Morgunblaðið - 10.07.2015, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚLÍ 2015
✝ Ólafur Krist-ján Hannibals-
son fæddist á Ísa-
firði 6. nóvember
1935. Hann lést á
heimili sínu í
Þykkvabæ í
Reykjavík 30. júní
2015.
Foreldrar Ólafs
voru Sólveig Sig-
ríður Ólafsdóttir
húsfreyja, f. 1904 á
Strandseljum, d. 1997, og
Hannibal Gísli Valdimarsson,
alþingismaður og ráðherra, f.
1903 í Fremri-Arnardal, d.
1991. Systkini Ólafs eru Arnór,
f. 1934, d. 2012, Elín, f. 1936,
Guðríður, f. 1937, og Jón Bald-
vin, f. 1939. Hálfbræður Ólafs
samfeðra eru Ísleifur Weinem,
f. 1934, d. 2011, og Ingjaldur, f.
1951, d. 2014.
Ólafur kvæntist árið 1964
Önnu G. Kristjánsdóttur kenn-
ara, f. 1935. Þau skildu. Börn
ríkjunum og við hagfræðihá-
skólann í Prag í Tékklandi á ár-
unum 1957 til 1962. Hann
starfaði hjá Loftleiðum í New
York, var ritstjóri Frjálsrar
þjóðar 1964-1970 og skrif-
stofustjóri ASÍ 1971-1977.
Um tíu ára skeið til ársins
1987 var Ólafur bóndi í Selárdal
og síðan blaðamaður, rithöf-
undur og ritstjóri. Hann var
varaþingmaður Sjálfstæð-
isflokksins í Vestfjarða-
kjördæmi 1995-1999. Ólafur lét
sig þjóðmál miklu varða, tók
virkan þátt í ýmsum aðgerðum,
ritaði ótal greinar og hélt út-
varpserindi um innlend og er-
lend málefni. Ásamt öðrum
skrifaði hann 50 ára sögu Sölu-
miðstöðvar hraðfrystihúsanna
sem út kom 1997, hann þýddi
Sögu þorsksins og skráði ásamt
Guðrúnu konu sinni Sólar-
megin, endurminningar Her-
dísar Egilsdóttur kennara. Síð-
ustu árin vann Ólafur að Djúp-
mannatali, skrá ábúenda við
Ísafjarðardjúp frá 1801 og niðja
þeirra, sem nú er búið til prent-
unar.
Útför Ólafs fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 10. júlí
2015, kl. 13.
þeirra eru: 1) Hugi,
f. 1964, synir hans
með Jóhönnu
Magnúsdóttur eru
Bjarki Ólafur og
Kristján Orri. 2)
Sólveig, f. 1965,
maki Jóhann Krist-
insson, þeirra son-
ur er Hrafnkell
Húni, dóttir Jó-
hanns er Hekla
Bryndís. 3) Kristín,
f. 1971, maki Guðmundur
Sverrisson, börn þeirra eru
Hannibal Máni og Maísól Anna;
dóttir Kristínar úr fyrri sambúð
er Saga Sól K. Karlsdóttir. Síð-
ari kona Ólafs er Guðrún Pét-
ursdóttir lífeðlisfræðingur, f.
1950. Dætur þeirra eru Ásdís, f.
1989, maki Hallgrímur Odds-
son, og Marta, f. 1992.
Ólafur lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Laugarvatni
árið 1956 og stundaði nám við
háskólann í Delaware í Banda-
Pabbi var yndislega hlýr. Ég
hef alla tíð verið mikil pabbas-
telpa enda ekki hægt að eiga
betri föður. Hann kenndi okkur
að tálga og kveðast á, fara með
ljóð og bænir, las fyrir okkur á
hverju kvöldi og var afskaplega
góður að hugga. Hann hafði stór-
ar þykkar hendur, krumlur sem
umvöfðu þegar maður læddi lóf-
anum í hans, litlum barnslófa
þegar klöngrast var yfir holt og
hæðir í sveitinni og síðar ögn
stærri lófa þegar maður þurfti á
leiðsögn pabba að halda í lífsins
þúfnagangi.
Pabbi hafði mikinn metnað
fyrir hönd allra barna. Hann tók
menntun alvarlega og var ávallt
tilbúinn að svara spurningum, að-
stoða og lesa yfir. Mér er minn-
isstætt þegar hann hlýddi mér yf-
ir fyrir sögupróf í níu ára bekk.
