Morgunblaðið - 10.07.2015, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚLÍ 2015
semina; Ólafur deildi þekking-
unni, ásamt greiningarhæfni,
umbótavilja og geðprýðinni, sem
þarf til að laða fólk til samstarfs.
Það var lítið eftir handa mér. Svo
að ég neyddist til að gera sem
mest úr því litla, sem eftir var. Og
fór sem fór.
Á unglingsárunum var Ólafur í
fóstri hjá frændfólki okkar í Un-
aðsdal á Snæfjallaströnd við
Djúp. Þar kviknaði með honum
löngunin að gerast bóndi, svo sem
verið höfðu forfeður okkar mann
fram af manni. Hann var um hríð
bóndinn í Selárdal. Það tók hann
nokkurn tíma að átta sig á því, að
sá tími var liðinn. En „römm er sú
taug, er rekka dregur föðurtúna
til“.
Ég hamra þessi fátæklegu
minningarorð um bróður minn,
þar sem ég sit í skugga pálma-
trésins undir virkisvegg Hanni-
bals Púnverjakappa, í þorpinu
okkar Bryndísar í Andalúsíu,
þaðan sem herforinginn mikli
lagði upp í stríð sitt gegn Róm.
Þessi Hannibal er frægur í sög-
unni fyrir að vinna allar sínar orr-
ustur, en tapa að lokum stríðinu.
Nú er það afkomendanna að snúa
taflinu við.
Jón Baldvin.
Miðvikudagsmorgunn 1. júlí.
Er að gera mig klára í sund. Sím-
inn hringir, frænka mín Guðríður
Hannibalsdóttir heilsar mér:
Hann Olli er dáinn, láttu það ber-
ast. Tíminn stóð kyrr um stund.
Lét sundferðina eiga sig. Settist
niður og minningarnar flæddu
fram. Ólafur Hannibalsson minn
kæri frændi og á vissan hátt upp-
eldisbróðir, bæði erum við ’35
módelið, en ég sjö mánuðum
eldri. Hann kom 7 ára til sum-
ardvalar á Unaðsdal á Snæfjalla-
strönd strax að loknum skóla á
vorin og fór ekki fyrr en í byrjun
október árin ’42-’52. Mér er bæði
ljúft og skylt að minnast kærs
vinar og frænda, en við vorum
systrabörn. Koma Olla í sveitina
var eins viss og koma lóunnar,
vorboðans og honum fylgdi gleði
og gáski. Hann féll vel inn í hóp
frændsystkina sinna og oftast
voru fleiri sumarbörn auk yngri
systkina minna Láru og Auðuns.
Hann og Auðunn fundu upp á
ýmsu. Er mér þá efst á huga er
þeir voru sendir með símskeyti út
að Mýri, þ.e. Tyrðilmýri, en hjá
okkur í Unaðsdal var símstöð.
Það var föstudagur og Djúpbát-
urinn kom um kvöldið, veðrið
mjög gott og mig minnir í lok júní
eða byrjun júlí. Þeim var auðvitað
sagt að flýta sér og koma beint
heim að erindi loknu. En þá lang-
aði að sjá hvað væri fyrir utan
Mýri og þar með stækkaði þeirra
heimur meir og meir. Forvitnir
héldu þeir áfram út alla strönd
þar til þeir komu að Skarðsá,
réðu ekki við að vaða hana.
Heima í Unaðsdal voru allir orðn-
ir logandi hræddir. Pabbi var þá
enn á lífi, hann og eldri bræður
mínir, Kjartan, Jón og Hannibal,
þurftu að róa út í Fagranesið. En
að því loknu fór pabbi og slæddi í
sjónum við Mýrar klettana, ef ske
kynni að þeir hefðu dottið þar
fram af. En bræður mínir voru
sendir á hestum út strönd. Þar
mættu þeir „landkönnuðunum“
sem undruðu sig yfir á hvaða ferð
þeir væru. Grunaði sem sagt ekki
að verið væri að leita að þeim og
allir vitstola af hræðslu heima.
