Glóðafeykir - 01.09.1976, Blaðsíða 38

38
GLOÐAFEYKIR
og þá var Sigurður þama kominn. Hinir tíndust svo út á eftir,
reyndu að vera ákaflega settlegir, vildu sem minnst láta á kennderí-
inu bera, buðust til þess að taka við hestum Sigurðar en hann skyldi
fara inn í tjald með mér. Sigurður lét ekki á neinu bera, afhenti
þeim félögum hestana og hvarf með mér til tjaldsins. Eg kveikti þeg-
ar á prímusnum og fór að laga kaffi. í því kom Óli inn í tjaldið,
sjáanlega með allan hugann við það að vera nú nógu settur og virðu-
legur svo Sigurð renndi síður grun í gleðskapinn, en þá vildi hvorki
betur né verr til en svo, að hann gekk beint á prímusinn og ruddi
öllu um koll. Tók nú Sigurður að gerast all kýmileitur. Eg lét hins-
vegar sem ekkert væri, sótti á ný vatn í ketilinn og tók að hita. Þá
kom Maggi inn, og tók nú ekki betra við. Hann anaði einnig beint
á prímusinn og ekki nóg með það, heldur valt lrann um í kaffipoll-
inum og hringaðist utan urn prímusinn, sem gasaði beint í kviðinn
á honum. Sem betur fór var Maggi vel í stakk búinn til slíkra svaðil-
fara, klæddur heljarmiklum og þykkum skinnjakka, annars hefði
hann skaðbrennst. En nú var Sigfúsi Steindórssyni nóg boðið. Hann
þaut upp, þreif í axlirnar á Magga og hélt honum á lofti um stund,
rétt eins og hann væri með dúnpoka. Við þriðju tilraun tókst mér
loks að hita kaffið, enda voru nú, sem betur fór, allir komnir inn í
tjaldið og sátu þar eins og brúður. En það heyrðist á Sigurði að hon-
um þótti þessir húskarlar sínir stórefnilegir, hvorki biti á þá vatn
né eldur. Náttúrlega var lítið eftir í flöskunni Hallgrímsnaut til
þess að traktera Sigurð á, enda hafði það ekki látið sig án vitnis-
burðar. En það kom ekki að sök. Óli átti, eins og fyrri daginn, tromp
í bakhöndinni. Leið svo af nóttin. Um morguninn vorum við Sig-
urður fyrstir á fætur og eg fór að hita morgunkaffið. Sagði þá Sig-
urður:
„Gerir þú dálítið að því að elda, Jóhann minn?“
Eg svaraði að þeir félagar mínir gerðu nú heldur lítið með mig
sem kokk. Gall þá í Óla undan sænginni:
„Það er ekki hægt, hann er algjört fífl á því sviði'*.
— Eg þori nú ekkert að segja um það hversu réttlátur dómur
Ólafs í Álftagerði er um hæfileika þína til eldamennsku, Jóhann,
en minnir mig það ekki rétt, að einu sinni hafi olíutýra komið þar
eitthvað við sögu?
Jóhann hlær við, rís á fætur, gengur nokkrum sinnum fram og aft-
ur um gólfið en leggst svo fyrir á ný.
— Týran, já, hún hefur nú kannski orðið frægari sú týra, en efni
standa til. En þetta mun hafa verið þannig að þá, sem stundum