Dagblaðið Vísir - DV - 21.02.2014, Blaðsíða 22

Helgarblað 21.–24. febrúar 201422 Fréttir
F
yrir mér er nauðgari eigin­
lega það versta sem nokkur
maður getur verið. Eiginlega
verra en morðingi. Það var
eitthvað sem ég bjóst aldrei
við að yrði sagt um mig, að ég gæti
í einhverju samhengi verið kallað­
ur nauðgari. Og það krafðist þess að
ég horfði inn á við og velti því fyrir
mér hver ég er, hvað ég er, hvort ég
væri raunverulega þessi manngerð,
maður sem nauðgar konu?“
Sagði þetta nauðgun
Þetta segir maður á fertugsaldri sem
situr fyrir framan mig og ræðir opin­
skátt um það sem tók við þegar hon­
um var gert að horfast í augu við
gjörðir sínar, gjörðir sem hann mundi
ekki eftir að hafa framið, ofurölvi og
rænulaus. Þau voru bæði drukkin,
hann man ekki hvað gerðist en hún
þurfti að glíma við afleiðingarnar.
Ári síðar mætti hann henni á
förnum vegi. Hún sagðist eiga er­
indi við hann og spurði hvort hann
myndi eftir þessu kvöldi. „Ég fór
yfir það með henni, að við hefðum
verið saman á barnum og farið
heim til hennar. Hún spurði hvort ég
myndi raunverulega ekki betur eft­
ir kvöldinu en þetta. Hún hefði dáið
áfengisdauða og rankað við sér þar
sem ég var ofan á henni. Þetta hafi
verið nauðgun.
Við tók mikil og löng þögn. Ég
vissi ekki hvað ég ætti að hugsa – eða
segja, svo ég sagði ekki neitt. Ekki
nema að minnið væri gloppótt frá
þessu kvöldi. Í minningunni áttum
við bara einlægt samtal og fallega
stund saman. Þannig að þegar hún
sagði þetta varð ég kjaftstopp. Þetta
var svakalegur skellur,“ segir mað­
urinn þar sem við sitjum við borð­
stofuborðið á heimili hans í úthverfi
Reykjavíkur.
Þetta er vel menntaður maður
í góðri stöðu, einhleypur og barn­
laus. Hann er hávaxinn, dökkhærð­
ur og brúneygður. Klæddur í dökkar
gallabuxur, vínrauða peysu og ljósa
leðurskó. Hann ber sig vel og virðist
hvergi banginn, situr beinn í baki á
meðan hann talar og segir rólega frá.
Man ekkert
Aðspurður hvort atvikið hafi ekki
rifjast upp fyrir honum við þetta seg­
ir hann: „Þar sem ég stóð fyrir fram­
an hana rifjaðist það upp fyrir mér
þegar við vorum uppi í rúmi hjá
henni að drekka bjór. En ég mundi
ekki eftir því að það hafi verið eitt­
hvert kynlíf. En ég ætla henni ekki að
búa þetta til.
Hún var vinkona mín og hún
sagðist þurfa að segja mér þetta
því þetta hefði hvílt á henni. Ekki
af því að hún liti á mig sem eitt­
hvert skrímsli heldur af því að þarna
fannst henni á sér brotið. Hún not­
aði orðið nauðgun. Seinna velti ég
því fyrir mér hvort það væri eitthvert
skilgreiningaratriði, ekki að það
skipti máli, hún upplifði að ég hefði
brotið á henni og notaði sterkasta
orðið yfir það.
Mér fannst ég ekki geta sagt neitt.
Ég var bara í áfalli. Það hafði aldrei
neitt þessu líkt komið upp hjá mér
áður og ég þekkti þetta ekki í sjálfum
mér. En mér fannst ég ekki geta stað­
ið fyrir framan þessa stelpu og efast
um hana. Ég man ekki einu sinni
hvað gerðist.“
„Ég bara tók þessu“
Hann segir að þyrmt hafi yfir hann.
„Á þessum tíma var mikil umræða
í samfélaginu um vini sem brjóta
kynferðislega á vinkonum sínum. Ég
var nýlega búinn að ræða mikið um
svona mál við vinkonur mínar og
þar af eina sem sagði mér frá atviki
sem hún hafði lent í.
Það var ríkjandi viðhorf að ger­
andinn ætti ekki endilega að hafa
sérstaka skoðun á því sem gerðist.
Það væri þolandans að tala út. Ég
Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir
ingibjorg@dv.is
„Var ég þá ekki
n Nauðgaði konu í ölæði n Man ekkert n Sjálfsmyndin hrundi n Vildi flýja n Þurfti hjálp
bara skrímsli?“
„Ég var
algjörlega
niðurbrotinn
„Mér fannst
ég ekki geta
staðið fyrir framan
þessa stelpu og
efast um hana. Ég
man ekki einu sinni
hvað gerðist.