Glóðafeykir - 01.09.1976, Blaðsíða 56

56
GLÓÐAFEYKIR
margt. Hann var um sumt sérstæður í skoðunum og fór oft eigi
sömu slóð og aðrir, tortrygginn nokkuð, tilfinningaríkur og við-
kvæmur í lund, tryggnr vinum sínum og hjálpsamur.
Skafti var einmani allra síðustu árin og mun hafa fundið sárt til
þess, enda að sumu leyti veiklyndur nokkuð, sem og eigi er ótítt
um næmgeðja tilfinningamenn.
Stefdn Sigurjónsson, f. bóndi á Skuggabjörgum í Deildardal. lézt
þ. 6. ágúst 1970, hálftíræður að aldri og nokkru betur.
Hann var fæddur í Grafargerði á Höfðaströnd 4. nóv. 1874, son-
ur Sigurjóns bónda þar og síðar á Stafnshóli
í Deildardal, Si°nrðssonar, og konu hans
Bóthildar Þorleifsdóttur bónda á Lóni í
Hrollleifsdal, Björnssonar. Helga hét kona
Þorleifs og móðir Bóthildar, svarfdælsk að
ætt.
,,Stefán ólst upp með foreldrum sínum
fram um fermingaraldur; eftir það mun
hann hafa farið að vinna á ýmsum stöðum
út á við, bæði til sjós og lands, og verið stoð
og stytta foreldra sinna. Aðeins eitt ár æv-
innar taldist hann eiga heima utan Hofs-
hrepps, var það á Sviðningi í Kolbeinsdal“.
Stefán hóf búskap á Teigi í Óslandshlíð 1898 og bjó þar til 1900,
en brá þá búi. Aftur reisti hann bú á Efrihóli í sömu sveit (nú í eyði)
1908 og bjó þar eitt ár, en fór þá byggðum að Skuggabjörgum og
bjó þar allt til 1950, er þau hjón hættu búskap og dvöldust þá fyrst
um sinn í skjóli sona sinna þar á Skuggabjörgum, en síðustu árin
var Stefán að mestu hjá dóttur sinni og tengdasyni á Gili í Borgar-
sveit.
Stefán á Skuggabjörgum var einstakur atorkumaður. Lengstum
hafði hann lítið bú, enda „jörðin frekar kostasnauð á þeim árum“.
Fyrir því aflaði hann tekna utan bús svo sem við varð komið og lét
ekkert tækifæri ónotað. „Með búskapnum stundaði hann mikið sjó
vor og haust. Var 40 vertíðir við fugl og fisk í Drangey. Með þessu
fékkst mikil björg í bú því að mest af aflanum, fiski og fugli, var
flutt heim.“ Stefán stundaði mjög rjúpnaveiðar fyrri hluta vetrar,
enda afbragðs skytta. Mun oft hafa verið kominn langar leiðir til
fjalla, stundum jafnvel fram á Kolbeinsdalshnjúka, er skotljóst var
að morgni. „Sporin ekki talin. En með þessu fékkst oft töluverður