Glóðafeykir - 01.09.1976, Síða 7

GLÓÐAFEYKIR
7
lofuð lán og sumpart um hrein loforðabrigð að ræða, en hins vegar
treyst á það, að opinberar lánsstofnanir stæðu að fullu við gefin
fyrirheit. . . . Við þetta bætist svo það, að nú orðið verður að bíða
von úr viti eftir því, að ríkissjóður standi skil á tilskildum útflutn-
ingsbótum, og hefur ástandið í þeim efnum farið hríðversnandi.
Fyrir tveim mánuðum átti ríkissjóður enn ógreiddar útflutnings-
bætur til K. S. að fjárhæð meira en 44 millj. króna. Þetta fé er að
mestum hluta ógreitt enn — og stendur þarna vaxtalaust, ríkissjóð-
ur greiðir enga vexti.“
„Landsbyggðin b)Tr á margan hátt við skarðan hlut. Nefna má
dæmi, eitt af mörgum. Mestöll vara, sem til landsins er flutt, eða
um 90%, er sett á land í Reykjavík. Þar hleðst á hana margvíslegur
kostnaður. Síðan er varan flutt út á land með ærnum kostnaði, sú
sem þangað á að fara. Ofan á sjálf flutningsgjöldin er svo hlaðið
20% söluskatti. Þetta eru þungar og ranglátar álögur og bitna harð-
ast á þeim, er sízt skyldi og lengstar eiga leiðir til aðdrátta. Þetta
hlýtur, eitt með öðru, að þrengja kosti landsbyggðarinnar og herða
strauminn, sem þaðan liggur og allur stefnir til Faxaflóa. Þetta er
næsta einkennileg „byggðastefna", svo að notað sé hátízkuorð."
„Það fer ekki milli mála, að nú eru erfiðir tímar fyrir láglauna-
stéttir þjóðfélagsins, og á ég þá fyrst og fremst við bændur og óiðn-
lærða verkamenn. Vissulega hafa bæði bóndinn og verkamaðurinn
fengið kaup sitt hækkað. Þó held ég að verkamaðurinn sé ekki of-
haldinn af dagvinnukaupi einu saman. Þó er bóndinn e. t. v. enn
verr settur. Hann fær aldrei það kaup, sem honum er ætlað að fá
samkv. lögum. Hann þarf að kaupa kynstrin öll af rándýrum rekstr-
arvörum, s. s. áburði og fóðurvöru, til þess að geta haldið fram-
leiðslu sinni í horfi, en verður hins vegar að bíða árlangt og í sum-
um tilvikum jafnvel lengur eftir því að fá laun sín að fullu greidd.
Sér í lagi er sauðfjárbóndinn illa á vegi staddur að þessu leyti, enda
rekstrarlán vegna sauðfjárafurða alls kostar ófullnægjandi og fara
sífellt lækkandi hlutfallslega. . .
„Ég get skotið því hér inn, þótt óskylt sé þessu máli, að það er og
hefur alltaf verið mín persónulega skoðun, að bændur og verka-
menn þurfi og eigi að vinna saman að sanngjömum kjarabótum og
samvinnumálum. Það er óþurftarverk, mér liggur við að segja
glæpsamlegt athæfi, þegar reynt er með æsiskrifum og æsingaræðum