Glóðafeykir - 01.09.1976, Blaðsíða 45

GLOÐAFEYKIR
45
Þetta var nú ekki vel gott hjá mér, eins og fleira. En svo veiktist
gamla konan og dó og bað þess, að vísan færi í kistuna með sér, svo
hún hefur a.m.k. verið ánægð með hana.
— Hvað tók svo við eftir þessa þriggja ára Keflavíkurdvöl?
— Þá fór eg til Reykjavíkur og dvaldi þar h\ orki meira né minna
en í 14 ár. Vann þar lengst af hjá Sláturfélagi Suðurlands. Þar líkaði
mér mjög vel. Roskinn maður, sem þar vann, sagði mér að hann
væri búinn að vinna í fjölmenni í öllum landsfjórðungum og hvergi
líkað vistin betur en hjá Sláturfélaginu. En eg hafði alltaf ákveðið
að fara heim þegar eg hætti að vinna. Og þetta var nú orðin ærin
útivist en eg tekinn fast að eldast. Seinasta veturinn, sem eg vann
hjá Sláturfélaginu, sagði eg upp um áramót. Af sérstökum ástæð-
um ákvað eg þó að vera þar til vors og sagði verkstjóranum það.
„Þú ræður því“, svaraði hann, „hér verður þér aldrei sagt upp“.
Og svo, klukkan 5 að kvöldi hins 30. apríl vorið 1971, hætti eg
endanlega vinnu hjá Sláturfélaginu. Og það var ekki beðið boðanna
með undirbúning heimferðarinnar. Með aðstoð góðra vina hlóðum
við dóti okkar á bíl strax um kvöldið, en samstarfsmenn mínir í
Sláturfélaginu færðu okkur að skilnaði fagran blómvönd. Og heim
í Skagafjörðinn vorum við komin kl. 5 daginn eftir.
Nei, eg sé ekkert eftir því að hafa eytt þessum árum syðra. Okk-
ur leið vel og eg eignaðist marga ágæta kunninga, sem eg hefði ekki
kynnst að öðrum kosti. Og þótt leiðir hafi skilið þá hef eg ekki misst
sambandið við þessa menn. Ýmsir þeirra hafa heimsótt okkur hing-
að norður.
í Reykjavík bjuggum við hjá ágætum hjónum. Eitt sinn spurði
húsráðandinn:
„Hefur ykkur hjónunum aldrei orðið sundurorða?“
„Við höfum að minnsta kosti aldrei sofnað ósátt“, svaraði Lóa.
Magnús H. Gíslason.