Morgunblaðið - 01.05.2015, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. MAÍ 2015
Í dag kveð ég
elsku mömmu
mína. Það er margt
sem fer í gegnum hugann á
þessum tímapunkti en það sem
stendur upp úr er hve mamma
var traust, hlýleg og yndisleg
manneskja. Þegar ég var að
alast upp í Ólafsvík var hún allt-
af til staðar til að tryggja að
maður þyrfti ekki að hafa of
mikið fyrir hlutunum og var
Hjarðartún 6 mikill samkomu-
staður fyrir mig og leikfélaga
mína og þegar það var t.d. hálf-
leikur í körfubolta eða fótbolta á
bílaplaninu hjá okkur sá
mamma um veitingarnar fyrir
okkur strákana. Þegar við
Ágústa mín eignuðumst hana
Evu Ósk ung bjuggum við í
kjallaranum hjá foreldrum mín-
um í Birkigrund 49 og mamma
var þá alltaf til staðar til að auð-
velda okkur ungu foreldrunum
það stóra verkefni að verða for-
eldrar en það er víst engin
handbók til um það hvernig
maður á að vera foreldri, annað
en ást og umhyggja, sem
mamma átti nóg af og það var
ómetanlegt.
Mamma hefði átt skilið að
vera lengur með okkur til að
njóta lífsins til að mynda í golf-
ferðum erlendis sem hún hafði
ótrúlega gaman af en veikindi
hennar komu í veg fyrir það. Í
þeim veikindum sýndi hún ótrú-
legan styrk og mikla baráttu
sem segir mikið um það úr
hverju mamma var gerð en að
lokum tapaði hún fyrir veikind-
unum og var það ólýsanlega
sárt. Söknuðurinn er mikill en
þá get ég ávallt rifjað upp
margar fallegar minningar um
hana mömmu og börnin mín
munu sakna ömmu Siggu og
ömmu dreka. En að lokum
mamma þá bið ég að heilsa eftir
Inga Té og sjáumst í stríðinu.
Eggert (Eddi).
Ég er tíu ára og mér er svo
kalt á tánum að ég finn varla
fyrir þeim lengur. Ég dreg snjó-
þotuna mína heim á leið, eftir að
hafa rennt mér langt fram á
kvöld niður brekkuna í Sjó-
mannagarðinum. Enn eru
nokkrir dagar til jóla og ég veit
fyrir víst að heima bíður mín
hlýr og mjúkur faðmur mömmu.
Faðmlag sem er svo óendanlega
gott að eiga aðgang að. Ég
hristi af mér gúmmístígvélin,
treð héluðum lopavettlingunum
á ofninn í anddyrinu og hraða
mér upp stigann. Mamma situr
við saumaborðið og saumavélin
malar.
Hún hefur saumað jólafötin á
okkur systkinin og er nú að
sauma jólaföt á dúkkurnar mín-
ar úr efnisafgöngum. Hún segir
mig vera pabbastelpu um leið
og hún knúsar mig. Á aðvent-
unni hefur mamma bakað í það
minnsta 7 sortir og sett í dunka
sem eru límdir kyrfilega aftur
svo við systkinin og pabbi tök-
um ekki forskot á sæluna. Hjá
mömmu er skipulag á öllum
hlutum og fullkomin verkstjórn.
Gardínur hafa verið þvegnar,
gólf skrúbbuð, sængur viðraðar,
allir skápar teknir í gegn, músa-
stigar föndraðir, silfur pússað
og allir skór heimilisins burst-
aðir.
Ég er svo lánsöm að alast
upp við það að heima hjá mér
eru allir velkomnir. Mamma er
Sigríður Svanhildur
Magnúsdóttir Snæland
✝ Sigríður Svan-hildur Magnús-
dóttir Snæland
fæddist 7. júlí 1943.
Hún lést 16. apríl
2015.
Útför Sigríðar
fór fram 29. apríl
2015.
trygg og hefur trú
á mér. Hún þerrar
líka tárin þegar ég
þarf á því að halda.
Árin líða og ég
eignast mína eigin
litlu fjölskyldu.
Þrjá yndislega syni.
Amma Sigga býður
þeim hlýjan og
mjúkan faðminn
líka. Við höfum átt
margar gleðistund-
ir með ömmu Siggu og afa
Kristó heima hjá þeim í Urð-
arhæð, í sumarbústaðnum og í
golfi þar sem spilagleði mömmu
fær notið sín og samveran er
ljúf. Elsku mamma greindist
með brjóstakrabbamein fyrir
þremur árum. Meinið tók sig
upp nú í vetur, illvígt og út-
breitt. Í veikindum sínum
fannst mér mamma hleypa mér
mun nær sér en ég átti von á.