Þessu lauk sem betur fer vel og
man ég ekki frekari dramatík í
þeirra uppátækjum. Á unglings-
árunum voru þeir orðnir sláttu-
menn og fullgildir til margra erf-
iðari verka. Á
laugardagskvöldum var fyrir öllu
að vera snemma búin í fjósinu,
ganga frá mjólk í kæli og þvo
mjólkurfötur. Síðan að nýta sér
dansmúsíkina í útvarpinu og fá
sér snúning. Þú varst afskaplega
fróður, skemmtilegur og vel
heima í svo mörgu, sem leiddi af
sér fjörugar og glettnislegar
samræður. Það var mikið hlegið
og gert að gamni sínu, enda fjöl-
mennt á heimilinu og oft gest-
kvæmt. Ég tel mig geta mælt fyr-
ir munn okkar allra, sem nutum
samveru og samstarfs þíns sumr-
in í Unaðsdal. Elsku frændi, víst
var oft glatt á hjalla í Unaðsdal og
margs að minnast. Í dag er af-
mælisdagur mömmu, þú mundir
hann alltaf og hringdir stundum í
mig þennan dag þriðja júlí þegar
þannig stóð á. Minningarnar eru
margar og ljúfar. Ég vil að lokum
þakka af alhug allar okkar sam-
verustundir. Nú ert þú kominn í
Sumarlandið. Bið Guð að blessa
þig og alla þína og milda þeim
söknuð og sorg. Svo mælir þinn
vinur og frænka.
Lilja Helgadóttir.
„Ólafur er svo góður fyrir
börn“ segir Ingibjörg fjögurra
ára af innlifun eftir að hafa setið á
stigaskörinni á Freyjugötunni
ásamt Ólafi og hinum stelpunum.
Kannski ætlaði Ólafur stigaskör-
ina sem hvíldarstað en á eftir
trítluðu ungar frænkur, fyrst
þrjár, síðar fjórar. Það er ekki
skrýtið að við frænkurnar sóttum
í félagskap Ólafs. Hann miðlaði
víðtækri visku sinni á fallegan
hátt og af þolinmæði þrátt fyrir
að á honum dyndi spurningaflóð
sem aðeins býr í hugarheimi
barna.
Spurningar héldu áfram að
renna upp úr okkur stelpunum,
hvar sem við vörðum tíma með
Ólafi. Í Ömmubústað voru oft líf-
legar samræður yfir tebolla. Eitt
sinn tókum við eftir vísu sem
hrökk upp úr Ólafi í spjalli full-
orðna fólksins. Það sem eftir var
bústaðarferðarinnar var Ólafur
krafinn um hverja vísuna á fætur
annarri, og að sjálfsögðu var
hann boðinn og búinn að kenna
okkur stelpunum fjölda vísna
sem hann geymdi í minni sínu og
við lögðu samviskusamlega á
minnið. Vísurnar voru af ýmsu
tagi, hægt var að fara með sumar
bæði fram og aftur sem breyttu
þá um merkingu þuldar aftur á
bak. Prakkarinn Ólafur gat ekki
staðist mátið og laumaði inn eins
og einni klámvísu.
Þykkvabærinn hefur alltaf
staðið opinn fyrir okkur systrum.
Þar höfum við átt margar ynd-
islegar stundir. Til dæmis að lesa
í bókaherberginu meðan Guðrún
og Ólafur vinna saman við skrif-
borðið, Ólafur í horninu við gömlu
tölvuna. Reglulega líta þau upp
og leita álits hvort hjá öðru. Eða
að sitja við borðstofuborðið með
tebolla og prjóna og hlusta á Ólaf
lesa upp grein sem hann hefur
grafið upp um áhugavert efni.
Oft höfum við átt góðir stundir
við kvöldverðarborð Þykkvabæj-
arfjölskyldunnar. Einu sinni sem
oftar komum við systur glorsoltn-
ar í kvöldmat. Ólafur tók svuntu-
klæddur á móti okkur en Guð-
rúnu var hvergi að sjá. Ólafur
gekk inn í eldhús og bauð okkur
glaðlega að gæða okkur á sviða-
kjamma með sér. Í þeim orðum
töluðum kom Guðrún heim og til-
kynnti að það yrði steiktur fiskur
í kvöldmatinn fyrir þá sem ekki
vildu sviðakjamma. Okkur systr-
um var nokkuð létt og völdum
fiskinn á meðan kjamminn starði
á okkur af disknum hans Ólafs,
sem var hæstánægður með sitt
þjóðlega val.
Við erum svo ánægðar að hafa
fengið að njóta nærveru Ólafs í
bústaðnum á Þingvöllum nýlega.
