Glóðafeykir - 01.11.1971, Blaðsíða 50

50
GLÓÐAFEYKIR
Arið 1916 kvæntist Ólafur Ragnheiði Konráðsdóttur kennara og
bónda á Ytri-Brekkum í Blönduhlíð, Amgrímssonar bónda á Kjart-
ansstöðum, Jónssonar, og konu hans Sigríðar Björnsdóttur bónda á
Hofstöðum, Péturssonar, og fyrri konu hans Margrétar Sigríðar Páls-
dóttur. Voru þau Hellulandshjón óvenju samvalin um frábæra höfð-
ingslund, gestrisni og rausn. Munu fáir sumardagar hafa liðið svo,
að eigi kæmu gestir að Hellulandi, oft margir saman, og dvöldu
sumir daga og vikur.
Þeim hjónum varð eigi barna auðið, en kjördóttir þeirra er Þór-
unn, húsfr. á Hellulandi.
Ólafur á Hellulandi var meðalmaður vexti, myndarlegur í sjón.
Hann var ágætlega greindur, víðlesinn og vel að sér, m. a. í bók-
menntum, sérstæður um marga hluti, fjölgefinn og fáum líkur.
Hann var listhneigður, hafði óskorað yndi af allri fegurð, í livaða
mynd sem var, enda listfengur sjálfur í bezta lagi. Hann kunni
ógrynnin öll af kvæðum og stökum, sögnum og sögum, og voru hon-
um snjallar ívitnanir í ljóð og laust mál tiltækar hvar og hvenær,
sem var.
Ólafur á Hellulandi var um margt á undan sínum tíma. Hann var
einlægur og opinskár, fljóthuga nokkuð og orðhvatur á stundum.
Þetta olli því, að hann var oft misskilinn og naumast metinn svo af
samferðamönnum, sem hann átti skilið og efni stóðu til. Hann unni
óðali sínu, breytti því og bætti stórkostlega. „Hann var mikill hug-
sjónamaður, ör í lund og eldhugi, frjálslyndur og víðsýnn félags-
hyggjumaður og samvinnumaður af lífi og sál, heitur unnandi vors
og gróanda í náttúru lands, í lífi þjóðar, ungur og vakandi alla ævi,
íslenzkur bóndi og aIheimsborgari.“ (G. M. í Glóðaf. 5. h. bls. 5).
Oddgnýr Ólafsson, sjómaður á Sauðárkróki, lézt þ. 25. des. 1961.
Hann var fæddur að Þorbjargarstöðum á Laxárdal ytri 10. febrúar
1883, sonur Olafs Grímssonar sjómanns á Selnesi á Skaga og Önnu
vinnukonu þar, Guðmundsdóttur. Eigi bjuggu foreldrar hans sam-
an. Ólst Oddgnýr upp á Selnesi með föður sínum og fóstru, Lilju
Kristjánsdóttur, er var bústýra Ólafs. A Selnesi var mikil verstöð í
þá daga; hneigðist Oddgnýr snemma til sjómennsku, tók ungur að
stunda sjóinn, eignaðist bát, var lengi formaður og lánaðist vel. Til
Sauðárkróks fluttist hann 1923. Einnig þar stundaði hann sjó. bæði
á eigin fari og á annarra vegum, og hélt þeim hætti til hinztu stund-
ar. Hann var talinn ágætur sjómaður og fóru honum öll verk vel úr