Dagblaðið Vísir - DV - 30.04.2009, Blaðsíða 42

fimmtudagur 30. apríl 200942 Sakamál
„Hinn franski kobbi kviðrista“ Joseph Vacher var
franskur raðmorðingi sem var á stundum kallaður „hinn franski Kobbi kviðrista“
eða „suðaustur-kviðristan“ vegna þess hve handbragð hans líktist handbragði
hins alræmda Jack the ripper sem markaði spor sín á götum lundúna árið
1888 og kallaður hefur verið Kobbi kviðrista á okkar ástkæra og ylhýra.
Einkenni Josephs Vacher voru áverkar í andliti, dragspil og einföld, hvít loðhúfa úr
héraskinni. Vacher hafði að minnsta kosti ellefu mannslíf á samviskunni.
lesið um Joseph Vacher í næsta helgarblaði dV.
Fjöldamorð
systranna
Systurnar Raya og Sakína myrtu til fjár og nutu við það aðstoðar eiginmanna sinna. Þær ráku vændishús
í einu fátækasta hverfi Alexandríu í Egyptalandi eftir fyrri heimsstyrjöldina og var hverfið þekkt fyrir fá-
tækt og glæpi og því prýðis vettvangur fyrir skuggalega iðju systranna.
Systurnar Raya og Sakína hófu
hrottafenginn glæpaferil sinn í
Alex­andríu í Egyptalandi í nóvem-
ber 1919. Öryggissveitir Breta áttu
þá fullt í fangi við að bæla niður
ólgu í borginni og systrunum var því
hægt um vik að aðhafast án mikill-
ar hættu á refsingu. Fikri Abaza,
sem síðar varð farsæll blaðamaður,
skrifaði í Al-Ahram þegar umfang
ódæðanna kom í ljós: „Hvar er lög-
reglan? Hvar er sverð stjórnarinnar
sem ætti að falla á háls blóðþyrstra
morðingja?“
Systurnar hófu að myrða konur
í Al-Labban-hverfinu í Alex­andríu
sem á þeim tíma einkenndist af fá-
tækt og glæpum. Egyptaland var líkt
og aðrar þjóðir í skugga eftirstríðs-
ára fyrri heimsstyrjaldarinnar og
eins og oft vill verða vex­ glæpastarf-
semi fiskur um hrygg bæði á meðan
styrjöld ríkir og að henni lokinni.
Hús siðspillingar
Systurnar komu til Alex­andríu frá
Kafr Al-Zayyat. Í Kafr Al-Zayyat
hafði Raya gifst Hasaballah, en Sak-
ína, þá enn ung stúlka, vann í vænd-
ishúsi þar uns hún fór til Alex­andríu
ásamt manni sem varð ástfanginn af
henni. Ekki leið á löngu þar til Raya
og Hasaballah fylgdu í kjölfarið.
Systurnar voru framtakssam-
ar og ákváðu að koma á laggirnar
keðju „húsa siðspillingar“ og var eitt
þeirra húsa nefnt „Búðirnar“ vegna
nálægðar við herbúðir breska hers-
ins.
Labban var fátækasta hverfi
Alex­andríu á þeim tíma og nóg var
um vændi, eiturlyf og áfengi, og því
ekki að undra að hverfið virkaði
sem segull á auðnu- og umkomu-
leysingja.
Í Al-Ahram, 18. nóvember 1920,
birtist grein undir fyrirsögninni
„Konum slátrað í Labban: 12 lík
fundin“. Í greininni kom fram að
móðir eins fórnarlambanna, Far-
dous, hafði sagt að dóttur hennar
væri saknað og ennfremur að hús-
eigandi hefði fundið líkamsleif-
ar einnar konu í niðurfallsbrunni
byggingar húss hans. Grunur féll á
Sakínu því hún hafði verið síðasti
íbúi hússins.
Slóðin liggur til Rayu
Áður en langt um leið beindust augu
lögreglu einnig að Rayu. Dag einn
var óeinkennisklæddur lögreglu-
maður á ferli í grennd við heimili
Rayu og fann þá megna reykelsis-
lykt leggja frá því. Hann hafði sam-
band við lögreglustjórann sem fyr-
irskipaði húsleit. Við leitina fundust
líkamsleifar tveggja kvenna og hluti
líkamsleifa þeirrar þriðju og var þar
um að ræða Fardous.
Innan viku fann lögreglan
fimmtán lík og líkamsleifar tveggja
annarra kvenna í fjölda bygginga
sem í ljós kom að systurnar höfðu
notað til vændisstarfsemi.
Sakína, yngri systirin, hélt leng-
ur út við yfirheyrslur og harðneit-
aði að vita nokkuð um líkin. Raya
brotnaði saman tiltölulega fljótt og
leiddu játningar hennar lögregluna
frá einu húsi til annars og fleiri líka.
Á sama tíma kom fram vitnisburður
frá fleiri aðilum. Samkvæmt einum
slíkum sást til eiginmanna systr-
anna, Hasaballa og Abdel-Aal, þar
sem þeir fóru með kjúklingasölu-
konu, Zanouba að nafni, sem hafði
horfið inn í hús þar sem Sakína hafði
búið. „Þau settust að drykkju og þá,
við dagrenningu, heyrði ég öskur frá
herberginu. Þegar ég spurði Sakínu
um það um morguninn sagði hún
að það hefði ekki verið neitt.“
Sama vitni sagði að svipaður
atburður hefði átt sér stað sex­ vik-
um síðar, en þá hefði verið um að
ræða eineygða konu, Fatma. Sem
fyrr vaknaði vitnið við öskur, en fékk
engar skýringar þar að lútandi þeg-
ar hún innti Sakínu eftir þeim.