Það var yndislegt veður, náttúr-
an vöknuð til lífsins og endurnar
komnar upp á pall í heimsókn.
Um kvöldið sátum við saman í
stofunni og ákváðum að fara í leik
sem fólst í því að nefna öll fylki
Bandaríkjanna á sem stystum
tíma. Í upphafi hafði Ólafur lítinn
áhuga á því að vera með en þegar
leikurinn hófst gat hann ekki á
sér setið og þuldi upp hvert fylkið
á fætur öðru.
Þetta er Ólafur að okkar mati í
hnotskurn. Hann bjó yfir víð-
tækri þekkingu, var alltaf tilbú-
inn að uppfræða og veita hjálp-
arhönd þegar á reyndi og tók
okkur systrum opnum örmum.
Við komumst að því þegar við
urðum eldri að: „Ólafur er svo
góður fyrir alla.“
Marta María og
Ingibjörg Guðný.
Ólafur Hannibalsson varð
snemma mikill örlagavaldur í lífi
Arnórs stóra bróður síns. Þegar
hinn síðarnefndi var nýkominn
heim frá háskólanámi í Moskvu
og Kraká kynnti litli bróðir hans
hann nefnilega fyrir rauðhærðri
þokkadís, vinkonu sinni síðan í
menntaskóla. Það var Nína móðir
mín og megum við systkinin því
líklega þakka Olla tilvist okkar.
Fyrir aldurs sakir missti ég af
Selárdalsárunum sem frænd-
systkini mín varðveita sem sínar
kærustu minningar. Þar kom þó
að Olli brá búi, flutti suður og
steig nokkru síðar það gæfuspor
að rugla saman reytum við Guð-
rúnu Pétursdóttur. Hans gæfa
varð mín gæfa, því ávöxtur þess
sambands reyndist verða litlu
systurnar sem ég hafði alltaf þráð
svo heitt. Þá voru bönd bundin
sem eigi munu bresta.
Olli var alveg sérstakt eintak,
gæddur gríðarlegum gáfum og
þeim eiginleika að festa sér í
minni allt sem hann las. Slíkar yf-
irburðagáfur fara ekki alltaf vel
saman við það að vera farsæll
fjölskyldumaður og faðir. En Olli
var einn af þeim fágætu mönnum.
Það er áskorun að stofna nýja
fjölskyldu á sextugsaldri og gefa
sig allan í það – ganga um gólf
með organdi smábörn, ég tala nú
ekki um þegar þau reynast hafa
sama lundarfar og dægurgerð og
faðirinn sjálfur, aldrei tilbúin að
ljúka aftur augum fyrir miðnætti.
Um leið hélt hann góðu sambandi
við uppkomnu börnin þrjú af
fyrra hjónabandi. Olli var einfald-
lega umburðarlyndur og víðsýnn,
djúphugull en samt svo kátur.
Það var húmorinn, fremur en gáf-
urnar, sem lét fólki líða svo vel í
kringum hann.
Olli sá einnig áratugum saman
til þess að nánustu ættingjar
hefðu tækifæri til að hittast með
því að halda skötuveislu á Þor-
láksmessu. Það sem hófst sem lít-
il samkoma systkinabarna í jóla-
ösinni óx með hverju árinu, enda
er það víst eðli mannsins að fjölga
sér. Alltaf var pláss fyrir einn
rass í viðbót, einn munn í viðbót
að metta, hvort sem hann treysti
sér til að innbyrða vel kæsta
skötu frá Súganda eður ei.
Það var líka fyrir innblástur
frá Olla sem við Ásdís dóttir hans
réðumst í gerð Inndjúpsins, sjón-
varpsþáttaraðar um samfélagið
við innanvert Ísafjarðardjúp. Í
fyrstu tökuferð vestur var hann
enda reglulega í símanum að
rekja fyrir okkur ættir væntan-
legra viðmælenda og segja sögur
af svæðinu. Þeir bræður höfðu
einhvern veginn innrætt okkur
ást á þessu landsvæði, sem skilaði
sér beina leið í verkefnið.
