Dagblaðið Vísir - DV - 10.12.2010, Qupperneq 28

28 UMRÆÐA 10. desember 2010 FÖSTUDAGUR
Pistlar mínir hér
í helgarblaði
DV eru undan-
tekningarlítið
skrifaðir á síð-
ustu stundu á
fimmtudegi. Og
þeir fjalla nán-
ast alltaf um
það merkileg-
asta sem ég hef
heyrt eða séð
á þeim sama
fimmtudegi.
Það er einfaldlega eðli svona pistla.
Og svo verður einnig um þennan
pistil.
En þó fjallar hann ekki um Ice-
save.
KREPPAN MUN LINAST
Vissulega er Icesave-samkomulagið
mikilvægt. Mjög mikilvægt. Og því
var vitanlega afar merkilegt að heyra
af því samkomulagi. Ég trúi því al-
veg eins og nýju neti að nú þegar
niðurstaða er loksins komin í það
mál, þá muni kreppan hér á landi
linast nokkuð eða ástandið gagn-
vart útlöndum að minnsta kosti
færast nær því að komast í eðlilegt
horf.
Og það var ótrúlega vel til fundið
hjá Lee Buchheit í viðtali við Kast-
ljósið í gærkvöldi að vitna í „hinn
gamla íslenska málshátt“ sem segir
að „það þurfi þrjá í tangó“. Bersýni-
lega skemmtilegur maður, Lee. Og
hafi hann þökk fyrir sitt framlag í
málinu.
En þessi „gamli íslenski máls-
háttur“ er samt heldur ekki það
merkilegasta sem ég heyrði í gær.
GEGNBLAUT OG HÁLFROTN-
UÐ LAUFBLÖÐ
Og ótrúlegt nokk, þá var það held-
ur ekki merkilegast af öllu sem hún
sagði, stjúpbarnabarnið sem kom
í heimsókn í gær. Þó hjalaði hún
þessi ósköp, og sumt var næstum
skiljanlegt. Og annað þurfti mað-
ur ekki að skilja. Það lá til dæmis í
augum uppi hvað hún meinti þegar
hún gretti sig og rak upp óánægju-
hljóð er hún skreið um úti í renn-
blautum garðinum og rak hend-
urnar í gegnblaut og hálfrotnuð
laufblöð af gullregninu.
„Æ, af hverju þarf ég að þola
svonalöguð óhreinindi, svona lítil
dama sem ég er?” var auðheyrilega
það sem hún meinti þegar hún rak
upp hljóðið.
Það er alltaf skemmtilegt og
merkilegt að heyra nýja manneskju
byrja að læra að nota tungumálið,
og allt sem þessi litla stúlka segir er
því stórmerkilegt.
En jafnvel það er þó ekki það
merkilegasta sem ég heyrði í gær.
JÓLAMARKAÐUR SÓLHEIMA
Það allra merkilegasta, og það sem
ég er viss um að muni verða mér
eftirminnilegast frá fimmtudegin-
um í gær, það er svolítið ljóð sem
mágkona mín fór með fyrir mig og
ég fór svo og las sjálfur þar sem það
hafði verið rist í tré.
Hún hafði rekist niður í jóla-
markað Sólheima sem nú er hald-
inn í kjallara Iðuhússins við Lækjar-
götuna. Þar er margt til sölu af því
sem vistmenn á Sólheimum hafa
framleitt að undanförnu og kenn-
ir ýmissa grasa. Hún er veikari fyrir
þvíumlíku dóti en ég og hafði hrifist
af mörgu, en mest samt af ljóði einu
sem skorið hafði verið út í litla trjá-
plötu og fest á staur eða stöng.
Ég fór seinna um daginn sjálf-
ur niður í kjallarann þar sem jóla-
markaðurinn er til að glöggva mig
frekar á þessu ljóði, aðallega hvort
ekki væri skráð þar nafn höfund-
arins sem hún mágkona mín hafði
gleymt.
ER HEIMURINN LITRÍKARI EN
VIÐ HÖLDUM?
Því mér fannst strax og ég heyrði
ljóðið að þar væri þvílíkt snilldar-
verk á ferðinni að ekki aðeins vildi
ég leggja það á minnið, heldur yrði
nafn höfundarins að fá að varðveit-
ast.
Það skal tekið fram að ég er ekki
að grínast. Mér finnst þetta ljóð
snilldarlegt. Ef eitthvert af okk-
ar helstu skáldum hefði slysast til
að yrkja það, held ég að það yrði
líka viðurkennt um leið – og menn
myndu leita leiða til að skýra ljóðið
og túlka það.
Það mætti jafnvel kanna hvort
í því felist tilvísanir til Icesave eða
atburða hvunndagsins almennt.
Er heimurinn einfaldari og svart-
hvítari en við höldum, eða er hann
þvert á móti litríkari og fjölbreyti-
legri?
Það mætti ímynda sér að skáld-
ið hafi verið að hugsa um eitthvað
í þá áttina. En kannski líka eitthvað
allt allt annað. Alla vega er hugsun
ljóðsins, sem og mynd þess, eftir-
minnileg. Og ljóðið á altso skilið að
varðveitast – þó höfundur þess sé
ekki frægur og orðlagður súrreal-
isti eða symbólisti eða ímagisti eða
póstmódernisti eða jafnvel bara
atómskáld, heldur vistmaður á Sól-
heimum og heiti Lárus Sigurðsson.
LJÓÐIÐ SJÁLFT …
Ljóðið, það er ekki langt, aðeins átta
orð í þremur línum, afar viðkvæmt
og þó það sé kannski fyrst og fremst
fyndið í fyrstu, þá reyndist það fljótt
dýpra en ætla mætti. Þetta er alla
vega það merkilegasta sem ég heyrði
fimmtudaginn 9. desember 2010.
