Dagblaðið Vísir - DV - 08.01.2010, Blaðsíða 24

FJÖLSKYLDU-
VÆNT STARF
ÁRAMÓT
ÞORPARANS
„Ég er búinn að vera ruslakall frá því í hruninu. Í miðju
hruni fékk maður vinnu,“ segir Stefán Ingi Gunnarsson
sem vinnur sem ruslakall í Hafnarfirði. Stefán er samt
gegnheill Breiðhyltingur og stoltur af því.
„Ég hef ekki verið í betri vinnu en þetta, svona upp á
stemminguna að gera. Ég er að vinna með miklum snill-
ingum, við sem erum hér í Hafnarfirði erum flestir á svip-
uðum aldri og skemmtum okkur vel í vinnunni. Það er
fíflast og mikið sprell í gangi. Það er ekki verið að spara,
það skal ég segja þér,“ segir Stefán og bætir við að venju-
legur dagur sé mjög rútíneraður. „Maður vaknar og drullar
sér út og í vinnuna. Svo er bara byrjað að rífa út tunnurn-
ar. Eftir mat er síðan ákveðið hvað er mikið tekið eftir það.
Það er eiginlega alltaf sama rútínan, þetta er vanafast og
við reynum að hafa sama tempó yfir vikuna.
Við byrjum sjö á morgnana, reynum það allavega, og
erum til svona að verða þrjú. Þó kemur það fyrir að mað-
ur er lengur, sérstaklega núna yfir jólin. Þá kemur fyrir
að maður er til fimm, hálf sex. Við erum 10 sem vinnum
hérna, tveir bílstjórar og átta hlauparar.“
Íslendingar engir sóðar
Nú þegar jólahátíðin er liðin eru flestar ruslatunnur lands-
manna troðfullar af alls konar varningi enda segir Stefán
að nóg sé að gera yfir jól og áramót. „Það er allt troðfullt yfir
jólin og ekki minnkar þetta yfir áramótin.“ Þegar DV slóst í
för með Stefáni og hans mönnum voru þeir að tæma tunn-
ur í hverfi sem hafði ekki verið tæmt síðan um jólin. Allar
tunnur voru yfirfullar og ruslið flæddi út um allt – svona
nánast. „Íslendingar eru samt engir sóðar, það er bara eins
og gengur og gerist. Maður pælir ekkert í því hvað maður
setur í tunnuna, það gerir það enginn held ég.“
Kynlífsdúkka, myndbönd og blöð
Margt skrýtið hefur komið upp úr tunnunum sem Stefán
hefur tæmt við heimahús í Hafnarfirði. „Það eru nokkr-
ir hlutir sem eru furðulegri en aðrir – sem venjulegt fólk
myndi ekki henda í ruslatunnu heima hjá sér. Við höfum
fundið kynlífsdúkku, myndbönd með bláu ívafi og blöð í
svipuðum dúr. Það hefur alveg komið fyrir og var frekar
skemmtilegt. Upp á grínið hendum við þessu stundum í
bílinn til bílstjóranna en á endanum er þessu öllu hent,“
segir Stefán og hlær.
Stemmingin í vinnunni hjá Stefáni er mjög góð og
strákarnir sem vinna með honum eru hressir og kátir. Þrátt
fyrir það hittast þeir ekkert mikið utan vinnutíma, enda
segir Stefán alveg nóg að vera innan um þessa gaura all-
an daginn. „Það eru náttúrulega allir að gera mismunandi
hluti í lífinu. Við erum í mismunandi íþróttum en við erum
samt góðir félagar.“
Stefán segir starfið vera mjög gott fyrir fjölskyldufólk en
hann á konu og tvö börn, eins árs tvíbura, þá Tristan og
Mikael. „Þeir komu rétt áður en ég fékk vinnuna, þannig
passaði allt mjög vel. Þetta er mjög góð vinna þegar mað-
ur er með fjölskyldu,“ segir Stefán um leið og hann tæmir
síðustu tunnuna.
benni@dv.is
Stefán Ingi Gunnarsson hefur verið rusla-
kall frá því í hruninu. Hann segir starfið
hrikalega skemmtilegt, enda sé hann að
vinna með miklum meisturum. Stefán
hefur séð ýmislegt skrýtið koma upp úr
ruslatunnunum á sínum ferli, en hann tæmir tunnur í Hafnar-
firði – og líkar vel. „Við höfum fundið kynlífsdúkku, myndbönd
með bláu ívafi og blöð í svipuðum dúr.“
24 FÖSTUDAGUR 8. janúar 2010 UMRÆÐA
Borðað á Kænunni Strákarnir fengu sér verðskuldaða máltíð
á Kænunni í Hafnarfirði. Flottur staður fyrir flotta stráka.
ruslakalls
Stefán Ingi Gunnarsson Stefán
hefur verið ruslakall frá því í hruninu.
Yfirfullar tunnur Eftir jól og áramót eru ruslatunnur
landsmanna flestar yfirfullar.
Góð stemming Stefán og einn félagi hans í mat. Mjög góð
stemming er með starfsmanna í Hafnarfirði.
Mér leið eins og ég gæti ímyndað mér að Osama bin Laden hafi liðið þegar hann var á harðahlaupum á undan æstum Bandaríkja-mönnum eftir hryðjuverkaárásina á Tvíbura-
turnana í september 2001. Mér fannst ég ber-
skjaldaður og bjóst á hverri stundu við því að fá
sprengju í hausinn. Ég var sem betur fer ekki í
Afganistan og ég var heldur ekki í Írak.
