Dagblaðið Vísir - DV - 03.07.2009, Blaðsíða 26

Föstudagur 3. júlí 200926 Helgarblað
„Fyrstu dagarnir eru í móðu og ég
áttaði mig ekki strax á alvarleika
meiðslanna og kveikti ekki þótt kon-
an væri að tala um að mænan hefði
farið í sundur,“ segir Hafþór Vatt-
nes Sævarsson, 42 ára heimilisfaðir
í Grindavík. Síðustu ár í lífi Hafþórs
og fjölskyldu hafa ekki verið dans á
rósum. Fyrir tveimur árum, þann 10.
nóvember 2007, lenti Hafþór í alvar-
legu bílslysi þegar hann var að keyra
í þoku, rigningu og slæmu skyggni
undir Eyjafjöllum þar sem hann
missti stjórn á bílnum og fór nokkr-
ar veltur. Farþegi í bílnum slapp
ómeiddur en Hafþór hryggbrotnaði,
hálsbrotnaði, braut öll rifbein vinstra
megin, braut bringubeinið og fékk
mikla höfuðáverka. Tvísýnt var um
líf hans um tíma og var honum hald-
ið sofandi í 15 daga.
Kona Hafþórs, Hrafnhildur Birg-
isdóttir, segist hafa verið viss um fjöl-
skyldan yrði ekki fyrir frekari áföllum
eftir bílslysið alvarlega en Hrafnhild-
ur hafði rangt fyrir sér. Fyrr á þessu
ári brenndust tveir synir þeirra í gríð-
arlegri sprengingu þegar þeir voru
að leika sér með flugelda. Sá yngri
slapp á undraverðan hátt en sá eldri
slasaðist mjög alvarlega. Hrafnhildur
segir daginn sem synirnir slösuðust
þann erfiðasta sem hún hefur lifað.
„Ég hrundi þegar maðurinn slas-
aðist en það var ekkert á við líðanina
þegar börnin mín slösuðust. Nú er
nóg komið af áföllum. Þetta er orð-
ið gott,“ segir hún ákveðin. Vegna
vinnutaps í kjölfar slyssins sem Haf-
þór lenti í missti fjölskyldan húsið og
fyrirtækið sitt en hann og Hrafnhild-
ur horfa samt björtum augum fram á
við, ákveðin í að ná sér upp úr fjár-
hagsvandræðunum og ætla að lifa
hamingjusömu lífi. Þau eru þó ósatt
við afskiptaleysi Grindavíkurbæjar í
gegnum allt sem á undan er gengið.
Álagið leiddi til skilnaðar
„Sem betur fer var ég í bílbelti því
annars hefði ég örugglega kastast út
úr bílnum og slasast enn þá meira
eða látið lífið,“ segir Hafþór sem er
ánægður með að vera á lífi. Hafþór er
lamaður fyrir neðan brjóst auk þess
sem hann hefur takmarkaða krafta í
handleggjum vegna bjúgs sem mynd-
aðist fyrir ofan skaðann og þrýstir á
mænuna. „Það var ofboðslega sárt að
vita að maður eigi aldrei eftir að ganga
aftur og maður hugsaði ýmislegt á
sjúkrabeðinu.
Mannveran er hins vegar þeim
eiginleikum gædd að geta tekist á við
ótrúlegustu áföll og ég var strax ákveð-
inn í að jafna mig sem fyrst til að geta
haldið áfram að lifa sem eðlilegustu
lífi. Ég tileinkaði mér strax jákvæðni
sem hjálpaði mér mikið og ég tala nú
ekki um hvað jákvæðnin gerði fyr-
ir mína nánustu. Þetta var gríðarlegt
áfall fyrir þau,“ segir Hafþór og bætir
við að hann hefði aldrei komist í gegn-
um þessa erfiðu lífsreynslu án fjöl-
skyldu sinnar.
„Auðvitað hefur manni liðið virki-
lega illa og verið þunglyndur og um
tíma vildi ég komast í gegnum þetta
sjálfur. Ég vildi ekki leggja þessar byrð-
ar á konuna og bað um skilnað. Við
skildum að borði og sæng og við erum
að skoða okkar mál og við hjálpumst
að í dag. Ef ég á að ráðleggja fólki í svip-
uðum aðstæðum þá er það að reyna
að halda í jákvæðnina og alls ekki ýta
fjölskyldunni í burtu. Fjölskyldan er
svo dýrmæt og stuðningur hennar er
nauðsynlegur á svona erfiðum tím-
um,“ segir Hafþór og Hrafnhildur tek-
ur undir. „Það var mjög erfitt fyrir mig
þegar hann lokaði svona á mig en ég
sagði að ef hann vildi fá lögskilnað yrði
hann að draga mig fyrir dómara. Hann
myndi ekki losna svo auðveldlega við
mig,“ segir hún og brosir.
Misstu húsið og fyrirtækið
Hafþór hafði verið sjómaður í 20 ár en
ákvað haustið 2005 að hætta á sjón-
um og stofna sitt eigið fyrirtæki. „Upp-
byggingin á þessum tíma var gríðarleg
og það var nóg að gera hjá okkur og ég
horfði björtum augum á framtíðina.
