„Þú ert líklega auralítil. Ég skal lána þér peninga, svo að þú þurfir
ekki að selja Faxa. Ég er búinn að frétta um það að læknirinn vill fá
hestinn þinn handa frúnni.“
Nú verður Steina heldur glöð, og segir: „Alltaf ert þú jafngóður,
Þórður minn. Það er ég viss um, að guð hefur sent þig til að hjálpa
mér, því mun ég seint gleyma.“
Þrátt fyrir að Steina væri fátæk sá hún jafnan um að Faxa liði vel,
hefði nóg gott fóður og hirðingu að sama skapi.
Það sýnir sig á þessari frásögn hvers virði reiðhesturinn er þeim, sem
kunna að meta hann. Og vel sé þeim mönnum, sem halda uppi heiðri
reiðhestsins. Sú unaðslega skemmtun, sem hann veitir, svíkur engan.
Við ungt fólk, konur og karla, vil ég segja þetta: Kynnist hestinum
af eigin reynslu og gerið hann að vini ykkar. Skemmtið ykkur á hest-
baki, og sannið til. Þið munuð ekki verða fyrir vonbrigðum.