Glóðafeykir - 01.09.1976, Blaðsíða 51

GLÓÐAFEYKIR
51
Una Guðmundsdóttir:
„Enginn kærleikur getur dáið. Líf kærleikans er eilíft. Ömur-
legasta hlutskiptið er að vera tilfinningasnauður og elska ekki neitt.“
Indriði G. Þorsteinsson:
,,. . . Svanahópar teygðu flugið á móts við miðjar hlíðar regnblárra
Blönduhlíðarfjalla í átt til heiðavatnanna í suðri og lóan siing yfir
í Laufásnum og spóinn vall, og einstaka hrossagaukur lét sig falla
í mjúkum sveigum og hneggjaði austur á bökkunum. Undir nótt-
ina hljóðnaði söngur mófuglanna smámsaman þótt nóttlaus veröld-
in blasti við á báðar hendur. Lömbin lögðust upp við mæður sínar
í kvöldkulinu og hrossin nösluðu svalt grasið á milli þess sem þau
voru að bregða votum flipum hvort upp í annars faxrót til að kljást.
Þau voru að byrja að verða gljáandi á belginn og hætt að líkjast
bústnum heysátum, enda veturinn fjarri. Ljósfætt folöldin þutu um
sléttar grundirnar í snöggum sprettum á milli þess sem þau ráku
hausana undir nára mæðranna og hnipptu í júgrin og sveifluðu
hrokknu taglinu. Yfir þetta breiddi miðnætursólin sín rauðu tjöld.
Hún kveikti elda á rúðum stafnglugganna á bæjum Blönduhlíð-
ar, sveipaði klapparholtin í Hegranesinu glampandi purpura og um-
breytti vötnum og ám í lýsigull. . .“