Við fórum skipulega í gegnum
kennslubókina frá upphafi til
enda, sem tók tvo daga þar sem
við sátum saman langt fram á
kvöld. Í prófinu sjálfu skrifaði ég
fyrst samviskusamlega svörin
samkvæmt kennslubókinni en
þar fyrir aftan langar leiðrétting-
ar og útskýringar á hvernig hlut-
irnir gerðust í raun að sögn
pabba. Kennararnir í Árbæjar-
skóla tóku slíkum skýringum yf-
irleitt vel, enda gat maður eilíf-
lega vitnað í eina eða tvær
heimildir máli sínu til stuðnings.
Það eru fá börn sem búa við slíka
alúð yfir heimanáminu alla tíð og
læra þar með mikilvægi þess að
þekkja söguna og geta sett hana í
samhengi við líðandi stund.
Mikilvægasta veganestið sem
pabbi gaf mér er að þora að
benda á óréttlæti innan sam-
félagsins. Með pennann að vopni
barðist hann fyrir bættu þjóð-
félagi og hafði hugrekki til að
beina kastaranum þangað sem
þurfti, óháð því hver átti í hlut.
Pabbi hafði ekki áhyggjur af því
hvort hann skapaði sér vinsældir
eða óvinsældir með skrifum sín-
um, hans leiðarljós var réttlætið.
Skipti þá engu hvort þar var tek-
ist á um málefni hreppsins, þjóð-
félagsins eða alþjóðasamfélags-
ins. Ég get ekki ímyndað mér
veigameiri leiðsögn út í lífið. Nú
er bara að þora að hlusta á sína
innri rödd. Hann lifir þar.
Ásdís Ólafsdóttir.
Pabbi naut sín best í umræðu
dagsins í kviku samfélagsins,
helst með stílvopn í hönd. Samt
leitaði hugurinn í sveitina. Hann
sjálfur fylgdi á eftir og bjó þar í
tíu ár á ystu mörkum landbún-
aðarkerfisins. Hann var oft
spurður hverju þessi meinta út-
legð sætti og gaf held ég jafn
mörg svör. Ég spurði aldrei, enda
ekkert lögmál að feðgar ræði af
einlægni um slíkt.
Kannski voru það sumrin í Un-
aðsdal. Þar var svo hlýtt að börn-
in leituðu kælingar í sjónum, en
jafnvel þar var vart fró að finna,
því brennandi sólin hitaði grynn-
ingar í Djúpinu. Og aðalbláberin
– þau voru eins og epli. Ekki eins
og þessi stóru rauðu, var tekið
fram ef áheyrendur efuðust,
heldur þessi litlu dönsku gulu
sem stundum fást. Það dugði
vantrúuðum skammt að vitna í
jarðabækur, sem segja að í
brekku við Unaðsdalsbæinn sé
skafl sem aldrei þrýtur á sumr-
um; hann var metinn á kýrverð,
því þar mátti fyrir ísskápstíð
geyma mjólk og mat betur en á
öðrum jörðum á Íslandi. Reyndar
staðfesta veðurmælingar að hlý-
indi voru á uppvaxtarárum pabba
við Djúp. Kannski styrkti það
myndina sem greyptist í barns-
sálinni af Edensgarði í íslenskri
sveit, sem var utan og ofan við
dægurþras.
Í borginni er maður þræll
stimpilklukkunnar. Í sveitinni er
maður eigin herra og þjónn sauð-
kindarinnar. Þegar refagot og
grásleppa bætast við sauðburð
þarf að leggja til hliðar munað
eins og nætursvefn, en enginn
bannar manni að fá sér góða kríu
eftir hádegismat með köttinn á
maganum. Slíkt telst hins vegar
framleiðnihamlandi hegðun á
þéttbýlisvinnustöðum.
Ekki veit ég hver framleiðnin
mældist á Selárdalsbúinu, en
þaðan fóru þó sannanlega loð-
skinn, skrokkar og hrognatunnur
á markaðstorg heimsins. En
kannski er afurðamagn ekki eini
rétti mælikvarðinn á búskapartíð
pabba. Margir hlupu undir bagga
með honum í Selárdal og þar var
oft mannmargt á sumrin. Sumir
þeirra sjá nú gósenland og ynd-
isreit þar sem aðrir finna bara
kaldrana á enda Ketildalavegar-
ins.