Vissi of mikið
Annað vitni gaf sig fram og upplýsti
um ástæður þess að Zanouba var
myrt: „Zanouba vissi of mikið um
starfsemi þeirra [systranna] og fékk
greitt fyrir að halda kjafti. Þær ótt-
uðust greinilega lausmælgi hennar
því hún var vön að stríða þeim með
því sem hún vissi, svo þær drápu
hana til að þagga niður í henni fyrir
fullt og fast.“
Systurnar lögðu snörur sínar
fyrir fórnarlömbin á markaðnum.
Raya fór á markaðinn og leitaði að
þeirri konu „sem bar flesta skart-
gripi“ og gaf sig á tal við hana. Raya
hóf samtalið með því að spyrja um
verð á hinu og þessu sem í boði var
á markaðnum. Ef konan tók þátt
í samtalinu leiddi Raya samtalið
á aðrar brautir með því að segjast
hafa undir höndum vörur frá tolla-
svæðinu, sem hún seldi ódýrt. Síð-
an bauð Raya viðkomandi konu
heim svo hún gæti séð úrvalið.
Fórnarlömbin kæfð
Rannsókn læknis leiddi í ljós að
fórnarlömbin höfðu verið kæfð,
ekki kyrkt, sennilega eftir að hafa
verið gefin einhver ólyfjan. Morð-
ingjarnir upplýstu um smáatriðin
í játningum sínum. Sakínu sagðist
svo frá að eiginmennirnir, Abdel-
Aal og Hasaballah, hefðu kæft kon-
urnar og síðan grafið líkin þar sem
þau að lokum fundust. Raya upp-
lýsti að hún hefði gefið fórnarlömb-
unum ólyfjan í drykk.
En hver morðingi hafði sitt hlut-
verk. Að sögn Abdel-Aal setti einn
morðingjanna hönd yfir munn fórn-
arlambsins, annar greip um kverkar
þess, þriðji hélt höndum þess fyrir
aftan bak og sá fjórði hélt fótum þess
þar til það hætti að anda. Abdel-Aal
sá, að eigin sögn, um fæturna.
Ekki var unnt að bera kennsl
á sjö af fórnarlömbunum sautj-
án og talið líklegt að um væri að
ræða strokustúlkur eða giftar kon-
ur sem yfirgefið höfðu heimili sitt
til að stunda vændi. Hvað sem þeim
vangaveltum líður krafðist samfé-
lagið hefndar vegna ódæða systr-
anna og spúsa þeirra.
Deilur fyrir réttarhöld
Réttarhöldin yfir morðingjun-
um vöktu umtalsverða athygli, en
skömmu áður en þau hófust risu
upp deilur um hvort ætti að lífláta
systurnar. Þegar þar var komið sögu
hafði engin kona verið dæmd til
dauða.
Saksóknarinn, Suleiman Ezzat,
var hlynntur dauðadómi og fór ekki í
grafgötur með skoðun sína. Að hans
sögn voru tvær ástæður fyrir því að
egypskir dómstólar höfðu ekki beitt
dauðarefsingu gagnvart konum: „Í
fyrsta lagi, glæpir kvenna kalla al-
mennt á miskunn og tilfinningar,
glæpir þar sem konur eru knúnar til
að myrða seinni konur eiginmanns
þeirra eða þegar þær eitra fyrir ein-
hverjum sem hefur valdið þeim
skaða. Í öðru lagi vegna þess að af-
tökur fóru fram opinberlega.“ Að
mati Ezzats átti hvorug ástæðan við
í máli Rayu og Sakínu. Miskunn átti
ekki við og aftökur fóru á þeim tíma
fram innan veggja fangelsisins.
Dauðadómur
Að loknum þriggja daga réttarhöld-
um 16. maí 1921, að loknum vitn-
isburði 31 vitnis, las Ahmed Bek
Mousa, yfirmaður réttarins, upp
dauðadóm yfir Rayu, Sakínu, og
eiginmönnum þeirra auk þess sem
tveir hrottar á þeirra snærum, sem
höfðu tekið þátt í morðunum sautj-
án, fengu einnig dauðadóm.
Gullsmiður einn, Hassan að
nafni, fékk fimm ára fangelsisdóm
fyrir að hafa keypt skartgripi fórnar-
lambanna.
Systurnar Raya og Sakína urðu
fyrstu konurnar sem teknar voru af
lífi í Egyptalandi nútímans.
umsJón: KolbEinn þorstEinsson, kolbeinn@dv.is
STEYPUSÖGUN
KJARNABORUN
MÚRBROT
l
l
l
Raya fór á markað-
inn og leitaði að þeirri
konu „sem bar flesta
skartgripi“ og gaf sig á
tal við hana.
Systurnar myrtu
fórnarlömb sín til fjár.
Hasaballa Eiginmaður rayu hljóp
undir bagga með eiginkonunni.
Abdel-Aal Eiginmaður sakínu hélt
fótum fórnarlambanna.