Jökull - 01.12.1978, Síða 76

Við tjölduðum kl. 7, og höfðum við farið 31
km um daginn. Kuldinn var 18°C. Við átum
góðan kvöldverð og fórum siðan í húðfötin.
Það má furðulegt heita, hve fljótt maðurinn
venst öllum sköpuðum hlutum. Hér lögðumst
við til svefns í 18°C kulda, kvíðalausir og
ánægðir eins og við hefðum aldrei þekkt
annað náttból. Og þó hafði enginn okkar legið
úti fyrr að vetrarlagi, nema ég. Áður en við
fórum hafði ég sofið eina nótt úti á Landa-
kotstúni til þess að prófa útbúnaðinn. En þó
getur enginn sofið fastar og værar, þótt hann
hafi dúnsæng bæði yfir sér og undir, heldur en
við sváfum þarna uppi á öræfum.
Miðvikudaginn 25. mars fórum við á fætur
kl. 5V2. Kuldinn var 10°C og loft skýjað.
Færðin var enn sem fyrr góð, en með því að
veðrabrigði virtust í lofti, lögðum við upp sem
fyrst við máttum. Skyggnið var hið versta, við
sáum ekkert fram undan okkur, og þó var
veður svo bjart, að vel sá til fjalla. Allt var
hvítt, mjallhvítt, augað gat hvergi hvílst á
dökkum díl. Einn gekk á undan og eins og
þreifaði sig fram, hann fann að hann tróð snjó,
en hann sá það ekki. Það var eins og að svífa í
lausu lofti. Það reyndi því á þolrifin að hafa
forystuna til lengdar, enda skiptumst við á um
það með örstuttu millibili. Þeir sem síðar
gengu gátu nokkuð hvílt augun á dökkleitum
fatnaði hinna, sem á undan voru. Þegar leið
fram yfir hádegi gerði kafald, og urðum við þá
aftur að hafa taug á millum okkar. Vegna alls
þessa höfðum við engin not af því, að þann
dag hallaði undan fæti. Um nónbilið skall á
ákafur kafaldsbylur og samtímis varð lands-
lagið ógreiðfært og illt yfirferðar, en þó tókst
okkur að halda nákvæmlega réttri stefnu.
Loks varð fyrir okkur brattur ás, og með því að
við sáum engan veg til þess að krækja fyrir
hann, þá neyddumst við til að draga sleðana
upp á hann. Ekki komumst við nema með
annan sleðann í einu, og var þetta ein hin
mesta þrekraun. Loks komumst við þó upp á
ásinn og héldum enn áfram. Þá sjáum við
Tryggvi allt í einu, að þeir Axel og Sörensen
missa stjórn á sínum sleða og fjúka undan
veðrinu fram af hengju. Ofviðrið var nú svo
ólmt, að við sjálfir áttum fullt í fangi með að
verjast því, að við færum sömu leið. Við skrif-
uðum nú á seðil: „Eigum við að fara niður
nokkru sunnar eða nokkru norðar?“ Síðan
hnýttum við seðilinn í vasaklút, festum klút-
inn í eyrað á einum matarpottinum, fylltum
pottinn með snjó og festum 60 faðma langa
taug við hann. Létum við svo vindinn feykja
honum fram af hengjunni. En annaðhvort
fengu þeir Axel aldrei þetta pottskeyti eða þeir
skildu það ekki, því að svar fengum við aldrei.
Eg hélt nú í sleðann af öllu afli, en Tryggvi
gekk dálítinn spöl frá til þess að fleygja pott-
inum aftur fram af og reyna á þann hátt að fá
vitneskju um, hvort fært mundi niður. Kuld-
inn var nú aðeins 3°C, en veðrið var ótrúlega
napurt og hráslagalegt. Eg stóð þarna og beið
Tryggva, og mínúturnar urðu að klukku-
stundum. Loksins sneri Tryggvi aftur og sagði,
að komast mætti niður nokkru sunnar. Við
bundum nú skíðin á sleðann, festum taugina í
hann og létum hann svo síga niður á við, en
taugin var ekki nógu löng, svo að við flugum
niður á fótskriðu, en kófið þyrlaðist upp um
okkur. Nú var eftir að finna förunauta okkar.
Við leituðum þeirra stundarkorn áður en við
komum auga á þá, þar sem þeir voru að grafa
sleða sinn upp úr snjódyngju. Þeir höfðu beðið
hátt fa.ll, en komið mjúkt niður. Fyrst höfðu
þeir farið fram af 8 m háum hengiskafli og
síðan oltið niður langa og bratta brekku. En
snjórinn var svo laus og djúpur, að þá sakaði
ekki. Við þóttumst hafa himin höndum tekið,
er við fundum þá, og nú hirtum við ekki að
leika þennan blindingsleik lengur. Þar sem við
nú vorum, var gott skjól og tjölduðum við því í
snatri. Við höfðum farið 25 km um daginn.
Enn urðum við fyrir því óhappi að mat-
reiðslumaður velti 6 lítrum af sjóðandi hafra-
súpu yfir þann, sem næstur honum var. En sá
var, eins og við hinir, í þeim gerningabrókum,
er hvorki vann á vindur né regn né vatn sjóð-
andi, og sakaði hann ekki. Var nú potturinn
aftur settur yfir, en þá duttu fyrst snjógleraugu
niður í hann og síðan skíðasokkar matreiðslu-
manns. Við veiddum hvorttveggja upp úr og
átum síðan súpuna með bestu lyst. Héldum
við veislu um kvöldið og enduðum daginn
með ræðuhöldum, drykkju og söng.
74 JÖKULL 28. ÁR