Pabbi var sílesandi og vildi
þekkja ættir og söguna og gang-
verk þjóðfélagsins og berjast fyr-
ir réttum málstað. Margir sóttu í
hans félagsskap og hann hafði
yndi af frásögnum, samræðum og
mannfögnuði. Í essinu sínu í
skötuboði á Þolláki.
En hann gat líka unað sér með
bókum og búfé á hjara heims. Ég
fór stundum vestur um vetur,
þegar Zetorinn dreif varla skafl-
ana á Fífustaðahlíðinni. Lengra
frá siðmenningunni varð vart
komist. En á stjörnubjörtum
nóttum blasti vetrarbrautin við í
alltumvefjandi dýrð sem ljós-
mengunarþolar í borg fá aldrei
þekkt. Þarna var maður ekki
einn, en í góðum kunningsskap
við kosmósinn og ferfætlinga.
Heimurinn skapar okkur úr engu
og kallar okkur svo aftur til sín,
kannski í einhvern hulinn Unaðs-
dal og galdrar fram ný ævintýri.
Pabbi kynntist mörgum hliðum
tilverunnar á viðburðaríkri ævi,
þar sem sjaldan var fylgt upp-
skrift. Ég trúi að hann hafi kvatt
sæmilega sáttur, þótt hann hefði
glaður þegið viðbótartíma til að
lesa, spjalla og skemmta sér og
öðrum. Hann kvaddi heima í
faðmi fjölskyldu og er áfram
nærri þótt jarðvistinni ljúki.
Hugi Ólafsson.
„Pabbi – þú reifst mig upp með
rótum!“
Þetta er ein fyrsta bernsku-
minning mín úr Selárdal. Við er-
um á fjölskyldugöngu upp í
Vatnahvilft, ég er þriggja ára og
festi fótinn ofan í gjótu. Pabbi
kemur til bjargar, sennilega ekki
í fyrsta sinn og sannarlega ekki í
það síðasta, en upp með stígvél-
inu kemur mold og rætur.
Mér hefur alltaf fundist þetta
svo fallega táknrænt. Enginn var
natnari en pabbi við að kenna
manni að þekkja ræturnar á
Vestfjörðum og að festa rætur við
Selárdalinn sem fóstraði okkur
frændsystkinin, en enginn var
heldur betri í að hvetja mann til
að halda á brott, víkka sjóndeild-
arhringinn og leita ævintýra í
námi og starfi með allan heiminn
undir.
Minningar eru besta vega-
nestið út í lífið. Af þeim bjó pabbi
okkur nóg. Hann var óþreytandi
að fræða okkur, segja sögur af
sjálfum sér, ættingjum og vinum,
úr Djúpinu, næsta umhverfi eða
alheiminum. Sögumaður af guðs
náð, uppfræðari og viskubrunn-
ur. Skemmtilegri pabbi var ekki
til, og ekki heldur hlýrri eða þol-
inmóðari.
Árin okkar í Selárdal tengdu
okkur órjúfanlegum böndum.
Þarna unnum við saman að öllu
því sem skiptir mestu máli.
Töfrandi tími í sauðburði þegar
nýtt líf kviknar í haga og hug.
Nístandi vanmáttur í köldu vori
þegar ær bera alltof snemma
stórum lömbum á húsi og ekki er
hægt að setja þær út. Hrogn-
kelsaveiðar í náttstillu og fram-
leiðsla á heimsklassa söluvöru.
Refagot og fóðurvinnsla.
Hreppapólitík og alþjóðastjórn-
mál. Einangrað umhverfi og full-
komið frelsi.
Margslunginn maður hann
pabbi minn og magnaður stór-
hugi. Einyrki og heimsmaður.
Heimakær landkönnuður. Al-
þjóðafræðingur og bóndi. Aktí-
visti og einfari. Verkalýðsfröm-
uður og sjálfs sín herra.
Efasemdamaðurinn og trúleys-
inginn sem kenndi börnunum
bænir og barnatrú. Þetta voru
ekki þverstæður í honum heldur
eiginleikar sem hann átti auðvelt
með að virkja og nýta þegar hon-
um bauð.
Selárdalur var mót kynslóða
og heima. Þar vorum við samvist-
um við Sólveigu ömmu og Hanni-
bal afa, frændsystkinin og Gísla á
Uppsölum. Þar barðist pabbi fyr-
ir rafmagni á bæi, sjálfvirkum
síma og sjálfstæðu sláturhúsi í
eigu Arnfirðinga. Þar voru lesnir
sveitarómanar úr safni lestrar-
félags ungmennafélagsins frá
byrjun síðustu aldar, dagblöðin
og heimsbókmenntirnar. Þar á
hjara veraldar var stöðugur
straumur gesta og öllum var boð-
ið inn að sveita sið.
