Dagblaðið Vísir - DV - 25.09.2008, Qupperneq 32

fimmtudagur 25. september 200832 Vesturland
Flosi Ólafsson kveðst vera hé-
gómlegur, kvíðinn og kjarklaus,
gleyminn og þunglyndur, með
hjartapínu í ofanálag. Hann tek-
ur hlæjandi á móti blaðamanni á
heimili sínu að Bergi í Reykholts-
dal, fer með kveðskap og hellir kaffi
í bolla. „Ég er að setja saman ljóða-
bók. Eiginlega safn af vísum eftir
sjálfan mig og ýmsa snjalla hagyrð-
inga hér í nágrenninu,“ segir hann.
„Svo varð ég fyrir því óláni um helg-
ina að allar vísurnar nema ein hurfu
úr tölvuskjali og nú þarf ég að fara
yfir þetta allt upp á nýtt.“
Flosi hefur búið í Reykholtsdal
með konu sinni í tæp tuttugu ár.
Upphaflega keyptu hjónin íbúðar-
húsið sem afdrep til þess að sinna
ritstörfum og hafa það náðugt.
Fljótlega kunnu þau svo vel við sig
á staðnum að þau hættu að búa í
borginni. Flosi virðist hinn hress-
asti, en bendir á að hann kunni enn-
þá að leika.
Ekki sjálfgefið að skrifa
„Já, það hafa safnast að mér ókjör
af vísum sem ég hef verið að yfir-
fara og snurfusa. Þetta er efni í heila
bók en ég hef ekkert ákveðið um það
hvort þetta verður nokkurn tímann
gefið út,“ heldur Flosi áfram. Eft-
ir tölvuslysið hyggst hann fara yfir
kveðskapinn á nýjan leik og tryggja
að til sé öryggisafrit af vinnunni. „Ég
á auðvitað ennþá frumútgáfurnar af
þessum vísum.“
Auk þess að vera í hópi ástsæl-
ustu leikara þjóðarinnar hefur Flosi
verið ötull pistlahöfundur í gegnum
tíðina. Hann skrifaði vikulega í Þjóð-
viljann á sínum tíma. Seinna í Al-
þýðublaðið, Helgarpóstinn og fleiri
blöð. Hann segir skrifin hjálpa til við
að halda sér í formi og hann skrifist
einatt á við systur sína sem býr í Ástr-
alíu. „Hún er vel ritfær, sem er ekki
sjálfgefinn eiginleiki.“
Matthíasi fyrirgefið
„Þetta er hálfpartinn eins og að
spila á píanó,“ heldur Flosi áfram um
skriftirnar. Spilar Flosi kannski líka á
píanó? „Í einni af dagbókarfærslum
Matthíasar Jóhannessen segir hann
frá því þegar hann hitti stúlkubarn.
Hann segist hafa litið djúpt í augu
hennar og spurt hvort hún spilaði
á píanó. Hún sagðist ekkert vita um
það. Hún ætti alveg eftir að prufa
það,“ er svar Flosa.
„Þegar ég las þetta dagbókarbrot
kættist ég svo ærlega að ég er bú-
inn að fyrirgefa Matthíasi allt hitt.“
Hvaða „allt hitt“ skyldi Flosi vera að
tala um? „Dagbókina skrifar Matthí-
as vitanlega út frá sinni eigin upplif-
un hlutanna. Sumt er manni kannski
ekki að skapi. Það breytir því hins
vegar ekki að ég hef sökkt mér í lest-
ur á þessum dagbókarfærslum eins
og einhvers konar kjaftakerling. En
látum það nú liggja á milli hluta.“
Rómantískur sveitadraumur
Þegar Flosi er spurður hvers
vegna Borgarfjörðurinn hafi orð-
ið fyrir valinu þegar kom að því að
flytjast úr fyrir Reykjavík leiklistar
og skemmtanahalds, segir hann að
ræturnar hafi þegar verið á staðnum.