Sjö litir regnbogans
eru fjórir:
svartur og hvítur.
Lárus Sigurðsson
Þegar ég flutti til Ástralíu sumarið 2008 hafði ég ekki hugmynd um á
hverju ég ætti von. Ég vissi
að þarna væru dýr sem ég
hefði aldrei séð, ég vissi
líka að þarna væri yfir-
leitt heitt og ég vissi að ég
þyrfti bara að gjöra svo vel
að láta mér þetta vel lynda,
ég hafði nefnilega ekki efni
á flugmiða til baka. Í Ástr-
alíu bjó ég í litla bænum
Wollongong sem er staðsettur rétt
suður af Sydney. Bærinn stendur
við strönd og eru íbúarnir frekar af-
slappaðir. Þeir reyndar skilja ekki
íslenskan kaldhæðnishúmor, en
það er allt önnur saga. Ég bjó í húsi
sem stendur við Keira Street í miðj-
um bænum. Tíu mínútur í strönd-
ina. Þvílíkur lúxus. Þegar ég flutti
þangað var sumarið á norðurhveli
jarðar að byrja, en að síga á vetur-
inn á suðurhvelinu. Ég hugsaði að
sjálfsögðu ekki lengra en svo að ég
tók ekki með mér nema eina peysu.
„Það er eyðimörk þarna,“ hugsaði
ég með mér þegar ég var að pakka.
„Það getur ekki orðið svo kalt.“ Ég
átti svo sannarlega eftir að komast
að öðru. Vetur er vetur, sama hvar
hann er.
Daginn sem ég kom út fór ég beinustu leið á strönd-ina. Meira að segja áður en ég sótti lyklana að
íbúðinni minni. Ég tætti mig úr föt-
unum þangað til að boxer-buxurn-
ar voru einar eftir og hljóp út í sjó.
Ég sá strax eftir þeirri ákvörðun og
hljóp upp úr. Sjórinn var ískaldur.
Þegar ég var kominn upp úr sjón-
um tók ég eftir því að ég var aðal-
skemmtiatriði gesta á veitingastað
sem stendur við ströndina. Fólk
benti og hló. „Sjáið fíflið sem fór
út í sjó,“ heyrði ég lítið barn segja.
Ég skalf af kulda og skalf af skömm.
Sannkallaður aulahrollur. Þegar ég
var loksins búinn að finna hand-
klæði í töskunni minni og klæða
mig í fötin fór ég af stað í leit að
íbúðinni minni. Íbúðin var svo sem
ekki skammt undan, þó að ég hafi
auðvitað þurft að labba í hringi til
að finna hana. Taskan í eftirdragi
og aulahrollurinn enn í mér. Ég
fann svo loksins íbúðina
og hugsaði með mér að
núna gæti ég loksins hlýjað
mér. Nei, svo reyndist ekki
vera. Í Ástralíu, að minnsta
kosti í ódýrum leiguíbúð-
um, geturðu ekki stólað á
að þar sé mikil kynding.
Mér leið eins og það væri
kaldara inni en úti. Frábær
tilfinning. Ég skreið und-
ir sæng og hjúfraði mig í
fósturstellingu með tárin í
augunum og sofnaði.
Daginn eftir tók sólin á móti mér og tímamis-munurinn fór að segja verulega til sín. Ég ákvað
að rölta um bæinn og skoða á
hvernig stað ég væri fluttur. Staður-
inn reyndist vera hinn þægilegasti
og var hitinn vel tempraður. Það var
þá bara sjórinn sem var svona kald-
ur. Ég eyddi deginum í að spjalla
við fólk sem ég hitti, skoða bæinn
og kíkja á staðinn sem ég var að fara
að vinna á. Allt reyndist eins og ég
hafði ímyndað mér. Ég var aftur far-
inn að brosa og næstum því hlæja
að óförum mínum daginn áður.
Brosið varð þó ekki langlíft. Þegar
ég rölti til baka, glaður í bragði með
piparmyntuís í brauðformi, upp-
götvaði ég að ég var týndur. Ég var
engan veginn viss um hvar þetta
bölvaða Keira Street væri. „Hvar
er ég?“ spurði ég sjálfan mig upp-
hátt. Ég byrjaði að leita og leita að
húsinu sem ég bjó í. Aulahroll-
ur gærdagsins var farinn að láta á
sér kræla. Hvernig gat ég ekki vit-
að hvar ég ætti heima? Ég leitaði og
leitaði að mínu ástkæra heimili en
allt kom fyrir ekki. Það var ekki fyrr
en ég var búinn að ákveða að gefast
upp og sofa bara á umferðareyju að
ég horfði á hið íðilfagra múrsteins-
hús sem ég hafði flutt í daginn
áður. „Mér tókst það,“ hrópaði ég.
Það hefði ég ekki átt að gera. Mér
tókst nefnilega að vekja kóalabjörn.
Kóalabjörn sem brást við með því
að kasta kúk í mig. Brosið var end-
anlega horfið og ég gæddi mér ekki
meira á piparmyntuísnum. Ég flutti
heim frá Ástralíu þremur mánuð-
um síðar, það er þegar ég hafði efni
á flugmiða heim.
KÓALABIRNIR
REIÐAST VÍST
TRÉSMIÐJA
ILLUGI
JÖKULSSON
rithöfundur skrifar
HELGARPISTILL
AÐALSTEINN
KJARTANSSON
blaðamaður skrifar
Illugi Jökulsson skrifar pistla sína á fimmtudögum um það
sem honum finnst merkilegast af því sem hann heyrir þann
daginn. Ótrúlegt nokk þá snerist það ekki um Icesave í gær.
Sól og blíða Það var bara
sjórinn sem var kaldur.
Sjö litir regn-
bogans…