Þó svo að foreldrar okkar hafi
skilið að skiptum hélst vinátta
þeirra og væntumþykja fram á
síðasta dag. Tengsl pabba við
móðurfjölskylduna voru alla tíð
djúpstæð og hrein. Þar var virð-
ing og væntumþykja í fyrirrúmi.
Pabbi gekk inn í sólarlagið á
einu fegursta kvöldi sumarsins.
Það var hans tími. Söknuðurinn
er alltumlykjandi. En ræturnar
eru traustar og samheldnin góð.
Þú skilar góðu búi, pabbi minn.
Sólveig.
Nú hefur pabbi minn kvatt
þessa jarðvist. Það er ekki auð-
velt að koma á blað öllu því sem
kemur upp í hugann þegar ég
hugsa um hann. Hann var rétt-
látur, hreinskilinn, hugrakkur og
einlægur maður sem lét sig
margt varða, en fyrir mér var
hann fyrst og fremst bara pabbi.
Pabbi sem las fyrir okkur syst-
urnar á kvöldin, kenndi okkur
bænir og kvæði, sagði okkur sög-
ur af bernsku sinni og kom okkur
alltaf til að hlæja – því fylgdu oft
orðin: Æi pabbi!
Hann huggaði, knúsaði, kyssti
okkur góða nótt. Hann hafði gríð-
arlega þolinmæði og kenndi mér
allt milli himins og jarðar, bæði
með sögum og staðreyndum, en
líka því hvernig hann var gerður,
eðli hans, fasinu, framkomunni.
Nánast alla mína skólagöngu tók
hann á móti mér þegar ég kom
heim, eldaði grjónagraut, hjálp-
aði til við heimanámið eða sat
bara og las og var mér innan
handar. Návist hans varð til þess
að heimilið var fullt af hlýju og
lífi, hvort sem ég var átta ára eða
tvítug. Við vorum bæði þannig
gerð að þögnin var okkur eðlis-
læg, og samverustundir okkar
einkenndust af því. Á kvöldin sát-
um við oft saman í sófanum og
horfðum á sjónvarpið, því þótt
hvorugt okkar væri sérstaklega
spennt fyrir dagskránni, nutum
við þessarar þöglu samvistar.
Það er erfitt að hugsa til þess
að þessar hæglátu, yndislegu
stundir verði ekki fleiri. Því fylgir
mikil sorg og söknuður að missa
þennan einstaka mann úr lífi
mínu. En ég er gríðarlega þakk-
lát fyrir þann tíma sem við feng-
um saman, og fyrir að hafa fengið
að eiga besta pabba í heimi.
Bærist hjart’ í brjósti sáru
brostið hefur í sálar frosti.
Örðugt reynist orð að finna
svo ást mín nái í gegn að skína.
Ljóðið þetta í lágu hljóði
lof að tjái það mig hrjáir;
mynd þíns anda gef að megi
í minni mínu ávallt finnast.
Marta.
Pabbi. Hlýjar hendur. Faðm-
lag. Lestur. Vísur og þjóðsögur.
Sögur af Jóreiði, Árum-Kára,
Jóni Sigurðssyni. Fortíð, nútíð,
framtíð. Kvöldgöngur. Orða-
leikjabrandarar.
Pabbi var bóndi í Selárdal í um
áratug, þegar ég var 5-15 ára
gömul og óhætt er að segja að
fátt hefur mótað lífið eins mikið
og að hafa alist þar upp á sumrin.
Fyrir vini í Reykjavík virtist
pabbi fjarlægur faðir, en í þrjá
mánuði á ári vorum við samvist-
um nánast allan sólarhringinn.
Á sumrum í Selárdal hjá pabba
voru til að byrja með allmörg
frændsystkin sem við kynntumst
betur en ella, auk ömmu og afa.
Þar var fjárbú, grásleppuveiði og
refabú síðustu árin. Köttur,
hundur, heimalningar og hei-
myrðlingur sem gæludýr, auk
húsdýra. Ekki rafmagn, sveita-
sími og sjónvarpslaust. Stundum
voru vinnuhjú á bænum og sjó-
menn meðan á grásleppuvertíð
stóð, oft litríkir karakterar. Gest-
kvæmt var á sumrum, þótt á
hjara veraldar væri. Hreppsbúar
voru líklega fegnir að fá nýjan að-
ila í sveitarfélagið sem tók að sér
drjúgan hluta stjórnsýslustarfa.
