Dagblaðið Vísir - DV - 03.07.2009, Blaðsíða 46

Föstudagur 3. júlí 200946 Helgarblað
Nú er gengin í garð ein stærsta ferðahelgi landsins. Íslendingar þeysast út um allt land í ævintýraleit.
Ekki gengur hún alltaf upp og allir hafa upplifað misheppnað ferðalag. DV tók tal af nokkrum
einstaklingum sem hafa komist í hann krappan bæði hér heima og erlendis.
Steindi Jr, grínisti:
KofareyKt
sæbjúga
í Köben
„Einu sinni fór ég til Köben við
annan mann í helgarferð og
töskurnar okkar týndust á leið-
inni. Við ætluðum að byrja Dan-
merkurdvölina á einni pylsu en
hún smakkaðist meira eins og
kofareykt sæbjúga. Þegar ég var
hálfnaður með hana kom í ljós að
vegna tölvubilunar heima gat ég
ekki borgað með kortinu mínu og
þurfti að skila hinum helmingn-
um. Ég eyddi þeim litla pening
sem ég var með í nærbuxur, tann-
bursta og svitalyktareyði.
Kortið átti ekki að kom-
ast í gagnið fyrr en daginn eftir
þannig að ég fastreykti eina, fór
svangur í háttinn og leið meira
eins og ég væri á Raufarhöfn en í
Köben. Á meðan fór félagi minn
út til að hitta frænda sinn sem var
í borginni. Ég vaknaði svo við það
að það stóð yfir mér mjög dökk
kona, sennilega af afrísku bergi
brotin. Mér dauðbrá auðvitað en
þá var það vændiskona sem þeir
frændurnir höfðu vingast við á
leiðinni.
Ég náði loks að koma henni
út úr íbúðinni en ekki áður en
henni tókst að stela sígarettunum
mínum. Til að toppa það ákvað
frændinn að gista í baðkarinu
sökum skorts á rúmplássi og ég
svaf ekki dúr um nóttina vegna
hávaða í rennandi vatni og und-
arlegra hljóða í honum.
Daginn eftir komst kortið í lag
og ég fór og keypti mér kúluís. Þá
varð allt betra.“
Ólafur Páll Gunnarsson útvarpsmaður:
LögregLan hirti aLLan peninginn
„Ég man eftir því þegar ég var aðeins yngri, alveg bláfátækur á leið í mitt fyrsta sumarfrí hjá útvarpinu. Ég
var með lítið barn og lítinn bíl og við vorum að fara til Akureyrar í íbúð sem útvarpið átti fyrir norðan. Ég var
á Daihatsu Charade grútmáttlausum og keyrði á 65 alla leiðina. Síðan komum við á Holtavörðuheiðina sem
var auður sjór, engir bílar í sjónmáli. Ég steig bensínið í botn en með litlum árangri því bíllinn var svo kraftlaus.
Svo átta ég mig á því að bíllinn er kominn upp í hundrað og sjö og ég hægi strax á mér en um leið heyri ég
sírenur væla og löggan náði að hirða alla peninga sem ég átti og kann ég þeim ekki miklar þakkir fyrir það
því ég var ótrúlega varkár bílstjóri með lítið barn og í þessar þrjár sekúndur sem mælirinn náði upp
fyrir hundrað er lögreglan þarna og ég nappaður. Svo í annarri ferð til Akureyrar fékk ég lánað
stórt og flott hústjald hjá frænda mínum. Þarna var ég með tvö lítil börn. Ég kem og sæki
tjaldið til frænda míns og það var í stórum poka. Ég var rosalega ánægður með mig en svo
komum við á tjaldsvæðið og þá sá ég að ég var bara með tjaldið, engar súlur. Við fengum
lánað tjald um nóttina og keyptum okkar eigið í KEA daginn eftir.“
Magdalena Dubik, ungfrú Reykjavík:
týndist eftir árás frá
brjáLUðUm hrút
„Ég var í skólaferðalagi í áttunda eða níunda bekk
og við fórum á Skóga. Þar var okkur var boðið að
skipta okkur í tvo hópa, þá sem langaði í sund
og þá sem vildu fara í gönguferð upp fjallið. Mig