Ég fékk að styðja hana, fylgja
henni í lyfjameðferð, kúra hjá
henni á sjúkrahúsinu og sýna
henni ást mína og hlýju. Fyrir
það er ég þakklát. Kallið kom
alltof fljótt. Ég vildi fá lengri
tíma, meiri hlátur, fleiri hlý
faðmlög. Nú er hún elsku
mamma mín og amma drengj-
anna minna umvafin englum.
Minning hennar lifir í hjörtum
okkar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Guðfinna.
Elsku hjartans mamma mín,
nú ertu farin frá okkur, farin á
vit ævintýra í sumarlandið þar
sem sólin skín og afi og amma
taka á móti þér. Eftir situr
minning um yndislega móður
með mjúkan vanga, hlýjar
hendur og heita kossa. Það er
ótrúlega erfitt að kveðja en
minningarnar eru margar og
hlýjar og ég geymi þær í hjarta
mínu að eilífu. Elsku pabbi
minn, megi guð styrkja þig í
þessari miklu sorg.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Dröfn Snæland.
Í dag verður til grafar borin
tengdamóðir mín, Sigríður
Magnúsdóttir, í mínu umhverfi
alltaf kölluð Sigga Magg eða
amma Sigga. Það ríkir mikil
sorg á mínu litla heimili og ljóst
að næstu skref verða okkur
þung.
Siggu kynntist ég fyrir um 15
árum þegar ég fór að vera tíður
gestur á heimili þeirra hjóna og
með okkur tókst góð vinátta.
Margar gæðastundir áttum við
saman í Hrauntungu, sumarbú-
stað ykkar hjóna í Úthlíð. Spil-
uðum manna eða kana langt
fram á nótt, svömluðum í pott-
inum og ófá glæsihöggin slógum
við á golfvellinum.
Þegar við Jóhanna eignuð-
umst yngri dóttur okkar, reynd-
ist þú okkur mikil stoð. Og er
það trúlega þér að þakka
hversu mikill matgæðingur hún
er, eftir að hafa innbyrt mikið
magn af steiktum kjöt- og fisk-
búðing.
Elsku Sigga, þú varst kölluð í
önnur verkefni allt of fljótt. Það
er erfitt að kveðja og skarðið er
stórt. Minningarnar eru fallegar
og munum við halda fast í þær.
Ég kveð þig fullur þakklætis
fyrir allt sem þú hefur gert fyr-
ir mig og fjölskyldu mína.
Kristófer og tengdafjölskyldu
minni votta ég mína innilegustu
samúð.
Þinn tengdasonur,
Pálmi.
Elsku tengdamamma eða
Sigga Magg eins og ég kallaði
þig. Nú er barátta þín við ill-
vígan sjúkdóm á enda. Það var
á haustmánuðum sem fréttin
kom og vorum við þá stödd í
Noregi hjá Svanhildi og Sigga
að fagna og heimsækja nýjasta
barnabarnið okkar og lang-
ömmubarnið þitt. Það var erfitt
að geta ekki verið hjá ykkur
Kristófer á þeirri stundu. Minn-
ingar mínar um þig, Sigga mín,
eru margar og góðar og hef ég
þær fyrir mig og deili ég þeim
með börnum og barnabörnum
mínum.
Fyrstu kynni mín voru þegar
þú bauðst mér í sunnudagsmat
með fjölskyldunni í Birkigrund-
inni, ég var feiminn í fyrstu en
þú varst fljót að taka á skarið
og bjóða mig velkominn í fjöl-
skylduna ykkar Kristófers.
Margar stundirnar erum við bú-
in að eiga í sumarbústaðnum
ykkar í Úthlíð og gestrisni ykk-
ar Kristófers er einstök, alltaf
nóg af öllu og ef eitthvað vant-
aði var Kristófer ekki að setja
það fyrir sig þó hann þyrfti til
Reykjavíkur eftir vistum.
Þegar ég hugsa til baka eru
svo margar minningar og marg-
ar góðar stundir sem við áttum
og þær ætla ég að geyma. Undir
það síðasta varst þú ekki búin
að gefast upp því þú varst að
segja mér að þú ætlaðir að fara
í sumarbúðstaðinn þegar þú
værir betri og ég bauð þér að
keyra þig en þú hélst nú ekki,
þú gætir keyrt sjálf eða gott
væri að hafa Sigga húsmann,
sem ég kalla, á undan þá værir
þú í engum vandræðum að
keyra austur. Það vantaði ekki
dugnaðinn í þig og snyrti-
mennskuna, það sýnir heimilið
þitt og bústaðurinn ykkar þar
sem þér leið svo vel.