Það voru áramót og ég var í fyrsta sinn stadd-ur í Reykjavík, sem ég á uppeldisárum mínum
á Kópaskeri þekkti aldrei und-
ir öðru nafni en Borg óttans.
Þvílíkan og annan eins djöful-
gang hafði ég aldrei heyrt, ekki
einu sinni þegar Björgunarsveitin Núpar hélt sínar bestu flugeldasýning-
ar. Nánar að því á eftir. Eins og áður sagði var ég alinn í upp í smáþorpi á
hjara veraldar. Þar var áramótafögnuður með svolítið öðru, eða öllu held-
ur smærra, sniði en gerist og gengur hér syðra.
Áramótaundirbúningurinn hófst yfirleitt þannig að nokkrum dögum fyrir jól söfnuðust allir krakkarnir saman fyrir framan Kaupfélagið, síðar verslunina Bakka, þar sem traktor með stóra kerru beið. Okk-ur var ekið um þorpið og nærliggjandi sveitabæi þar sem bændur
og búalið höfðu safnað saman ónýtu tréverki og öðru lauslegu sem mátti
fara á brennuna. Það bættist við brettastæður og stundum gamla, ónýta
báta sem fórnað var á brennuna. Þær voru engu minni en þeir bálkestir
sem ég hef séð hér á suðvesturhorninu.
Jólin liðu með tilheyrandi spenningi og áramótin nálguðust óðfluga. Gamlárskvöld var með hefðbundnu sniði; góður matur, ættingj-ar í heimsókn og hópferð á brennuna, þar sem hver einasti þorpari mætti. Flugeldasýningin þótti yfirleitt tilkomumikil, enda var klappað
vel og lengi eftir að stór bomba fór á loft og lýsti upp þorpið. Fæstir krakk-
arnir höfðu séð aðrar flugeldasýningar en einhverjar óstaðfestar heimildir
hermdu að Borg óttans væri sem stríðssvæði yfir áramótin. Það hlutu að
vera lygar eða í öllu falli ýkjur.
Eftir sýninguna og dynjandi lófaklapp var farið heim og horft á Skaupið að íslenskum sið. Fljótlega eftir það fóru fyrstu hvellirnir að heyrast. Allir klæddu sig í hlý föt og fóru út á götu að fylgjast með. Vitanlega voru engir bílar á ferð svo seint þannig að göturnar voru
öruggur vettvangur fyrir sprengjur og flugelda. Við krakkarnir fylgdumst
gjarnan vel með flugeldasölu í þorpinu og vissum nákvæmlega hverj-
ir keyptu stærstu sprengjurnar og að sjálfsögðu vissum við hvar hver átti
heima. Þorpið var ekki, og er ekki, stærra en svo að maður getur auðveld-
lega séð alla flugelda sem fara á loft. Stórum flugeldum var fagnað með
húrrahrópum, enda sjónin mikilfengleg.
Það eru ekki mjög mörg ár síðan ég upplifði mín fyrstu áramót í Reykjavík. Þá dvaldi ég í nokkrar vikur í höfuðborginni og gat illa sofið fyrir bílum sem óku um göturnar um miðja nótt. Hvílík ósvífni. Aðfaranótt 31. lá ég milli svefns og vöku fram undir morg-
un. Auk bílanna, sem voru venju samkvæmt á ferð um miðja nótt, heyrð-
ust reglulegir og háværir hvellir. Oftar en einu sinni gerði ég mér ferð út í
glugga til að athuga hvað gengi á. Í eitt skiptið hrökk ég upp með andfæl-
um og velti því raunverulega fyrir mér hvort það gæti verið að ég væri að
sofa af mér gamlárskvöldið. Daginn eftir, á gamlárskvöld, komst ég að því
að ég hafði ekki misst af neinu. Ég hélt að styrjöld væri skollin á, og það
áður en Áramótaskaupið byrjaði. Á miðnætti leið mér eins og ég lýsti í
upphafi; tryllingurinn í fólki virtist algjör og í hverri götu var flugeldasýn-
ing. Ég varð satt best að segja hálfskelkaður.
Reykvíkingar nota nefnilega ekki bara gamlárskvöld til að sprengja upp flugeldana. Þeir sprengja látlaust upp flugelda frá sirka 27. desember til 10. janúar. Um nýliðin áramót dvaldi ég í Reykja-vík, þar sem ég hef búið í bráðum þrjú ár. Ég hélt að á Íslandi
væri kreppa en ef marka mátti sturlunina um áramótin er hér blússandi
góðæri. Þetta er bilun og það væri að æra óstöðugan ef maður ætlaði að
klappa fyrir stóru bombunum. Þegar um tíu mínútur voru liðnar af nýja
árinu var svo þykkt reykský yfir Kópavogi að ég sá hvorki handa minna
skil né gat á nokkurn hátt greint eina bombu frá annarri á himnum. Þær
voru allt um kring. Ég heyrði í útvarpinu að magn svifryks á hvern rúm-
metra hefði mælst 2.185 míkrógrömm. Nærri lætur að það séu fjörutíu og
fjórföld heilsuverndarmörk! Ég get ekki sagt annað en að ég sakna ára-
mótanna á Kópaskeri, þar sem eitt lögmál gildir öðrum fremur: „Less is
more.“ Ég er viss um að bin Laden væri mér sammála.
HELGARPISTILL
BALDUR GUÐMUNDSSON skrifar
Símamynd á gamlárskvöld Þetta var síðasta sprengjan sem ég horfði á í
gegnum þykkan reykinn þessi áramótin.