„Þetta var nokkurs konar rómantísk-
ur draumur. Ég er ættaður héðan,
bæði úr móður- og föðurætt. Sem
krakki var ég í sveit á Oddsstöðum í
Lundarreykjadal,“ segir hann. „Eftir
að pabbi og mamma skildu ólst ég
að miklu leyti upp hjá ömmu minni,
sem var mikil afbragðskerling.“
Það lá því beinast við að leita fyr-
ir sér í Borgarfirðinum. Þarna segist
hann líka hafa haft sín fyrstu kynni
af hestum, sem hann hefur ætíð haft
mikið dálæti á. „Mamma setti mig í
hnakkinn þegar ég var tveggja ára og
reið með mig um allt héraðið hérna.“
Síðar eignaðist Flosi sjálfur hesta
og var meðal frumkvöðla í því að fara
með ferðamenn í hestaferðir um há-
lendi Íslands. „Nú hefur hann Ól-
afur sonur minn tekið við af mér í
þessu. Hann er með hestaútgerð hér
á Breiðabólsstað, sem er næsti bær
við Reykholt.“
Hálfdauður í Saltnesálnum
„Í hitteðfyrra var ég reyndar hér
um bil drukknaður í hestaferð á
Löngufjörum á Snæfellsnesi. Þá var
ég á ferð með Óla syni mínum, Ragn-
ari Arnalds og fleirum. Við vorum að
ríða yfir svokallaðan Saltnesál, ekki
langt frá Snorrastöðum.“ Flosi segir
Saltnesálinn geta verið varasaman.
Hann eigi það til að breyta sér á milli
ára auk þess sem gæta þurfi að sjáv-
arföllum.
„Við vorum eitthvað seinir fyrir og
skyndilega fór allt á hrokasund. Ég
var á lítið taminni meri sem þarna
kom í ljós að kunni ekki að synda.
Hún fór á hvolf og ég einhvern veg-
inn undir. Ragnar óð á móti mér og
náði að draga mig upp. Þá hafði ég
losað mig úr ístöðunum og hékk í
faxinu á merinni. Hún brölti ein-
hvern veginn á land eftir að hafa náð
spyrnu í botninum,“ segir Flosi. „Það
getur munað því að ég hef ekki sama
atgervi og ég hafði áður.“
Leit að þægilegri innivinnu
Flosi útskýrir að leiklistin hafi
ekki endilega verið náttúrulegur val-
kostur fyrir hann. Hann hafi frem-
ur verið á höttunum eftir þægilegri
innivinnu eftir talsverðar hrakfarir á
menntaveginum. „Þegar ég loksins
tók stúdentspróf hafði ég verið rek-
inn alls sjö sinnum frá Menntaskól-
anum á Akureyri. Pabbi vildi reyna
að sjá til þess að ég gæti séð fyrir mér
sjálfum á endanum og sendi mig í
tannlæknanám í Þýskalandi.“
Þegar þangað var komið verteraði
Flosi fljótlega yfir í nám í þjóðhag-
fræði, þar eð tannlækningarnar heill-
uðu ekki. „Ég gerði mér að vísu enga
grein fyrir því að mestu snillingar
gátu klárað þjóðhagfræðina á sextán
árum, eins og hún var kennd þarna.
Þeir fáu Íslendingar sem kláruðu
þetta nám misstu flestir vitið á end-
anum. Ég fór heim og kom mér í leik-
listarskóla Þjóðleikhússins.“ Flosi var
fastráðinn leikari í Þjóðleikhúsinu í
nærri fjörutíu ár.
Á Bergi undir Snældubjörgum í
Reykholtsdal situr Flosi Ólafsson
og safnar saman ljóðum í bók
ásamt því að dvelja löngum stund-
um yfir dagbókum Matthíasar
Jóhannesen. Flosi leikur á als
oddi, hlær og fer með kveðskap,
en tjáir blaðamanni einnig að
hann sé klár að þykjast. Und-
ir niðri geti hann bæði verið
dapur og kvíðinn.
Hlæjandi
í kvíða og
hjartapínu
Ellin hrellir „Ég hefði átt að
hressast meira við að hætta
að drekka. Hins vegar tók
ellin við,“ segir flosi Ólafsson.
Við hesthúsið trippin voru í
haganum og sinntu ekki kalli flosa.
sonur hans, Ólafur, býr í grenndinni
og heldur sjötíu hesta.