Hvíl í friði, elsku tengda-
mamma, og takk fyrir allar
samverustundirnar, þær munu
ylja okkur í framtíðinni. Að lok-
um flyt ég tengdapabba mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Jón Ari Eyþórsson.
Amma kær, ert horfin okkur hér
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju
sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Kveðja frá barnabörnum,
Eva Ósk, Kristófer,
Hekla og Tómas.
Í dag er erfiður dagur. Í dag
kveð ég ömmu mína og vinkonu.
Amma Sigga var sú allra besta
amma í heiminum af því að hún
átti alltaf nóg af hlýjum faðm-
lögum, ást og væntumþykju.
Alla mín ævi hef ég verið
mikil ömmustelpa, og hún vissi
það vel. Ég ólst upp með annan
fótinn hjá ömmu Siggu og afa
Kristó og sótti mikið í það að
vera hjá þeim. Alltaf var auð-
sótt að fá að gista eða fara með í
sumarbústaðinn og ég fékk að
ferðast með þeim bæði innan-
lands og utan.
Amma var ekki þessi týpíska
amma, hún var mér mikil vin-
kona og átti ráð við öllu og bauð
hjálp sína alltaf þegar ég leitaði
til hennar.
Amma var hress kona, oft
mjög hress. Það var auðvelt að
koma henni til að hlæja og þá
átti hún til að hlæja hátt og
mikið. Þegar ég hugsa um
ömmu Siggu þá hugsa ég um
hana brosandi og syngjandi.
Ég er virkilega þakklát fyrir
að hafa haft slíka ömmu í lífi
mínu í 30 ár og enn þakklátari
fyrir það að hún fékk að kynn-
ast börnunum mínum tveim.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vísur Vatnsenda-Rósu)
Elsku besta amma mín, það
er erfitt að hugsa til þess að þú
sért farin frá okkur og það er
sárt að sakna þín. Ég er þér
þakklát fyrir svo margt og ég
mun ætíð geyma minningarnar
um þig í hjarta mér. Við erum
heppin að vera stór fjölskylda
og munum passa vel upp á elsku
afa og hvert annað. Hvíl í friði,
fallegi engillinn minn.
Þín
Svanhildur Snæland.
Veðurfar síðustu mánuði,
með eldgosi og þeim afleiðing-
um sem því fylgja, hefur verið
hundleiðinlegt og mörgum til
ama. Náttúrufyrirbrigði eins og
sólmyrkvi sást á þeirri mínútu
sem vísindamenn sögðu að hann
myndi eiga sér stað og þeir
reikna þann næsta fram í tím-
ann upp á sekúndu.
En það eru til litlir og stórir
sólmyrkvar sem verða þegar
heimili missa ástvini sína, en
ekki er hægt að reikna þá út
eins nákvæmlega. Einn slíkur
varð þegar Sigríður féll frá
langt um aldur fram eftir stutt
veikindi. Fyrstu kynni okkar
voru í Ólafsvík þegar hún flutti
þangað með eiginmanni og fjöl-
skyldu á sjöunda áratugnum.
Kristófer Þorleifsson, eiginmað-
ur hennar, tók þá við læknis-
embættinu fyrir vestan og sam-
stundis tókust góð kynni með
fjölskyldum okkar sem hafa
treyst betur eftir að við fluttum
öll á höfuðborgarsvæðið.
Á þessum árum hafa verið
haldnar ótal grillveislur sem og
aðrar með því sem þeim til-
heyra og Sigríður var jafnan
hrókur alls fagnaðar. Fyrir allar
þær stundir vil ég þakka með
virðingu.
Ég veit að söknuðurinn er
mestur hjá Kristófer, börnum
og fjölskyldum þeirra. Ef minn-
ingarnar eru góðar, um þann
sem farinn er, verður söknuður-
inn mildari og sporin grynnri
sem fennir í.
Á þessum tímamótum votta
ég Kristófer eiginmanni og
lækni, börnum og þeirra nán-
ustu Guðs blessun.
Þráinn Þorvaldsson.
