Glóðafeykir - 01.09.1976, Blaðsíða 48

48
GLÓÐAFEYKIR
á sýslufundi né hér. Stakk prófastur upp á því, að fundurinn sendi
Jóni þakkarskeyti fyrir fyrri framkomu svo og með ósk um góðan
bata. Mæltist hann til þess að fundarritarinn (sem til margra ára var
sá ágæti sekreteri sýslunefndar) dikteraði kveðjuna og kæmi henni
á framfæri við Jón. Samþykkti fundurinn það með lófataki.
Sendi svo ritari vini sínum Jóni eftirfarandi kveðju frá fundinum
— á sína ábyrgð:
Nú lýkur fundi og hávær dagur dvín,
og dyggðafólkið gengur heim til sín.
En aðrir skreppa upp í kjallara,
sem opinn stendur hverjum svallara.
Þar sáust áður sýslunefndarmenn,
og sumir þeirra laumast þangað enn.
Þótt andi góðs ei hót sér láti hnika
holdinu erfið reynist Sæluvika.
En dauft var yfir okkar fundi í dag,
því enginn hóf þar fornan Rammaslag.
Hvern vantar nú, sem vekur heyrn og sjón?
Hvern vantar? Það er skáldið Bakka-Jón.
Hver mælti hér af meira festu og rögg
og mótstöðunni veitti þyngri högg?
Er hnútur sendi, hnerri í nösurn sveið
og hausa klessti og rökin þeirra um leið.
Og ræðumenn ei fundu fjörið þitt
og flesta þeirra vantar „nöldrið sitt“,
því enginn veit hvð átti — fyrr en nrisst
var okkar hnoss — þá sáum við það fyrst.
Nú leita bljúgir hugir heinr til þín.
Við hefjunr skál — og drekkum brennivín.
Þú gamla ljón, senr gladdir vini þína —
þú göfgi Jón, heyr kveðju þeirra — og mína.
Sekreterinn lætur þess getið, að er sól tók að hækka á lofti, fór
Bakkman að hressast og í maímán. það vor hélt hann lreinr. Þótt