Allt sem ég hafði byggt upp hrundi
síðan þegar ég slasaðist og datt út af
vinnumarkaðnum. Boltinn hætti að
rúlla og við misstum allt,“ segir Hafþór
sem er ósáttur við hve svifaseint kerf-
ið er. „Árið 2008 voru bankarnir farn-
ir að halda að sér höndum og virtust
vita í hvað stefndi og tóku ekkert tillit
til aðstæðna minna. Ég fékk einhverja
sjúkradagpeninga sem björguðu engu
og ég var ekki tryggður nema það sem
ökumannstryggingin veitti,“ segir Haf-
þór og bætir við að hann viti ekki hvað
hann eigi eftir að taka sér fyrir hendur
í framtíðinni.
„Samkvæmt tölum tekur það um
tvö til þrjú ár að sætta sig við hlut-
skipti sitt eftir svona alvarlegt slys og
ég er ekki tilbúinn út á vinnumarkað-
inn ennþá. Ég er samt að skoða mögu-
leikana og ætli það verði ekki eitthvað
tengt tölvum. Nema maður skelli sér
í nám,“ segir Hafþór sem var mikill
veiðimaður fyrir slysið og stundaði
bæði skot- og stangaveiði með fjöl-
skyldunni. Þau Hrafnhildur eiga þrjá
syni og Hafþór segir slysið hafa breytt
lífi allra í fjölskyldunni.
„Ég er alltaf að uppgötva takmark-
anir mínar meira og meira. Einn dag-
inn langar mig kannski í berjamó eða
til að komast í skotveiði en ég stekk
ekki út í móa á hjólastólnum,“ segir
hann og bætir við að synirnir séu allir
með veiðidellu eins og pabbinn. „Við
fjölskyldan vorum dugleg að veiða
og stunda alls kyns útivist saman svo
þetta er mikið áfall fyrir drengina. Þeir
gera ekki sömu hlutina með pabba
sínum og fyrir slysið þannig að þetta
hefur mikil áhrif á þeirra líf.“
Gat ekki sinnt barninu
Þann 15. janúar síðastliðinn reið ann-
að áfall yfir fjölskylduna. Hafþór og
Hrafnhildur voru í sakleysi sínu að
enda við kvöldmatinn þegar spreng-
ing skók íbúðina. „Drengurinn okk-
ar var að fikta við að taka í sundur
flugeldaköku inni í herberginu sínu
en sprengjan sprakk í höndunum á
honum. Krafturinn í sprengingunni
var gríðarlegur og það brotnuðu all-
ar þrjár rúðurnar í herberginu. Yngsti
sonurinn var líka þarna inni en hann
slapp nánast ómeiddur en sá eldri
slasaðist mjög mikið. Hann var saum-
aður yfir 160 spor í andlitið og lækn-
unum tókst á einhvern óskiljanleg-
an hátt að bjarga sjóninni en hann er
ennþá dálítið kraftlaus í vinstri hand-
leggnum,“ segir Hafþór og bætir við
að hann gleymi seint þeirri sjón þegar
drengurinn kom út úr herberginu al-
blóðugur. „Vinstri höndin var flakandi
sár frá olnboga og niður og hann var
með gríðarlega djúpa og mikla skurði
um allt auk þess sem þumallinn nán-
ast rifnaði af. Hann missti mikið af
blóði þar sem slagæð í handleggnum
fór í sundur svo blóðslóðin var á eftir
honum.
Mín fyrsta hugsun var að hjálpa
barninu og ég var næstum dottinn
úr hjólastólnum því ég ætlaði mér
að hlaupa til hans. En auðvitað gat
ég það ekki. Konan stóð sig mjög vel
og tókst að stöðva blæðinguna þar
til sjúkrabílarnir komu. Hún fór svo
í öðrum bílnum en ég sat eftir,“ seg-
ir Hafþór og bætir við að hann hafi
aldrei upplifað neitt jafn erfitt og að
geta ekki hjálpað barninu sínu.
„Mér fannst ég svo ofboðslega
heftur að geta ekki sinnt honum og
tíminn sem það tók sjúkrabílinn að
koma var eins og heil eilífð, að mér
fannst. Enn í dag sé ég drenginn fyr-
ir mér koma svona stórslasaðan út úr
herberginu og ég á mjög erfitt með
að vinna úr þeirri reynslu. Þetta hef-
ur reynst mér mun erfiðara en það
sem viðkemur mínu slysi,“ segir Haf-
„Nú er Nóg komið af áföllum“
Líf Hafþórs Vattnes Sævarssonar og
Hrafnhildar Birgisdóttur hefur ekki verið
áfallalaust. Hafþór lamaðist í bílslysi fyrir
tveimur árum og í janúar slösuðust synir
þeirra í sprengingu. Hafþór og Hrafnhild-
ur eiga erfitt með að jafna sig eftir áföllin.
Hann vildi skilnað eftir að hann lamaðist,
en nú vinna þau í málunum.
Tvö slys Hafþór, Hrafnhildur
og fjölskylda hafa upplifað
tvö erfið slys á tveimur árum.
Myndir Heiða HelGadóTTir
Standið
saman Þau
ráðleggja fólki
sem verður
fyrir áföllum
að ýta ekki
fjölskyldunni
frá sér.
„Ég hrundi þegar mað-
urinn slasaðist en það
var ekkert á við líðan-
ina þegar börnin mín
slösuðust.“