Mig langar í fáum orðum að
minnast kærrar vinkonu minn-
ar. Við Sigga kynntumst í árið
1953 í Laugarnesskóla og urð-
um strax vinkonur. Við ólumst
upp í Bústaðahverfinu og bröll-
uðum ýmislegt saman. Við
Sigga vorum hálfgerðar
strákastelpur í okkur og vorum
til að mynda ekkert hrifnar af
því að þurfa að fermast í kjól.
Við teiknuðum bíla, sátum aftan
á skellinöðrum, gerðum símaat
og skemmtum okkur konung-
lega við ólíkustu uppátæki.
Það var gaman að vera vin-
kona Siggu þá sem alla tíð. Þeg-
ar við uxum úr grasi eignuð-
umst við báðar fjölskyldur og
við tóku fullorðinsárin, en þótt
oft væri mikið að gera hafði
Sigga alltaf tíma til að sinna
vinkonu sinni. Sigga flutti svo
vestur á land en aldrei slitnaði
þó þráðurinn sem ofinn var í
Laugarnesskólanum forðum
daga.
Samverustundunum fjölgaði
svo aftur þegar Sigga flutti í
bæinn og hefur samband okkar
verið mjög náið undanfarin 20
ár. Við unnum saman í nokkur
ár í ÁTVR, en þar var hún
gjaldkeri í áraraðir. Hún var
vinsæl og virt af samstarfsfólki
okkar og kom sér alls staðar
vel. Við Sigga spiluðum saman
golf um tíma en hún var mikill
golfari og kenndi mér mikið.
Einnig eru óteljandi sumarbú-
staðarferðirnar sem við fórum í
Úthlíðina. Þar var spilað, setið
við handavinnu og spjallað um
heima og geima. Okkar sam-
band var líka þannig að við gát-
um þagað saman.
Vináttan var skilyrðislaus og
afslöppuð og á milli okkar ríkti
órjúfandi traust. Það var alltaf
gott að eiga Siggu að. Hún stóð
með mér í blíðu og stríðu og var
alltaf til í að hjálpa við að finna
lausnir ef vandi steðjaði að.
Þegar vel gekk samgladdist
hún af öllu hjarta og þá var
stutt í hláturinn hjá Siggu. Hún
var sérstaklega hress og kát
kona og hafi góð áhrif á alla
sem hún umgekkst.
Sigga var myndarleg hús-
móðir og sérstaklega mikil
hannyrðakona. Ég dáðist oft að
handverki hennar, en hún taldi
út og saumaði listamyndir. Hún
var mikil amma og talaði oft um
fólkið sitt, sérstaklega barna-
börnin sem hún elskaði og dáði.
Það er erfitt að kveðja vin-
konu sem hefur verið mér sam-
ferða í 63 ár og ég á erfitt með
að sjá fyrir mér að geta ekki
hringt í hana Siggu mína og
spjallað eða kíkt með henni í
Úthlíðina.
Við vorum reyndar alltaf á
leiðinni í Úthlíð undanfarna
mánuði, biðum bara eftir betra
veðri og skárri heilsu. Sigga fór
hins vegar í aðra ferð svo þessi
Úthlíðarferð verður víst ekki
farin eins og upphaflega var ráð
fyrir gert.
Ég er þakklát fyrir hennar
einlægu vináttu og allar dýr-
mætu samverustundirnar okkar
í gegnum árin.
Ég votta Kristófer og fjöl-
skyldunni allri mína dýpstu
samúð.
Hvíl í friði, kæra vinkona.
Hittumst seinna.
Guðmundína Ingadóttir
(Día).
Þrjár konur og tveir karlar
hlutu það góða hlutskipti að
giftast inn í vinahóp níu MA-
stúdenta sem útskrifuðust vorið
1966. Sigríður Magnúsdóttir,
eða Sigga eins og við kölluðum
hana alltaf, var ein þeirra. Vin-
átta stúdentanna var sterk og
einlæg, enda átti þetta unga
fólk það sameiginlegt að hafa
komið víða að til náms á Ak-
ureyri og það leitaði stuðnings
og styrks hvert hjá öðru í fjóra
vetur fjarri fjölskyldum sínum.
Sigga var fljót að falla að hópn-
um. Hún var hrein og bein og
gott að vera í návist hennar,
hress, glöð og jákvæð.
Tæp fimmtíu ár eru liðin frá
því hópurinn útskrifaðist og
margt hefur gerst á þeim tíma,
framhaldsnám og ævistarf,
barneignir og barnabörn. Hóp-
urinn dreifðist um lönd og álfur,
en alltaf var sterkur þráðurinn
sem tengdi hann saman. Und-
anfarna áratugi hefur hópurinn
hist nokkuð reglubundið og allt-
af er samveran jafn gefandi og
skemmtileg. Við makarnir
bundumst einnig sterkum bönd-
um og fylgdumst vel með því
sem gerðist hvert hjá öðru.
