Dagblaðið Vísir - DV - 11.10.2013, Blaðsíða 30

30 Fólk 11.–13. október 2013 Helgarblað
„Ég vil
bara frið“
V
ið mælum okkur mót á Hót-
el Borg, þar sem hún fermdi
dóttur sína í boði ríkisins
eins og hún segir hlæjandi
frá. Sjálfur biskupinn, Karl
Sigurbjörnsson, hafði nefnilega veitt
henni styrk fyrir að þýða leikrit sem
hún hafði þá skrifað um fyrirgefn-
inguna daginn áður en dóttir hennar
fermdist, og hún tók sér það bessaleyfi
að eyða styrknum í veisluna þar eð
hún rambaði á barmi gjaldþrots árið
2009 í kjölfar kreppunnar.
Aldís er dóttir þeirra Jóns Baldvins
Hannibalssonar og Bryndísar
Schram. Hann var merkur stjórn-
málamaður og hún ein fegursta
freyja landsins. Aldís hefur nú kært
Jón Baldvin til lögreglunnar fyrir
kynferðis- og mannréttindabrot auk
þess sem hún undirbýr málshöfðun
gegn honum fyrir meiðyrði, eftir að
hann sagði í blaðaviðtali að hún væri
geðveik.
Fyrstu fimm ár ævinnar dvaldi
hún hjá afa sínum og ömmu, þeim
Björgvini Schram og Aldísi Þorbjörgu
Brynjólfsdóttur Schram, og aftur
seinna – í eitt ár þegar hún var ellefu
ára og síðan frá fimmtán til átján ára
aldurs, er hún lauk stúdentsprófi frá
MH. Hún segist því aðeins hafa búið
með foreldrum sínum í alls níu ár og
að samband þeirra hafi aldrei verið
náið.
Nú kennir Aldís útlendingum ís-
lensku fyrir Námsflokka Hafnar-
fjarðar, líkt og hún hefur gert frá ár-
inu 2006, auk þess sem hún hefur
starfað sem leiðsögumaður, þýtt sjö
bækur og skrifað pistla, leikrit og
kvikmyndahandrit. Ævi hennar hefur
verið viðburðarík, svo ekki sé meira
sagt. Hún hefur lært lögfræði, leik-
list og tekið fréttamannspróf, ferðast
um heiminn, lent í eftirminnilegum
ástar ævintýrum og komið sér í alls
kyns vandræði. „Ég vildi bara fjör og
ævintýr og enda fékk ég hasar,“ segir
hún og glottir.
Hún er hávaxin, grönn og tíguleg,
með ljósa gyllingu í hárinu og bleikan
lit á vörunum. Hún er klædd í dökk-
brúna mokkakápu, með loðkraga,
sem hún vefur þétt um mitti sér.
Ákvað að verða leikkona
Um leið og ég er sest niður hefur hún
frásögnina og af miklum ákafa segir
hún frá ævintýrum æskunnar, hvern-
ig það æxlaðist að hún lærði lögfræði
til þess að berjast fyrir réttindum fólks
eftir að vinkonur hennar fengu ekki
útborgað sumarið eftir stúdentinn og
því hvað henni leiddist í lögfræðinni
þar sem hún hélt að hún myndi hitta
rjóma landsins en enginn þorði að
rífa kjaft eða rökræða hvað væri rétt
eða rangt. Satt best að segja fannst
henni flestir þar frekar „stupid.“
„Ég segi stundum í gríni að
„stupid“ hafi verið fyrsta orðið sem ég
lærði, enda tönglaðist föðurímyndin
á því hvað þessi og hinn væri vitlaus.
Og það vantaði ekki hrokann í mig,
það rigndi upp í nefið á mér, enda
ætluðu foreldrar mínir að skýra mig
Lofthænu, sem amma Aldís forðaði
mér snarlega frá,“ segir hún hlæjandi.
Í háskólanum endurreisti hún
Stúdentaleikhúsið ásamt vinum
sínum, fékk hlutverk í Blóðbrullaup-
inu eftir Garcia Lorca, þar sem hún
fór með erfiðan ljóðrænan texta og
ákvað að laganáminu loknu að láta
barnsdrauminn rætast, sem var, og er
enn, að leika.
Eftir námið fór hún hins vegar að
vinna hjá Sigurði G. Guðjónssyni lög-
manni. „Ég átti þá kærasta sem var
hvorki drykkjurútur, skáld eða slags-
málahundur eins og þeir menn sem
ég féll vanalega fyrir. Framundan virt-
ist vera beinn og breiður vegur, en
mér leiddist. Amma ól mig upp í því
að lífið væri skylda og ég ætti að gera
skyldu mína. En ég man alltaf eftir
því þegar ég var ein heima og hlust-
aði á Carmen og lyftist í hæstu hæðir
og gerði þá upp við mig að listin væri
mikilvæg, hún gæti breytt lífi fólks
og göfgað það. Enda var það yfirlýst
markmið mitt fimm ára að ég ætlaði
að verða ballerína, leikkona og kvik-
myndastjarna þegar ég yrði stór. Ég
varð ballerína og leikkona og á þá
bara eftir að verða kvikmyndastjarna,“
segir hún hlæjandi.
