19. júní - 19.06.2007, Blaðsíða 4

Um höfundinn:
Fyrsta bók Guðrúnar Evu, Sóley
sólufegri, kom út í mjög takmörk­
uðu upplagi árið 1998 en sama
ár gaf Bjartur út eftir hana smá­
sagnasafnið Á meðan hann horfir
á þig ertu María mey sem vakti
mikla athygli. Síðan hafa fimm
skáldsögur bæst í hópinn auk
ljóðabókar og heimspekilegra
smásagna fyrir börn sem Náms­
gagnastofnun gaf út. Skáldsagan
Fyrirlestur um hamingjuna var
tilnefnd til Íslensku bókmennta­
verðlaunanna árið 2000 og
Sagan af sjóreknu píanóunum til
Menningarverðlauna DV í bók­
menntum 2002. Höfundurinn
hlaut Menningarverðlaun DV
2005 fyrir skáldsögu sína, Yosoy.
Guðrún Eva Mínervudóttir býr nú
í Vatnasafninu í Stykkishólmi og
er að vinna að skáldsögu.
Guðrún Eva er ættuð af Héraði og
úr Flatey á Skjálfanda, en
aðspurð hvort foreldrar hennar
búi þá fyrir austan eða norðan,
segir hún að faðir sinn búi nú
bara í Reykjavík en móðir á
Akranesi, sem hún segir kímin á
svip að sé eins og lítill olíubær í
Texas og svo raular hún „Akra-
fjall og Skarðsheiði“ á meðan hún
leggur diskana á borðið fyrir
okkur. Hún hefur boðið 19. júní í
síðbúinn hádegisverð.
Í miðju viðtali rífur hún stóran
stofugluggann upp á gátt, segist
ætla að leita að blóðbergi til að
krydda lambið með, og hverfur í
skamma stund. Þegar hún snýr
til baka inn um gluggann með
feng sinn, sneiðir hún kjötið niður
í bita og sólin glampar á hárbeittu
hnífsblaðinu og hárauðu
naglalakkinu á fingrum hennar,
sem blaðamaður dáist að: „Já,
það var opnun hér í Vatnasafninu
um helgina og við svoleiðis tilefni
er ekkert vit í öðru en að skæsa
sig svolítið upp.“ Guðrún Eva er
annars látlaus til fara þótt hún sé
á penum skóm, með rautt nagla­
lakk. Hún kemur til dyranna eins
og hún er klædd – og stekkur
þess vegna líka þannig búin út
um gluggann, ef því er að skipta.

Þú ert fyrsti gestalistamaðurinn
sem dvelur hér í þessu sjarmerandi
húsi sem Vatnasafnið í Stykkis-
hólmi er. Finnst þér gott að dvelja
á landsbyggðinni þegar þú ert að
skrifa?
„Já, ég hef stundum farið á
afskekkta staði til þess að dvelja
við skriftir og þá stundum verið
frekar einmana. Ég tók alveg stífa
ákvörðun síðast þegar ég kom
heim úr þess háttar þriggja
mánaða einangrun, sem var í
fyrravor, og sagði ákveðið við
sjálfa mig: „Þetta geri ég ekki
aftur.“ Þá heyrðist mjóróma rödd
innra með mér: „Hvað ef ég kem
mér þá ekki að verki?“ En ég
hlustaði ekki á svoleiðis svarta­
gallsraus og nú er ég hér, í góðu
yfirlæti, hef gott næði til að vinna
og fæ samt tíðar heimsóknir úr
Reykjavík. Hingað er svo stutt að
fara. Alveg mátulegur sunnudags­
bíltúr. Í alvöru talað, eftir viku
einangrun er maður orðinn ein­
rænn, skrýtinn og viðkvæmur. Ég
er mikil félagsvera og það er því
hálf öfugsnúið að ætla að neita
mér um mannlegt samneyti
vikum eða mánuðum saman.
Það er alltof brútalt. Ég var einn
vetur á Grikklandi þegar ég var
rétt skriðin yfir tvítugt, fór bara
alein út í bláinn og veit ekki hvað
hefði orðið um mig ef ég hefði
ekki eignast grískan kærasta, svo
að segja á flugvellinum! Þá var
alla vega komin einhver tenging
við fólk. Dvölin í Grikklandi var
algjör kvendómsvígsla og þar
skrifaði ég fyrstu bókina mína,
sem kom reyndar aldrei út. Nú,
svo var ég einn vetur á æskuslóð­
um mínum á Kirkjubæjarklaustri
og eitt sumar á Ísafirði og var
eiginlega að koma þangað í fyrsta
skiptið, hafði rétt staldrað þar við
í upplestrarferðum. Þegar ég
skrifaði síðustu bókina mína,
Yosoy, bjó ég í Berlín, Kaupmanna­
höfn og á Djúpavogi þar sem ég
var í nokkrar vikur og að hluta í
Reykjavík.
Sumir höfundar geta eflaust
hæglega skrifað heima hjá sér og
komið mjög miklu í verk en ég
sæki minn kraft mjög mikið úr
samræðum við fólk og á erfitt
með að neita mér um félagsskap
ef hann er í boði. Til þess að
koma einhverju í verk nægja þar
að auki ekki þessir 4­5 tímar á
dag sem ég eyði við tölvuna, það
er líka nauðsynlegt að sleppa
huganum lausum og leyfa þessu
að koma, það er eitthvað sem
þarf að fínstilla svo opnist fyrir
gáttirnar. Tækifærið til að vera
gestalistamaður hér í Stykkis­
hólmi hentar mér því afskaplega
vel. Íbúðin hér í Vatnasafninu er
svo undurfalleg og mig hefur alla
ævi dreymt um svona sveita­
glamúr í anda Agöthu Christie!“
Til þessa hefur Guðrún Eva haldið
leyndu efni næstu bókar sem hún
vinnur að en þar sem 19. júní átti í
hlut féllst hún á að segja örlítið frá
innihaldinu.
„Ég er aðallega búin að vera að
skrifa í stílabækur og er komin
með mikið af efni. Ég tók reyndar
smá hlé frá skrifunum meðan ég
var að skrifa BA­ritgerðina mína í
heimspeki sem ég er að ganga frá
núna og ég hlakka mikið til að
halda áfram með nýju bókina.
Í henni eru þræðir sem ég tæpti á
í Yosoy og sem mig langaði til að
halda áfram með. Yosoy fjallaði að
miklu leyti um líkamsvitund og
núna er ég að skrifa bók sem
hverfist um ákveðna gerð af
silíkondúkkum í fullri líkamsstærð.
Kærustur úr silíkoni.“
Þær eru væntanlega keyptar upp á
grín?
„Grín, nei alls ekki. Hér er á
ferðinni fúlasta alvara. Þetta eru
listaverk sem kosta hálfa milljón
og eru mjög fallegar. Þegar ég var
að rannsaka þetta á netinu sá ég í
fyrsta skiptið hugtakið „lífræn“
kona ... það erum ég og þú. Konur
af holdi og blóði. Við erum komin
út á mikla háskabraut ef við
ætlum að flokka konur með
Viðtal: Hrund Hauksdóttir
Guðrún Eva Mínervudóttir rithöfundur
Skáldsaga fæðist í vatninu
„Kvenréttindi eru mér ekki síður persónuleg en pólitísk.“
Maður var stútfullur af einhverri speki úr Fimm bókum
þar sem stelpurnar þvælast fyrir nema þær séu eins konar
,,transgender” manneskjur eða kynskiptingar, gangi
í buxum og kalli sig strákanafni þá eru þær til gagns,
annars ekki.