Þó að íbúar væru innan við 30 var
í mörg horn að líta; oddviti, sókn-
arnefndarformaður og meðhjálp-
ari (enda á kirkjujörð), í stjórnum
Minjasafns á Hnjóti, Sjúkrahúss
á Patreksfirði, Sláturfélags Arn-
firðinga og fleira mætti tína til.
Aðrir bændur voru boðnir og
búnir að halda búvélum Selárdals
gangandi í staðinn. Samheldni
Ketildælinga í ýmsum málum og
framkvæmdum, stórum og
smáum var aðdáunarverð og eig-
um við enn vini þar á hverjum bæ,
nú þremur áratugum síðar.
Öll gengum við til vinnu og
hver hafði sitt hlutverk eftir
aldri, já og kyni. Þegar á leið urðu
frændsystkinin fullorðin og komu
ekki lengur til langdvalar og að
lokum eldri systkini mín líka en í
þá komu frænkur úr móðurfjöl-
skyldunni. Síðustu tvö sumrin
vorum við pabbi að mestu tvö í
„kotinu“. Á þessum tíma vorum
við sem jafningjar. Við gengum
saman til verka úti og inni, þó að
pabbi sæi að mestu um elda-
mennskuna, spjölluðum um
heima og geima. Bókakostur Sel-
árdals var allnokkur og hafði
pabbi lesið þar allt. Síðasta sum-
arið hlustaði ég á framhaldssögu í
útvarpinu. Eitt sinn var pabbi
nokkuð órólegur að fá mig út í
verkin og þegar lesturinn hófst
var hann ekki lengi að finna bók-
ina í hillu og fannst að nú þyrfti
ég ekki að vera bundin yfir út-
varpinu lengur á háannatíma.
Þarna var pabbi kominn að
kaflaskilum í lífinu. Hann átti erf-
itt með að bregða búi, enda hafði
hann barist fyrir að landbúnaður
og byggð héldist í Ketildölum. Þó
var ekki lengur sama ástæða fyr-
ir að vera og lagt var upp með í
byrjun. Pabbi flutti aftur til
Reykjavíkur en Vestfirðir nutu
áfram krafta hans á ýmsum svið-
um. Hvort sem var í skrifum, sem
varaþingmaður kjördæmisins,
formaður Ísfirðingafélagsins,
einn af ritstjórum Djúpmanna-
tals og einna lengst við að bjarga
listaverkum alþýðulistamannsins
Samúels í Selárdal.
Í Selárdal rifjaði pabbi upp
minningar úr Unaðsdal við Djúp,
þar sem hann var í sveit hjá móð-
ursystur sinni mörg sumur. Um
leið gaf hann okkur okkar unaðs-
dal í Selárdal, en hvergi slær
hjartað eins og þar.
Kristín.
Elskulegur tengdafaðir minn
er látinn. Ég minnist með hlýhug
góðu stundanna í Þykkvabæ, á
Þingvöllum, í New York-borg og
víðar.
Til er Ólafsbók í þremur bind-
um, prentuð í sex eintökum, stút-
full af myndum úr lífi Ólafs og
stórum hluta af öllum þeim grein-
um og pistlum sem eftir hann
liggja. Bókin kom út í tilefni af 75
ára afmæli hans og er í einu orði
sagt frábær. Á síðustu vikum hef
ég gluggað töluvert í ritin og haft
sérstaklega gaman af rökföstum
og yfirveguðum skoðanapistlum
sem þar er að finna. Í eldfimum
þjóðfélagsmálunum gat þjóðin ef
til vill verið klofin í herðar niður,
en afstaða Ólafs var skýr og á
rökum reist. Hann fylgdi sann-
færingu sinni og beitti sér ef svo
bar undir, eins og frægt er. Eins
einföld og sú lýsing hljómar, þá
verður hún ekki sögð um hvern
sem er.
Í Ólafsbók er einnig að finna
fréttatengdar greinar eftir blaða-
manninn Ólaf. Við lestur þeirra
kemur bersýnilega í ljós djúp-
stæð þekking hans á sögu ís-
lensks viðskiptalífs og á stjórn-
málasögunni. Hver
fréttapunktur er settur í sam-
hengi hlutanna og greinarnar eru
söguþráður atburða með leikend-
um og gerendum. Sem starfandi
blaðamaður þá tel ég mig vita að
skrif eins og þessi eru síður en
svo auðveld og aðeins á færi þess
sem skilur, veit og kann að koma
frá sér með skilmerkilegum
hætti. Svona vil ég geta skrifað
og held áfram að gera mitt besta.