Hún sagði upp lögfræðistarfinu
og hélt til Færeyja þar sem hún sinnti
þremur störfum og safnaði sér fyrir
vetrinum. Þaðan lá leiðin til Dan-
merkur þar sem hún hugðist taka flug
til Parísar þar sem hún ætlaði að bíða
þess að komast í inntökupróf í leik-
listarskóla í Bretlandi. Nema hvað
hún missti af fluginu til Parísar og ráf-
aði vegalaus um götur Kaupmanna-
hafnar þar til hún endaði fyrir rælni
á hóruhúsi. Næsta morgun fór hún
á Tjæreborg og sagði farir sínar ekki
sléttar. „Heldur þú að þeir hafi ekki
gefið mér vikuferð til Riva de Garda
með inniföldu hóteli. Og þar átti ég
einhverja mesta sæludvöl lífs míns,
mér fannst ég vera í paradís.“
Ástfangin á Ítalíu
Aldís vildi ekki yfirgefa Ítalíu og þegar
henni skildist að hún gæti fengið
vinnu á skíðahóteli fyrir norðan þá
hoppaði hún upp í næstu lest, með
töskurnar sínar, allar lagaskruddurnar
í farteskinu og Biblíuna sem hún hafði
fimm ára lofað Guði að lesa, aðeins til
þess að komast að því að þar var enga
vinnu að finna.
Hún endaði því í Verona með tvö
þúsund krónur í vasanum, svo nú
voru góð ráð dýr. Sársvöng ákvað
hún að eyða aleigunni í hádegisverð
á veitingastað. „Ég hafði verið að lesa
bók í lestinni um eitthvert „higher
self“ og fyrri líf eftir Shirley Mclaine.
Svo vantrúa sagði ég við þetta svokall-
aða „higher self“: „ef þú ert til í raun
þá sanna þú það fyrir mér með því
að láta mig verða ástfangna af manni
sem talar annaðhvort ensku, þýsku
eða frönsku.“
Sem ég sat ég þarna á þessu fallega
Verona-torgi, kom ég auga á flottan
dökkhærðan mann sem ég gjóaði
augunum á og hann á mig og við
þóttumst hvorugt sjá. Þjónninn færði
mér síðan drykk og þegar ég spurði
frá hverjum var hann frá feitum Ítala
og sem ég afþakkaði snarlega. Tíu
mínútum síðar kom þessi myndarlegi
maður að borðinu og spurði hvort
ég vildi heldur tala ensku, þýsku,
frönsku, hebresku, grísku, arabísku og
taldi upp einhver tólf tungumál. Þar
með duttum við í hrókasamræður.
Hann sagðist hafa beðið eftir mér
og ég sagði „what!?“ Þá sagðist hann
hafa þekkt mig í fyrra lífi og ég hváði.
„Já, þú ert ein af fimm aðalmanneskj-
unum í mínu lífi í gegnum aldirnar,“
sagði hann þá. Svo gengum við um
borgina og ég sagði honum, eins og
var að ég hefði reynt að finna herbergi
fyrir nóttina en það væri hvergi laust
því það var iðnsýning í bænum, sem
endaði með því að hann bauð mér
upp á hótel til sín. Við áttum þá ást-
arævintýr, ég var hrifin af gáfum hans
og þekkingu en hann hreif mig ekki
að öðru leyti. Hann var á leið til Ástr-
alíu og þaðan til Kína og lánaði mér
fyrir farmiðanum til Parísar og þannig
komst ég loks þangað.“
Ljúfa lífið í París
Í París naut Aldís menningarlífsins
og fyllti símabókina af nöfnum. „Ég
hjálpaði blindum manni yfir götu og
það reyndist þá vera rithöfundur frá
Alsír og með okkur tókst vinátta. Ég
spurði mann hvað klukkan væri og
það reyndist vera leikhússtjóri sem
bauð mér í mat. Skoskur lávarður
spurði mig til vegar og þar urðum við
vinir, ég og þessi áttræði rithöfundur.
Það var ofsalega gaman hjá mér og ég
var úti um allar trissur, alltaf að tala
við alla og síminn stoppaði ekki.“
Það var svo þegar hún ætlaði að
kaupa sér meik sem hún kynntist
manni sem síðar bauð henni til
Ísraels þar sem hún átti eftir að lenda
í miklum ævintýrum. „Mér fannst
svo skammarlegt að vera orðin 27 ára
gömul og kunna ekki enn að meika
mig. Svo mér fannst áríðandi að ég
keypti mér meik í þessari tískuborg
til þess að verða kona með konum.
Þannig að ég arkaði inni í einhverja
Tax-free verslun í þessum erinda-
gjörðum, nema hvað þegar ég svo ég
ætlaði að borga fyrir meikið, uppgötv-
aði ég að ég hafði gleymt veskinu.