Sigga var áhugasöm um hagi
okkar hinna og deildi með okk-
ur gleði sinni og sorgum. Sigga
og Kristófer voru höfðingjar
heim að sækja og húsið stóð
ætíð öllum opið, enda gestrisnin
í öndvegi. Sigga sýndi þörf fé-
laganna að spjalla og rifja upp
gamlar minningar frá skólaár-
unum mikinn skilning og þol-
inmæði. Hún hafði mikla
ánægju af handavinnu, hún spil-
aði golf og sló mörgum við í
þeirri íþrótt, var í raun mikil
keppnismanneskja.
Það var þungt áfall þegar
Sigga greindist aftur af því
meini sem hún taldi sig vera
læknaða af. Hún var reið lækna-
vísindunum fyrir að hafa ekki
hindrað þennan framgang sjúk-
dómsins, enda hafði hún svo
mörg og mikilvæg hlutverk og
átti enn svo mörgu ólokið. Hún
var mikil mamma og ennþá
meiri amma barnabörnunum
sínum. Við vinirnir fylgdumst
með þessari baráttu sem var
þeirra beggja, Kristófers og
hennar. Við þökkum Siggu sam-
fylgdina, hún var okkur afar
kær og hennar verður sárt
saknað.
Kristófer, börnum og fjöl-
skyldum þeirra sendum við inni-
legar samúðarkveðjur.
F.h. MA-vinahópsins,
Guðrún Sigurjónsdóttir.
Í dag er til moldar borin Sig-
ríður Svanhildur Magnúsdóttir,
móðir einnar af mínum kærustu
vinkonum, Guðfinnu Kristófers-
dóttur. Mín fyrstu kynni af
Siggu, höfðingsskap hennar og
fyrirmyndar-heimilishaldi, voru
gómsætar kökur sem hún sendi
Guffu á heimavistina í MA,
kryddkökur með bananakremi
alla leið frá Ólafsvík sem við
vinkonurnar skárum með reglu-
stiku og borðuðum með bestu
lyst. Slíkra sendinga var beðið
með eftirvæntingu á vistinni,
líka hjá mér sem bjó í bænum,
það var einhver framandi sjarmi
yfir því að borða aðsendar kök-
ur frá Ólafsvík.
Heimili Siggu og Kristófers
stóð alltaf öllum vinum Guffu
opið og þangað var gott að
koma. Þau hjónin voru alltaf
áhugasöm um hvað við í vina-
hópnum værum að gera í lífinu
og fylgdust með af áhuga. Sigga
var alltaf til staðar fyrir Guffu,
hún vildi leggja hönd á plóg,
passa drengina hennar og
hjálpa til þegar mikið stóð til,
ekki síst við vor- og jólahrein-
gerningar en þá var Sigga í ess-
inu sínu, mætt fyrst manna og
unni sér ekki hvíldar fyrr en allt
var orðið tandurhreint og skín-
andi.
Í afmælisveislum og boðum
var Sigga hrókur alls fagnaðar,
enda skemmtileg kona sem hló
dátt og skemmti sér vel. Hún
elskaði ömmuhlutverkið og aug-
ljóst að hún átti stað í hjörtum
allra barnabarnanna.
Nú erum við gömlu vinkon-
urnar komnar á þann aldur að
sjá fram á að foreldrar okkar og
fyrirmyndir verða ekki alltaf til
staðar. Missir Guffu minnar og
drengjanna er mikill en drott-
inn gefur og drottinn tekur eins
og sagt er og þetta er víst lífsins
gangur. Þá er mikilvægt að rifja
upp og varðveita góðar minn-
ingar því þær eru perlur lífsins.
Elsku Guffa mín, Veddi, Dolli
og Beggi, Kristófer, Dröfn,
Eddi, Jóhanna og fjölskyldur,
megi góður guð veita ykkur
styrk og huggun.
Þuríður Óttarsdóttir.
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma mín, þú
varst alltaf til staðar þegar
ég þarfnaðist þín og elsk-
aðir mig af öllu þínu hjarta.
Ég hugsa oft til þín og óska
þess að þú værir hér hjá
mér en ég veit að þér líður
betur núna. Þú átt alltaf
stað í hjarta mínu.
Þín
Hrefna.