Jökull - 01.12.1952, Blaðsíða 23

myndavélar, frá einni og upp í þrjár á mann, að
sjálfsögðu skíðí, stafir, tjald og nesti til átta
daga. Enda var einskis vant í okkar fararbúnað
utan talstöðvar, svo tilkynna hefði mátt út-
varpi og blöðum á klukkustundarfresti, hvar
við værum og hvernig förin gengi, ásamt ástvina-
kveðjum hæfilega blönduðum vísindaniðurstöð-
um leiðangursins. Þeir bræðurnir, Sigurður og
Helgi, báru með okkur farangurinn heim af
flugvellinum. Við ætluðum samstundis að leggja
til fjalls, en á Fagurhólsmýri er það víst ekki
siður, að menn gangi um hlaðið án þess að
vera boðið inn, því að Sigurður segir, er hann
sá á okkur fararsnið: Þið komið nú fyrst inn,
drengir, og fáið ykkur eitthvað að borða. Seinna
minntist hann á, að við svæfum þar um nótt-
ina, en með slíkan útbúnað fannst okkur vart
sæmandi að sofa inni. Um dimmumótin þrömm-
uðum við af stað og stefndum á Stórhöfða.
Við fórum í stuttum áföngum, því að ekki er
giftusamlegt að sprengja sig á fyrsta sprettinum.
Náttmyrkrið legst yfir. Við sjáum aðeins brún-
ir fjallanna bera við dökkan næturhiminn.
Afram er mjakazt, þó oft sé hnotið í spori.
Um I2-leytið er tjaldað framan undir Stór-
höfða.
Sólskin á tjaldsúð sýnir, að nóg er sofið. Uti
er logn og ekki skýdrag á lofti. Það er varla,
að menn gefi sér tíma til að drekka kaffi í
ákafanum við að komast á stað. Á Stórhöfða, í
rúmlega 600 m hæð, byrjar samfelldur snjór.
Við spennum á okkur skíðin og sækist ferð-
in greiðlega, því að í tjaldinu höfðum við skilið
eftir farangurinn nema nesti til dagsins. Ekki
er nú langt hérna upp á Knapp, það hlýtur að
vera óhætt að fá sér að drekka og blása mæð-
inni. Við förum úr peysum og úlpum, og áfram
er lialdið, en áfangarnir verða styttri, hvíld-
irnar lengri, brekkurnar brattari, en alltaf sýnist
Knappur í sömu fjarlægð. Hitinn er nær óþol-
andi, alveg logn, enginn svalandi andblær inn-
an af jöklinum.
Þjáðir af þorsta, sinadrætti og öðrum æfing-
arleysis-kvillum stöndum við þó að lokum sigri
hrósandi á brúninni milli Knapps og Rótar-
fjallshnúks og sjáum Hvannadalshnúk rísa upp
úr jökulbreiðunni í norðri.
Ef að nú kæmi þoka, þegar við erum svona
nærri takmarkinu Þreytan gleymist, við þjót-
um á skíðunum norður jökulinn. Nú erum
við í síðustu brekkunni. Enginn skyldi trúa,
að þetta væru sömu mennirnir, sem siluðust
klukkutíma áður upp á brúnina hjá Knappi.
Við erum komnir á tindinn! — tindinn, öll-
um íslenzkum tindum hærri. Hvílíkt útsýni,
hvílík fegurð, hvert sem litið er: Snæfell, Kverk-
fjöll, Herðubreið, — en hér þýðir ekki að þylja
nöfnin tóm. Við höfum allt landið fyrir fótum
okkar, allt frá strandfjöllum austurlands til Þing-
vallafjallanna, sem sjást í blámóðu fjarlægðar-
innar lengst í vestri. Við tökumst í hendur, get-
um ekkert sagt, aðeins starað og tekið undir
með skáldinu: „Hver á sér fegra föðurland?“
Eigum við ekki að bregða okkur á þann
næsta? Hann er líka fyrir ofan 2000 metrana.
Samþykkt. Af stað austur jökulsléttuna. Inn-
án stundar erum við á tindinum. Heitir og
móðir köstum við okkur niður á snjóinn og
njótum þess að láta þreytuna líða úr fótunum.
Prímusinn suðar ótruflaður, þótt ekki sé skýlt
að lionum. Við drekkum kaffið í rólegheitum.
Það kvöldar að og napran næðing leggur norð-
an af jöklinum. Skórnir, sem höfðu blotnað í
svita og sólbráð dagsins, stokkfrjósa að fótun-
um. Við tínum á okkur hlífðarfötin, spennum
á okkur skíðin. Einn, tveir, þrír! Eins og fimm
samhliða vindsveipar þjótum við langt suður
á jökul, svo að ekki er nema snertuspölur suður
á brún. Þar byrjar lengsta skíðabrekka á Is-
landi. Dásamlegt færi, skíðaslóðirnar hlykkjast
eins og gormur niður fjallshlíðina. I kröppustu
beygjunum hverfa menn í mjallrokið. Við Stór-
höfða er orðið aldimmt af nótt, en norðurljós-
in, þessir leiftrandi logavendir, lýsa upp himin-
hvolfið, svo að bjart er eins og um hádag. Við
göngum hljóðir að tjaldinu og höfurn í huga,
að eitthvað var lifað, sem aldrei verður endur-
tekið.
S U M M A R Y. The author accompanied
by five rnembers of the Glaciological Society
went on a skiing trip to Örcefajökull in the
Easter 1952. They took an air plane from
Reykjavik to Fagurhólsmýri and pitched their
tent at the ice margin the same evening. The
next dey they reached Hvannadalshnúkur in
fine weather after a rather toilsome march.
21