Það er sárt að kveðja slíkan
höfðingja, mann sem hefur
reynst allri minni fjölskyldu svo
einstaklega vel. Ég gat þó ekki
varist þeirri hugsun þar sem við
systkinin og móðir okkar sátum
hljóð í stofunni í Þykkvabænum
að kvöldi 30. júní – að tæplega
áttræður maður, sem lýkur sinni
lífsgöngu heima hjá sér, með
börnin sín fimm á rúmstokknum,
systur sína og ástina í lífinu, um-
vafinn slíkum kærleika, virðingu
og ást að það var beinlínis áþreif-
anlegt – sá maður hefur afrekað
meira en margur og lagt sitt af
mörkum til að bæta veröldina.
Elsku hjartans Guðrún, Ásdís,
Marta, Hugi, Sólveig og Kristín.
Missir ykkar er mikill. En það er
líka vegna þeirrar gæfu ykkar að
hafa átt Ólaf Hannibalsson
Þóra Arnórsdóttir.
Ólafs Hannibalssonar er sárt
saknað og nú eru daprir dagar
hjá merkri ætt þegar skammt er
stórra högga á milli hjá mannin-
um með ljáinn. Glampandi leiftur
frá margra áratuga kynnum fara
um hugann, allt frá fylgd Ólafs á
vit Gísla á Uppsölum 1981 til
kosningabaráttunnar fyrir al-
þingiskosningarnar 2007 þar sem
Ólafur skipaði annað sætið á
framboðslista Íslandhreyfingar-
innar í Reykjavíkurkjördæmi
norður. Ólafur var einlægur um-
hverfis- og náttúrverndarmaður
og minnisstætt var ferðalagið
með honum og hans mikilhæfu
konu Guðrúnu Pétursdóttur um
virkjanasvæði Kárahnjúkavirkj-
unar sumarið 2006. Í tign öræf-
anna kom glögglega í ljós hvar
hjarta þeirra sló. Þegar litið er
yfir æviferil Ólafs vekur athygli
hve fjölhæfur maðurinn var og
hæfileikaríkur og hvað hann
leysti vel af hendi hin ólíkustu
verkefni. Með þökk og virðingu
kveð ég þennan góða vin og bið
hans nánustu blessunar.
Ómar Ragnarsson.
Ekki man ég hvernig á því stóð
að við settumst saman í fyrsta
bekk í Gagnfræðaskólanum á
Ísafirði, hann sonur skólastjór-
ans og verkalýðsforingjans
landsþekkta og ég sonur neta-
gerðarmanns og kominn úr
sveitaskóla innst í Skutulsfirði –
og ári yngri. Kannski var það ein-
ber tilviljun. En saman sátum við
í fjögur ár á þessum viðkvæma
tíma þegar ungir hugir fara að
skima í kringum sig í átt að ón-
uminni veröld hinna fullorðnu.
Ísafjörður var býsna lokuð
veröld á þessum tíma og ekki
margar hættulegar freistingar.
Niðri í Silfurgötu var maður sem
seldi krökkum tyggigúmmí,
þessa undarlegu nýjung sem
áreiðanleg var komin sunnan af
Keflavíkurflugvelli, kannski
smygluð. Og okkur var sagt að
hætta þessu fjandans jórtri. Og
þar skammt frá var svo staður
sem illt orð fór af. Þetta var billj-
ardstofa og sagt að þar héldu sig
vafasamir náungar í óreglu. Okk-
ur var harðbannað að fara þang-
að. Það vakti auðvitað óviðráðan-
lega forvitni, og við stálumst
þangað. Aftur og aftur – og lærð-
um að spila krambúl og snóker og
urðum bara nokkuð glúrnir í
þeirri íþrótt. Og aldrei urðum við
fyrir nokkurri áreitni – og skild-
um ekki bannið. En reyndar vor-
um við aldrei þarna að kvöldi
dags.
Við þóttum uppátektarsamir
og brölluðum margt, en yfirleitt
var það meinlaust. Nema einu
sinni fórum við yfir strikið. Það
var þegar við skrúfuðum lausar
ljósaperurnar í skólanum til að fá
frí. Frá þessu segi ég í bókinni Í
flæðarmálinu – en þar er þetta at-
vik reyndar fært í stílinn og gert
meira úr en var í reynd. Þetta
komst svo upp og varð okkur
þungbært. Feður okkar fylltust
áhyggjum og töldu að við hefðum
ekki góð áhrif hvor á annan. Við
létum þó ekki stía okkur í sundur,
en gættum okkar betur upp frá
því.