langaði svo að gera hvort tveggja þannig að
ég byrjaði á því að fara í sund og ætlaði síðan
að ná hópnum. Vandamálið var að ég fann
ekki hópinn. Ég vissi hvert þau voru að fara
þannig að ég byrjaði bara að leita að þeim og
klifraði yfir einhver grindverk þangað til að
ég kom inn á eitthvað svæði þar sem ég var
umkringd lömbum og kindum. Allt í einu sé
ég einn hrútinn þarna brjálast og taka á rás í
átt að mér. Mín fyrstu viðbrögð voru bara að
hlaupa í burtu og ég hljóp og hljóp með hjart-
að í buxunum. Ég stökk yfir nokkur
grindverk og týndist algjörlega í
rúmlega tvo tíma. Á vissum tíma-
punkti fann ég fyrir svo miklu
vonleysi því ég tapaði algjör-
lega áttum og var viss um að
finna aldrei skólahópinn. Ég
mun aldrei gleyma þessu
ferðalagi. Það var alveg ein-
stakt og einnig að því leyti að
ég reif líka uppáhaldsbux-
urnar mínar. Í dag get ég
hlegið að þessu en á þess-
um tíma var þetta mjög
dramatísk upplifun.“
Valgeir Magnússon,
framkvæmdastjóri og umboðsmaður:
hjóLaferðin endaLaUsa
„Ég og konan mín Silja bjuggum saman í Svíþjóð þegar við vorum 18 ára. Við bjuggum í
Jönköping sem er við stórt vatn sem heitir Vettern. Í vinnunni hjá mér var strákur sem var að
keppa á reiðhjóli og hann var nýkominn úr keppni í kringum vatnið. Ég spurði hann hvað
það væri langt og hann sagði að það væru 30 mílur.
Við kærustuparið ákváðum því að taka helgina í að hjóla í kringum vatnið og tjalda á leið-
inni. Þetta væri fínt, leggja af stað eftir vinnu á föstudegi og gista tvær nætur á leiðinni í tjaldi
og hjóla á daginn. 30 mílur X 1,6 samtals 48 kílómetrar. Auðvelt mál.
Við lögðum af stað á föstudagseftirmiðdegi og fylgdumst með á kortinu hvernig gekk. En
einhvern veginn nálguðumst við ótrúlega hægt þann stað sem við ætluðum að gista á fyrstu
nóttina. Daginn eftir hjóluðum við allan daginn frá morgni til kvölds og náðum þá loks á
staðinn sem við ætluðum að gista fyrstu nóttina, en þá vorum við tæplega hálfnuð með
hringinn. Svona gekk þetta næstu daga og við vorum ekki komin heim fyrr en á þriðjudegi.
Þegar ég sagði svo söguna í vinnunni morguninn eftir var mér sagt að sænsk míla er 10
kílómetrar. Þetta voru því 300 kílómetrar.
Þetta er líklega besta og versta frí sem ég hef tekið.“
Ösp Snorradóttir,
DD-unit slúðurbloggari.
týndi
mömmU
tvisvar
„Mig minnir að ég hafi
verið sjö ára gömul þeg-
ar fjölskyldan mín ákvað
að fara í Evrópureisu.
Lentum í Lúxemborg,
þeim mikla stuðstað og fengum bílaleigubíl, Citroen
sem lyftist svona upp að aftan, algjör snilld. Ég sagði
foreldrum mínum að það væri að kvikna í bílnum en
var sífellt sussuð niður þar til rúðuþurrkumótorinn
sprakk einmitt með tilheyrandi látum. Nú svo gist-
um við á tjaldsvæði í bílnum og gaurinn sem átti
tjaldsvæðið vorkenndi okkur svo mikið að þurfa að
sofa í bílnum að hann gaf okkur gistinóttina sem
var samt bjarnargreiði þar sem sígaunar voru
með svaka partí við hliðina á okkur alla nótt-
ina og þegar við vöknuðum var mamma
horfin. Hún kom í leitirnar en það dugði
ekki lengi þar sem við týndum henni aft-
ur í París í lestarkerfinu, en hún hafði
hikað við að koma sér inn í lestina
og varð eftir á pallinum. En margt
margt fleira kom upp en klárlega
voru þetta hápunktar ferðarinnar.“