Jökull - 01.12.1978, Síða 79

Mynd 1. Leiðin, sem farin var á vélsleðun-
um: 1. Pálsfjall; 2. Þórðarhyrna; 3. Geirvört-
ur; 4. Svíahnúkar; 5. Hvannadalshnúkur; 6.
Sigketillinn NV af Grímsvötnum; 7. Hamar-
inn; 8. Kerlingar.
stefnu beint að Pálsfjalli. Við ókum greitt og
náðum þangað um níuleytið um morguninn.
Þar var ægifagurt um að litast, logn og hvergi
ský á lofti, utan smá þokubakki í vesturátt.
Hvít snjóbreiðan sindraði eins langt og augað
eygði og var sem hún væri demöntum stráð.
Við ákváðum að nota þetta góða veður og
skjótast að Þórðarhyrnu og Geirvörtum. Við
skildum því allan farangur eftir og héldum á
lausum sleðunum í átt að Þórðarhyrnu og
gengum á hana. Var þar allbratt og harðfenni
mikið og tóku menn fram brodda og bundu á
fætur sér og gekk þá uppgangan eins og í sögu.
Á tindi Þórðarhyrnu dvöldum við lengi, því
útsýnið heillaði okkur. Háabunga, Grímsfjall
og Kverkfjöll blöstu við í norðaustri og virtust
örskammt undan. Við greindum með berum
augum skála Jöklafélagsins á Grímsfjalli og
segir það sína sögu um skyggnið. Ekki var út-
sýnið lakara til suðurs og vesturs. Sérstaklega
var gaman að sjá yfir Grænalón og Skeiðarár-
jökul. Þokubólstrar lágu á Eystrafjalli og
Öræfajökli, en að öðru leyti var enga þoku að
sjá. Margt fleira gat að líta af tindi Þórðar-
hyrnu, þó ekki verði hér upptalið, og er hún
tvímælalaust eitt allra besta útsýnisfjall á
Vatnajökli.
Við ókum því næst að Geirvörtum, sem eru
tveir hnúkar upp úr jöklinum suðvestur af
Þórðarhyrnu. Niður allbrattar brekkur var að
fara og var þar á köflum æði sprungið. Gaman
var að koma að Geirvörtum. Eru þetta tveir
aflangir, hnúklaga hryggir frá suðvestri til
norðausturs, en norðurhliðin einn þverbrattur
klettaveggur. Sá mikli fjallamaður, Guð-
mundur Einarsson frá Miðdal, er hafði tjald-
stað sinn norðaustan undir Geirvörtum í för
sinni til Grímsvatna vorið 1934, taldi það einn
tilkomumesta tjaldstað, sem hann hefði haft á
sínum ferðum vítt og breitt um landið.
Suðvestur af Geirvörtum eru tveir allmiklir
hnúkar er Hágöngur heita, 1094 m hár sá
nyrðri, en 1120 m sá syðri. Við Hágöngur var
alloft farið á Vatnajökul áður fyrr, sérstaklega
eftir Grímsvatnagosið 1934 og einnig í ferð
Watts yfir Vatnajökul árið 1875. Var þá oftast
farið frá Kálfafelli í Fljótshverfi og upp Djúp-
árdal og haldið á jökul úr Djúpárbotnum.
Frá Geirvörtum héldum við beina leið að
Pálsfjalli, en stoppuðum á miðri leið og
reyndum talstöðina, en ekkert heyrðist til
okkar. Er við komum að Pálsfjalli aftur var
klukkan um ellefu f.h. og hófum við þegar
matseld. Um hádegisbilið vorum við ferðbún-
ir og var nú ákveðið að halda beint til Gríms-
vatna yfir Háubungu og komum við að skál-
anum á Grímsfjalli eftir eins og hálfs tíma
akstur. Enn hélst sama fína veðrið, svo við
ákváðum að halda sem skjótast niður í Vötn.
Að vanda var æði tilkomumikið að aka niður
með Gríðarhorni, og voru þar ýmis merki eftir
Skeiðarárhlaupið árið áður. Við lögðum fyrst
leið okkar í Stórugjá, en því miður var hún að
mestu full af snjó. Aftur á móti var Stóri Mósi
all hrikalegur, og dvöldum við þar lengi dags.
Við Nagg lenti Freyr í árekstri við minn sleða,
en skemmdir urðu litlar. Alllangt var liðið á
kvöld, er við héldum upp í skála aftur, en þessi
dagur hafði verið eitt ævintýri frá upphafi til
enda og átti veðrið sinn þátt í því.
Daginn eftir, mánudaginn 9. júlí, hafði
veður breyst mjög. Komin var blindþoka og
JÖKULL 28. ÁR 77