Glóðafeykir - 01.09.1976, Blaðsíða 35

GLÓÐAFEYKIR
35
og svo áfram eftir henni. Hrossin fóru svo í slóðina og mér er til
efs, að við hefðum nokkurn tíma komist með þau norður ef þessi
hestur hefði ekki raunverulega tekið að sér stjórnina.
Mjög var á orði haft, í sambandi við þessa hrossaverslun Jóhanns,
frábært minni hans og glöggskyggni. Sagt var, að á meðan hann versl-
aði fyrir sjálfan sig, hafi hann aldrei skrifað niður tölu þeirra hrossa
sem hann keypti af hverjum og einum, ekki heldur kaupverð, aldur,
lit né önnur einkenni. Allt lagði hann á minnið og það virðist hafa
verið í betra lagi því aldrei heyrðist um það talað, að hver fengi
ekki sitt þegar upp var staðið. Eg spurði Jóhann hvort honum hefði
ekki þótt þessir viðskiptahættir nokkuð áhættusamir.
„Eg læt það allt vera,“ svaraði hann, „eg man nú ekki eftir að þeir
kæmu að sök“.
Og þeir komu víst ekki að sök og allir treystu Jóhanni, enda
hefði hann áreiðanlega fremur látið halla á sjálfan sig en aðra, ef
um það hefði verið að ræða.
Þegar sauðfjárpestirnar tóku að herja á Norðvesturland voru sett-
ar upp varnargirðingar til þess að freista þess, að hefta útbreiðslu
þeirra. Var t.d. girt bæði meðfram Blöndu og Héraðsvötnum. Varð-
menn voru settir með girðingunum bæði til þess að fylgjast með
að þær væru í lagi og að stugga frá þeim fé. Verðimir lágu í tjöld-
um, tveir eða fjórir saman en annars mátti heita að þeir væru á ferli
nema aðeins yfir blánóttina. Jóhann var einn þeirra manna, sem
gegndi þessari varðstöðu.
— Mér hefur skilist, Jóhann, að varðmenn eigi ýmsar ánægjuleg-
ar minningar frá þessum árum og að ýmislegt skemmtilegt hafi kom-
ið fyrir í verðinum.
— Jú, ekki neita eg því að oft hafi verið fagurt á fjöllum í þá
daga, eins og raunar alltaf hefur verið og mun vonandi verða og
fyrir komu stundum spaugileg atvik, þótt ævintýrablærinn á þeim
sumum hafi kannski aukist nokkuð við það að ganga manna á milli
niðri í byggð. Eg byrjaði vörslu við Blöndu 1938 og var vörður þar
í 9 sumur. Til að byrja með var Jósafat heitinn á Brandsstöðum í
Blöndudal tjaldfélagi minn. Hann var þá varðstjóri við Blöndu.
Hann fór öðru hverju niður í byggð eftir vistum og öðru, sem um
kunni að vanhaga, en hafði stutt varðsvæði og bætti eg því við mitt
þegar Jósafat fór niður. Svo var það eitt sinn er Jósafat ætlaði niður
í byggð að hann rétti að mér jólaköku og sagði um leið:
„Hafðu þetta. Þú etur það nú ekki sjálfur en þú getur haft það
handa gestum.“