Ekki mega menn halda að
þessi æskuár okkar færu fyrst og
fremst í uppátæki og sprell. Við
lærðum líka og stóðum okkur
þokkalega í skólanum. Þegar við
höfðum komist í gegnum hið al-
ræmda landspróf og þannig öðl-
ast rétt til framhaldsnáms, vor-
um við svo heppnir að
gagnfræðaskólinn fékk að hafa
þriðja bekk í menntaskóla í til-
raunaskyni svo að við gætum ver-
ið ári lengur heima. Við vorum fá
í bekknum þennan vetur, og eitt
lítilfjörlegt atvik er mér minnis-
stætt. Við byrjuðum að læra
þýsku og einhvern tíma kom fyrir
„Er hat seinem Diener gekün-
digt …“ ef ég man rétt. Og Olli
þýddi umsvifalaust: Hann hefur
kyndugar dýnur. Kennarinn
snöggreiddist og úr varð töluverð
rekistefna. En þetta var ekki illa
meint. Olli gat einfaldlega ekki
setið á sér – eins og stundum bar
við.
Svo leið þessi vetur og „vinir
berast burt á tímans straumi“
eins og segir í kvæðinu. Ég fór í
Menntaskólann á Akureyri og
SJÁ SÍÐU 28
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HEIÐAR ÞÓR BRAGASON
vélfræðingur,
Blikahólum 6,
Reykjavík,
lést á hjartadeild Landspítalans við
Hringbraut mánudaginn 29. júní 2015.
Útför hans verður gerð frá Bústaðakirkju
föstudaginn 10. júlí kl. 13.
.
Júlíus S. Heiðarsson, Kristín Margrét Gísladóttir,
Hjalti Þór Heiðarsson, Kristín Jónsdóttir,
Gyða Gunnarsdóttir,
Alex Þór, Andri Týr, Sara Margrét, Sóldís og Aníta.
Elskulegur faðir minn, tengdafaðir og afi,
EINAR BJÖRNSSON,
Byggðavegi 149,
Akureyri,
lést á Sjúkrahúsi Akureyrar 29. júní. Útför
hans fer fram frá Glerárkirkju
þiðjudaginn 14. júlí kl. 13.30.
.
Björn Einarsson, Lovísa Kristjánsdóttir,
Margrét Ósk B. Björnsdóttir, Einar Bergur Björnsson,
Kristján Breki Björnsson.
Elskulegur maðurinn minn og bróðir okkar,
JÓHANNES GUÐMUNDSSON
frá Flekkuvík,
Veghúsum 31,
Reykjavík,
andaðist 4. júlí að hjúkrunarheimilinu
Mörk.
Jarðsett verður mánudaginn 13. júlí kl. 13.
Útförin fer fram frá Fella- og Hólakirkju.
.
Erla Eiríksdóttir,
Ingibjörg Guðmundsdóttir,
Kári Guðmundsson,
Halldór Guðmundsson.
Kletturinn okkar - ástkær eiginmaður, faðir,
tengdafaðir og afi,
JÚLÍUS ÓLAFSSON,
er látinn. Minningarathöfn fór fram í
kyrrþey. Bálför hefur farið fram.
Þökkum af alhug þeim er önnuðust hann í
veikindum hans.
.
Þórdís Guðmundsdóttir,
Þórir Benediktsson, Guðrún L. Guðmundsdóttir,
Ólafur Kári Júlíusson, Hanna Sóley Helgadóttir,
Benedikt Þórisson, Bjartur Þórisson,
Júlíus Helgi Ólafsson, Linda Dís Ólafsdóttir.
Eiginmaður minn,
KRISTJÁN HJÖRTUR GÍSLASON
frá Fossi í Staðarsveit,
Fannborg 8, Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju
fimmtudaginn 16. júlí kl. 15.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Hjartaheill.
.
Rannveig Margrét Jónsdóttir og fjölskylda.
Ástkær móðir okkar, tengdamamma og
amma,
LÁRA J. HARALDSDÓTTIR,
Hveragerði,
lést á krabbameinsdeild Landspítalans
2. júlí. Útför fer fram í Grafarvogskirkju
mánudaginn 13. júlí kl. 15.
.
Guðmundur Fylkisson,
Jens Andri Fylkisson, Jónína Sveinbjarnardóttir,
Jóhanna Fylkisdóttir, Samúel Orri Stefánsson
og barnabörn.