Dagblaðið Vísir - DV - 26.06.2009, Blaðsíða 44

föstudagur 26. júní 200944 Sakamál
Mary Bell Æska Mary Bell var ekki gæfurík. Betty móðir hennar var
vændiskona frá newcastle og eignaðist Mary aðeins sextán ára að aldri
árið 1957. samkvæmt frásögnum ýmissa ættingja hugðist Betty fyrirkoma
dóttur sinni og láta líta út sem um slys hefði verið að ræða þegar Mary var
barn að aldri.
Betty lét aldrei verða af fyrirætlun sinni, en Mary var hins vegar ellefu ára þeg-
ar hún var dæmd fyrir morð á tveimur drengjum, fjögurra og þriggja ára.
Lesið um Mary Bell í næsta helgarblaði dV.
Presturinn og
kórstúlkan
Presturinn og kórstúlkan höfðu átt í ástarsambandi í fjögur ár. Lítil leynd hafði hvílt yfir sambandinu og
var það á flestra vitorði, einnig maka prestsins og kórstúlkunnar. Ástarfundur sem þau áttu undir villi-
eplatré varð þeirra síðasti.
Eleanor Mills var klædd í bláan kjól
með rauðum doppum og svarta
nælonsokka. Blár flauelshattur
hennar lá við hliðina á líkinu. Um
háls hennar var brúnn silkiklútur,
gegnvotur blóði. Hún lá endilöng
við hlið elskhuga síns og lá vinstri
hönd hennar á hægra hné hans.
Panamahattur séra Halls lá yfir
andliti hans og hægri handleggur
hans var undir öxlum Eleanor.
Árið var 1922 og Eleanor Mills
hafði verið 34 ára og Edward Hall
41 árs. Við vinstri skósóla Halls lá
nafnspjald hans og rifrildi af bréf-
um og kortum lágu á víð og dreif á
milli þeirra. Í einu bréfi, frá henni
til hans, stóð: „Ó, ástin, ég loga í
dag. Brennandi, logandi ást.“
Prestur og kórstúlka
Hann var séra Edward W. Hall,
prestur biskupakirkju heilags Jó-
hannesar í New Brunswick í New
Jersey í Bandaríkjunum. Hall var
kvæntur Frances Noel Stevens, erf-
ingja einhvers hluta auðæfa John-
son & Johnson.
Elenaor Mills söng í kór kirkj-
unnar og eiginmaður hennar var
kirkjuvörður í kirkjunni.
Presturinn og kórstúlkan höfðu
átt stefnumót undir villieplatré á
ónýttu ræktarlandi í útjaðri bæj-
arins fimmtudagskvöldið 14. sept-
ember, 1922.
Lík elskendanna fundust ekki
fyrr en að morgni laugardags og
þá þegar moraði háls Elenaor í
möðkum. Edward Mills hafði verið
skotinn einu skoti fyrir ofan hægra
eyra. Eleanor hafði verið skot-
in þremur skotum hægra megin í
ennið, einu undir hægra augað og
einu fyrir ofan hægra eyrað.
Tunga Eleanor hafði verið skor-
in burt og barkakýlið fjarlægt.
Á allra vitorði
Þrjátíu og tveggja kalibera byssu-
kúla fannst skammt frá líkunum.
Önnur byssukúla féll úr hatti Ed-
wards þegar í líkhúsið var komið.
Síðar fundust fleiri byssukúlur eftir
að vitni sem þekkt var sem „Svína-
konan“ gaf sig fram.
Ástarsamband Eleanor og Ed-
wards var ekki nýtt af nálinni, það
hafði staðið í um fjögur ár áður en
morðin voru framin og var á allra
vörum í sókninni. Að sögn eins ná-
granna hittust presturinn og kór-
stúlkan síðdegis daglega á heimili
Elenaor.
Við rannsókn málsins bar
Lousie Geist, þjónustustúlka á
heimili prestsins, að Eleanor hefði
hringt á heimilið klukkan 7 að
kvöldi þess 14. september. Í kjölfar
þeirrar símhringingar hefði séra
Hall yfirgefið húsið og sagt að hann
ætlaði að hitta frú Mills vegna lyfja-
reiknings. Framburður þjónustu-
stúlkunnar var studdur af eigin-
konu Edwards.
Daginn eftir sagði Willie Stev-
ens, bróðir eiginkonu Edwards,
sem af flestum var talinn vangef-
inn, þjónustustúlkunni að eitthvað
hræðilegt hefði gerst um nóttina.
Framburður eigin-
manns Eleanor
Að sögn James E. Mills, eiginmanns
Eleanor, hafði eiginkona hans far-
ið út að loknum kvöldverði þetta
kvöld til að hringja í Edward Hall.