Greinarnar og pistlarnir eru
ekki aðeins stórmerkilegar sam-
tímaheimildir. Þær varpa skýru
ljósi á manninn sem skrifaði þær.
Síðastliðið sumar komu nokkrir
erlendir vinir okkar Ásdísar í
heimsókn til Íslands. Það er mér
eftirminnilegt þegar við sátum og
hlýddum á Ólaf þylja upp ná-
kvæm ártöl, nöfn og staðarheiti á
Þingvöllum á svo skýran hátt að
ég trúi varla að nokkur erlendur
ferðamaður hafi, hvorki fyrr né
síðar, fengið svo góða útlistun á
sögu þjóðgarðsins. Allri þekking-
unni deildi hann með okkur á sinn
einstaka hátt, yfirvegað og án alls
yfirlætis.
Við Ólafur deildum áhuga á
kvöldmat og kvöldfréttum. Þeir
tveir atburðir koma oftar en ekki
hver á fætur öðrum í Þykkvabæ.
Það var alveg sama um hvað var
rætt í Þykkvabænum, hversdags-
leikann eða þjóðfélagsmálin,
Ólafur auðgaði umræðurnar með
fróðleik, þankagangi og bröndur-
um sem hann einn sá – en allir
hlógu að. Ég á eftir að sakna nær-
veru hans og ég er þakklátur fyr-
ir samverustundirnar.
Hallgrímur Oddsson.
Með hönd undir kinn, niður-
sokkinn í bók í eigin heimi. Þetta
er fyrsta bernskuminning mín
um þennan eldri bróður. Enn í
dag finnst mér þessi minningar-
brot segja meira en mörg orð um,
hver hann var.
Hann varð fluglæs fjögurra
vetra af lestri Íslendingasagna.
Við hin urðum að láta okkur
nægja leiðarana í Skutli. Bók-
hneigður er kurteislegt orð yfir
bókaorminn. Fyrst las hann
bókasafn Hannibals (Íslendinga-
sögur, þjóðskáldin, sjálfstæðis-
baráttuna). Svo Héraðsbókasafn
Hagalíns um það sem upp á vant-
aði.
Við gátum flett upp í honum,
þegar mikið lá við: um vanræktar
persónur Íslendingasagna, höf-
unda stjórnarskrár Bandaríkj-
anna, rússnesku byltinguna, Bo-
livar eða fiskveiðar Baska við
Íslandsstrendur. Og eiginlega
flest þar á milli. Fyrir nú utan
ættir Íslendinga og mannlíf við
Djúp.
Svona maður var auðvitað hag-
orður og skáldmæltur. En hann
blótaði skáldgyðjuna á laun, af
því að hann mældi sig bara við
hina bestu. Unglingsárin voru
honum erfið. Lærði skólinn bauð
upp á steina fyrir brauð. Var
þetta allt og sumt? Hann lagðist í
þunglyndi. Óbirtur skáldskapur
frá þessum árum lýsir manni,
sem bjó yfir kviku næmi og orða-
galdri. Hvort tveggja samt
innikróað af nagandi efahyggju.
Svona menn eiga ekki heima í
háskólum – nema þá til að kenna
þar. Hann fór á flakk. Norður-
Ameríka, sem og Suður. „Happy-
hippi“ dagar. Eftir ameríska
drauminn settist hann um hríð í
Karls-háskólann í Prag og upp-
lifði vonina um „sósíalisma með
mannlegri ásýnd“ verða undir
skriðdrekum Rauða hersins.
Heimkominn ritstýrði hann
Frjálsri þjóð – sem andstæðing-
arnir uppnefndu fjölskyldumál-
gagnið. Krafan var um ærlegt
uppgjör við lífslygi Sovéttrúboðs-
ins. Og um jafnaðarmannaflokk
að norrænni fyrirmynd, sem risi
undir nafni sem sverð og skjöldur
vinnandi fólks. Við vitum, hvern-
ig það fór.
Sú var tíð að við bræður sór-
umst í fóstbræðralag um að láta
drauma rætast. Arnór og Ólafur
höfðu flest það til brunns að bera,
sem til þurfti. Arnór hafði þekk-
inguna, heiðarleikann og vinnu-
Ólafur
Hannibalsson