Jökull - 01.12.1978, Síða 75

urnar blágrænar eins og að sumarlagi.
Hvernig veik því við? Fyrir norðan Arnarfell
voru allar sprungurnar barmafullar af snjó, og
til marks um það, hvað áköf snjókoma hafði
verið undanfarið, skal þess getið, að við
Blautukvísl voru skaflarnir 5—10 m að dýpt.
Eg hygg því, að ekki geti verið vafi á því, að
jökullinn hafi brugðið á leik um hávetur.
Þegar leið á daginn sáum við hvönn
(angelica), sem stóð V2 m upp úr snjónum.
Þetta hlýtur að hafa verið ein af þeim risa-
vöxnu hvönnum, sem Daniel Bruun minnist á
í ferðaskýrslu sinni 1902. Þá urðum við einnig
varir við spor eftir rjúpu og ref.
Þá er við fórum yfir slétturnar hjá Naut-
haga, sáum við 11 svarta díla inni undir jökl-
inum. Tryggvi hélt því fram, að þetta væru
hreindýr, en mér þótti líklegra, að það væru
steinar. Eftir nánari umhugsun hallaðist ég þó
heldur að skoðun Tryggva. Hvers vegna voru
þessir dílar svartir? Allir steinar þar um slóðir
hafa vafalaust verið snævi þaktir. Við komum
auga á þessa díla rétt fyrir myrkur og samtímis
skall yfir él ofan af jöklinum, svo að við gátum
ekki grennslast nánar eftir þessu. Við fórum
nú í kapphlaup við élið, sem var á hælum
okkar. Það var auðvitað sama svarta skýið,
sem við allan daginn höfðum séð yfir Skratta-
bæli. Nú reið okkur á að komast sem fyrst yfir
flatneskjuna, svo að við gætum valið okkur
tjaldstað undir hól eða hæð, — í betra skjóli en
við síðast höfðum haft. Við urðum á undan
élinu og tjölduðum á góðum stað. Skriðmæl-
irinn sýndi að við höfðum farið 32 km, kuldinn
var -i- 14°C.
Þennan dag hafði allt gengið að óskum. Við
vorum himinlifandi yfir öllu því, sem á daginn
hafði drifið og spöruðum nú ekki mat við
okkur, enda gerðist þess engin þörf lengur. Við
átum hafrasúpu, harðfisk, svínasteik, smurt
kex með osti og ávexti. Síðan drukkum við
kaffi. Má þetta heita sæmilegur málsverður
uppi í óbyggðum um hávetur. Síðan fórum við
í húðfötin og vorum allfegnir hvíldinni, því að
svefn höfðum við þá ekki fest i 42 klukkutíma.
Þriðjudaginn 24. mars komumst við ekki á
fætur fyrr en kl. 8, því við þurftum tíma til að
sofa úr okkur þreytuna eftir vistina í Skratta-
bæli. Færðin var enn ágæt. Á hádegi komum
við að Blautukvísl. Hún var auð, og veittist
okkur allerfitt að finna vað á henni. Snjó-
veggirnir með fram ánni voru 5—10 m háir,
svo sem fyrr sagði, og var ókleift að koma
sleðunum úr þeirri hæð niður að ánni án þess
að farangur okkar yrði alvotur. En Tryggvi
hafði ráð undir rifi hverju og fann hann ágætt
vað. Hygg ég hann manna kænastan til þess
að sjá vöð á ám. Nú fórum við í vöðlurnar og
náðu þær okkur upp undir hendur. Oðum við
síðan yfir ána og var hún okkur í mitti. Ekki
dignaði einn þráður á okkur. Ef við hefðum
ekki haft vöðlurnar hefðum við að líkindum
orðið að krækja upp undir jökul til þess að
komast þurrum fótum yfir ána. Mundi það
hafa tafið okkur mjög.
Nú höfðum við á fótinn upp að vatnaskilum
Hvítár og Þjórsár, en bæði færðin og veðrið
var í besta lagi, svo að okkur skilaði furðu vel
áfram, þó að við ættum upp á móti að sækja.
Við vorum nú líka orðnir vanir aktýgjunum,
og þar að auki léttust sleðarnir með degi
hverjum.
Otsýnið af hæðum þessum var svipmikið. I
norðri blöstu við Kerlingarfjöll, Hofsjökull
og Arnarfell, í landnorðri Ödáðahraun og
Tungnafellsjökull, í austri Hágöngur og
Vatnajökull, en í suðri Hekla og fjöllin
kringum Þjórsárdal.
Hvergi sást ský á himni, nema yfir Skratta-
bæli. Þar var alltaf sama skýið, kolsvart og
illúðlegt, og giskuðum við helst á, að þar
mundi sífellt vera sama illviðrið. Kvöldið var
undrafagurt. Kvöldroðinn steypti logahjúp,
sem dimmbláir skuggar ófust inn í, yfir fjöll og
jökla. Hér sáum við undralönd ævintýranna.
Sá, sem aldrei hefir verið uppi á öræfum sól-
skinsbjartan dag í marsmánuði, hann veit lítið
um þá seiðandi fegurð, sem felst inni í
óbyggðum Islands. Engin orð geta lýst henni,
menn verða að sjá hana með eigin augum.
Við nálguðumst nú Kisá og sáum við ár-
gljúfrin uppi undir Kerlingarfjöllum langa
vegu að. Um tíma leit út fyrir að okkur mundi
verða torsótt yfir ána, því að hún var auð á
löngu svæði, en loks fann Tryggvi spöng, svo
að við þurftum ekki að fara í vöðlurnar.
JÖKULL 28. ÁR 73