Maðurinn sem afgreiddi mig og
sagðist vera eigandi búðarinnar hélt
kannski að þetta væri eitthvert leikrit
og spurði hvort mig vantaði vinnu. Ég
var þá ekki búin að læra að setja upp
pókerfeis svo ég sagði já brosandi út
að eyrum.“
Það varð til þess að maðurinn bað
Aldísi að bíða baka til en á meðan
fylltist búðin af mönnum sem hann
sagði að væru gyðingar og hún varð
yfir sig hrifin, enda hafði hún grátið
yfir örlögum gyðinga á unglingsárun-
um og kynnst þremur gyðingum sem
komu hingað til lands sem laganem-
ar þegar hún var í Háskóla Íslands.
„Þeir voru afspyrnu gáfaðir og það
var unun að tala við þá því þeir voru
óhemju vel gefnir og fróðir.“
Hættuför til Ísraels
Að endingu bauð umræddur maður
henni á Cafe Paris næsta föstudag,
þar sem hann, í votta viðurvist, vin-
konu Aldísar, bauð henni með sér til
Ísraels. „Hvernig gat ég sagt nei við
því kostaboði? En eftir á að hyggja
er ég viss um að þarna hafi ég lent í
höndunum á manni sem vann ann-
að hvort fyrir Mossad eða PLO, en
hvort, það er spurningin, því að hann
sem sagðist vera gyðingur leit út fyrir
að vera arabi, sögðu mér gyðingarnir
vinir mínir eftir á.“
Í umræddri ferð til Ísraels kynnt-
ist hún blaðamanni, að nafni Ro-
bert Rosenberg, við Jerusalem Post.
„Við urðum svolítið skotin en sam-
bandið var siðsamlegt og við í mesta
lagi kysstumst þar sem í ljós kom að
hann var kvæntur maður. Ég var far-
in að halda þá að það væru örlög
mín að lenda í giftum mönnum sem
ég vil hvorki sjá né heyra. Við urðum
ástfangin en urðum að láta okkur hafa
að ekkert yrði úr.
Við kynntumst þannig að hann
sagði: „ég sé að þú reykir Win-
ston, viltu reykja mína Turkish?“
Við hittumst alla vikuna alltaf á
sama tíma niðri á strönd og hlógum
mikið saman, enda hann óheyrilega
skemmtilegur og hugrakkur maður
og friðarsinni að sögn,“ segir Aldís
með blik í augum.
Óttaðist um líf sitt
Þjónninn kemur að borðinu þar sem
við sitjum við gluggann og spyr hvort
við séum tilbúnar til þess að panta, en
Aldís segir að kakóið sé fínt og þjónn-
inn hverfur frá með matseðilinn. Hún
heldur áfram þar sem frá var horfið
og hverfur aftur til Ísraels: „Á síðasta
degi í þessari sjö daga ferð fékk ég
símhringingu frá manni sem sagðist
tilheyra leyniþjónustu og varaði mig
við því að til stæði að sprengja flug-
vélina sem ég átti að fara með – og að
því er mér skildist fyrir tilstilli mína
sem burðardýrs, en þá um morgun-
inn hafði starfsmaður hótelsins beðið
mig fyrir pakka til Parísar.
Á þessar ögurstundu þegar mér
fannst líf mitt velta á því sem gerðist
næst þaut ég út til að tala við Robert
Rosenberg og síðan ísraelska laga-
nemann sem ég hafði kynnst í heim-
sókn hans til Íslands, sem var að auki
blaðamaður og herforingi. Þegar ég
kom aftur upp á hótel í móttökuna
var þar nýr starfsmaður sem tók upp
blað sem lá á skrifborðinu og las upp-
hátt fyrir mig ljóð sem fjallaði um það
að manni bæri að taka dauða sínum.
Þetta varð til þess að ég hætti við að
taka umrædda vél og hringdi í pabba
á flugvellinum og bað hann um að
lána mér fyrir flugmiða svo ég gæti
farið með annarri vél aftur til Parísar.
Ég var ekki fyrr komin aftur þangað
þegar síminn hringdi og það var skellt
Aldís Shram var nauðungarvistuð á geðdeild árið
1992 þar sem hún var geðhvarfarsjúk fundin á met-
tíma, eins og hún orðar það. Síðan hefur hún aldrei
losnað við þann stimpil og segir að hún hafi ekki mátt
reiðast án þess að vera talin manísk og að næstu tíu
árin hafi hún ekki lent í átökum við föður sinn, Jón
Baldvin Hannibalsson, án þess að því lyktaði með
handtöku og nauðungarvistun. Hún segir frá ævin-
týrum ungdómsáranna, ferðalögum um heiminn og
því hvernig lífið breyttist í fyrra, í kjölfar þess að faðir
hennar sagði hana geðveika í blaðaviðtali og systir
hennar skrifaði um það grein. Það var kornið sem fyllti
mælinn og Aldís svarar nú fyrir sig. Ekkert var þó eins
sárt og fá ekki að vera við útför systur sinnar.

Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir
ingibjorg@dv.is
Viðtal „Við átt-
um þá
ástarævintýr,
ég var hrifin af
gáfum hans og
þekkingu.