Hún kom heim skömmu síðar til
þess eins að fara aftur út og manaði
James til að elta hana ef hann vildi
vita hvert hún væri að fara.
Klukkan ellefu það kvöld fór
James til kirkjunnar í von um að
finna Eleanor og aftur klukkan 2
eftir miðnætti.
Þegar hann svo mætti til vinnu í
kirkjunni daginn eftir spurði hann
Frances Hall hvort hún héldi að
makar þeirra hefðu hlaupist á
brott, en hún svaraði á þann veg að
hún teldi þau vera dauð.
Á skrifstofu séra Halls fann Jam-
es grein um presta og hjónaskiln-
aði sem James vissi að Eleanor
hafði klippt út úr dagblaði.
Við rannsókn málsins kom
einnig í ljós að séra Hall hafði
treyst starfsbróður sínum fyrir því
að hann hygðist hlaupast á brott
með Eleanor og að skyldmenni
eiginkonu hans hefði hótað hon-
um lífláti.
Hin grunuðu
Þau sem lágu undir grun um morð-
in voru Willie Stevens sem átti 32
kalibera skambyssu, en fingra-
för hans höfðu einnig fundist á
nafnspjaldi prestsins á morðstað,
bróðir hans, Henry, sem var skytta
ágæt og einnig bendlaðist við mál-
ið Henry nokkur Carpender því
viku eftir morðin var eigandi tób-
aksverslunar einnar beðinn þess
lengstra orða af Willie að neita öll-
um orðrómi sem hann kynni að
heyra um aðild Halls-, Stevens-
og Carpender-fjölskyldnanna að
morðunum.
Einnig lá parið sem fann líkin
upphaflega undir grun og samtök
Ku Klux Klan voru nefnd til sög-
unnar og talið að samtökin hefðu
látið taka elskendurna af lífi vegna
ósiðlegs athæfis.
Að lokum fór þó svo að Franc-
es Hall, bræður hennar Willie
og Henry, og Henry Carpender,
frændi Frances, voru ákærð fyrir
morðin.
Réttarhöld í upplausn
Réttarhöldin einkenndust af
óstjórn og ráðleysi og málinu var
vísað frá árið 1926 þegar eiginmað-
ur Lousie Geist, þjónustustúlk-
unnar, krafðist ógildingar. Hann
fullyrti að Louise hefði fengið 5.000
dali frá Hall-fjölskyldunni fyrir að
þegja um að hafa tjáð Frances, að
kvöldi 14. september, 1922, að eig-
inmaður hennar hygðist stinga af
með kórstúlkunni. Síðar fullyrti
einn lögreglumaður sem kom að
rannsókninni að hann hefði, líkt og
Louise, fengið 5.000 dali af Henry
Carpender fyrir að yfirgefa fylkið.
Vitnisburður áðurnefndrar
„Svínakonu“, Jane Gibson, var á
þá leið að hún hefði þetta örlaga-
ríka kvöld heyrt hunda sína gelta
að manni á kornakri hennar. Þegar
hún elti manninn varð hún vitni að
morðunum undir villieplatrénu.
Hún bar kennsl á Henry Carpend-
er sem skotmanninn, og í fylgd
með honum voru Frances, Willie
og Henry Stevens. Seinna fullyrti
hún að hún hafi farið aftur á stað-
inn og þá séð Frances gráta yfir líki
eiginmanns síns. Svona hljóðaði
saga hennar árið 1926.
Ótrúverðug „Svínakona“
Því miður hafði Jane „Svínakona“
sagt dagblaði sögu sína árið 1922;
þá hafði hún séð fjórar manneskj-
ur undir eplatrénu, tvo karlmenn
og tvær konur. Árið 1926 voru
manneskjurnar orðnar sex; fórn-
arlömbin og fjórar manneskjur að
auki. Reyndar var það svo að fram-
burður „Svínakonunnar“ breyttist í
hvert skipti sem hún sagði söguna.
Kviðdómur lagði ekki trúnað á
frásögn „Svínakonunnar“ og hin-
um ákærðu var sleppt og enginn
var nokkurn tímann sakfelldur
vegna morðanna á prestinum og
kórstúlkunni.
uMsjón: koLBeinn þorsteinsson, kolbeinn@dv.is
KOMDU Í ÁSKRIFT
:: hringdu í síma 515 5555 eða
:: sendu tölvupóst á askrift@birtingur.is eða
:: farðu inn á www.birtingur.is og komdu í áskrift
dV0906246237
dV0906248721
Eleanor hafði verið
skotin þrisvar sinnum
hægra megin í enn-
ið, einu undir hægra
augað og einu fyrir
ofan hægra eyrað.
Sviðsetning á morðstaðnum Lík
prestsins og kórstúlkunnar lágu hlið
við hlið.
Eleanor Mills galt ást
sína með lífinu.